Παραδοσιακή,λαική και σύγχρονη αγροτική εμπειρία και γνώση.Καλλιέργειες στο θερμοκήπιο,αγροτικά νέα και ενημέρωση,
κατασκευές στο σπίτι,καλλιεργητικά θέματα,ιστορίες και σάτυρα του χωριού,περιβάλλον,οικόσιτα,αυτάρκεια,ψάρεμα,διατροφή.
Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο Ιούδας. Λες πως είσαι φίλος, μα όταν βρεις την ευκαιρία, δε διστάζεις για τριάκοντα αργύρια, με ένα φιλί τους ανθρώπους σου να τους προδώσεις.
Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο Πιλάτος. Κάθε φορά που τα πράγματα ζορίζουν, εσύ ‘’νίπτεις τας χείρας σου’’. Δεν παίρνεις την ευθύνη ούτε για τις πράξεις σου, ούτε για τη ζωή σου.
Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι και εσύ ένας από τους Γραμματείς και τους
Φαρισαίους. Για τον κόσμο όλο, τίμιος, δίκαιος, καθαρός, μέσα σου όμως, να κρύβεις, μίσος, οργή, ζήλεια, υπερηφάνεια, ασπλαχνία.
Το πιο εύκολο πράγμα είναι να είσαι ο όχλος. Χάβρα Ιουδαίων. Να μην έχεις βούληση. Να μην παίρνεις καμία ευθύνη. Να μην βάζεις το μυαλό σου να σκεφτεί. Απλά να ακολουθείς. Σαν πρόβατο. Και ‘’άρον άρον’’ να ζητάς να σταυρωθεί, αυτός που μέχρι χθες επευφημούσες.
Το πιο εύκολο πράγμα είναι να είσαι ο Βαραββάς. Να χτίζεις τη δική σου ελευθερία, τη δική σου ζωή, εις βάρος κάποιου άλλου.
Το πιο εύκολο πράγμα, είναι να είσαι ο ληστής στα αριστερά. Και ακόμα και εκεί, στην έσχατη στιγμή σου, να μην λες ένα ‘’ήμαρτον’’, αλλά να βρίζεις, να φωνάζεις, να κατηγορείς και να χλευάζεις άλλους για τα δικά σου λάθη.
Το δύσκολο, είναι να είσαι ο Χριστός. Να σταυρώνεσαι καθημερινά για χάρη όσων αγαπάς και παρόλα αυτά να ψιθυρίζεις πάνω από το σταυρό ‘’ Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τί ποιούσι’’…
Ο Γολγοθάς του Ιησού βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τον Πανάγιο Τάφο. Το ύψωμα του σκουπιδότοπου της εποχής εκείνης έμελε να γίνει ο τόπος του μαρτυρίου του Χριστού αλλά και ο τόπος της μετανοίας, των δακρύων και του πόνου των σημερινών πιστών και επισκεπτών.
ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΙΕΡΟΥΣΑΛΗΜ ΜΑΡΙΑ ΓΙΑΧΝΑΚΗ
Μπαίνοντας μέσα στο ναό όπου βρίσκονται κυρίως οι τόποι όπου γράφτηκαν οι τρεις τελευταίες πράξεις από την ζωή ως τον θάνατο και την Ανάσταση του Θεανθρώπου, συναντά κανεί δεξιά του σε ύψωμα το Γολγοθά, μπροστά του την αποκαθήλωση και αριστερά του στο βάθος το Ιερό κουβούκλιο όπου ήταν ο τάφος του Κυρίου μας. Εκεί όπου ο θάνατος έγινε ανάσταση και σφράγισε για πάντα το πιστεύω των απανταχού ορθοδόξων Χριστιανών.
Στις φωτογραφίες βλέπετε το σημείου του βράχου όπου στήθηκε ο Σταυρός του Κυρίου, κρανίου τόπος, και κάτω από το Σταυρό εκεί που σήμερα γονατίζουν οι πιστοί, υπάρχει ένα κενό όπου όποιος γονατίζει μπορεί να αγγίξει τον βράχο που καρφώθηκε από τον Σταυρό και βάφτηκε με αίμα, από τις σταγόνες του αίματος της κεφαλής και των άκρων του Ιησού Χριστού κατά την Σταύρωση.
Αφού εξέδωσε ο Πιλάτος την καταδίκη του Ιησού, τον παρέλαβαν οι στρατιώτες της σπείρας, του έβγαλαν την κόκκινη χλαμύδα, τον ξανάντυσαν με τα ρούχα του, και τον πήραν να τον σταυρώσουν. Μαζί με τον Ιησού πήγαιναν και δυο ληστές, καταδικασμένοι και αυτοί να σταυρωθούν.
Ο κατάδικος ήταν υποχρεωμένος να κουβαλήσει ο ίδιος τα ξύλα του σταυρού του, ως έξω από τη χώρα, όπου εκτελούνταν οι ποινές, και, εμπρός του, προπορεύουνταν ένας με μια σανίδα ασπρισμένη, όπου με μαύρα γράμματα ήταν γραμμένο το όνομά του και ο λόγος της καταδίκης του. Την ώρα της σταυρώσεως εκρέμαζαν τη σανίδα αυτή στο σταυρό, πάνω από το κεφάλι του κατάδικου, για να ξέρουν οι περαστικοί την αιτία της τιμωρίας.
Φόρτωσαν λοιπόν τον Ιησού με το σταυρό του, και τον πήγαιναν μεταξύ στους δυο ληστές, ενώ, πίσω, κόσμος πολύς ακολουθούσε, περίεργος να δει την εκτέλεση και την αγωνία. Στη σανίδα, ο Πιλάτος είχε γράψει σε τρεις γλώσσες —ελληνικά, λατινικά και εβραϊκά— την επιγραφή: «Ιησούς ο Ναζωραίος, ο βασιλεύς των Ιουδαίων.» Ο ειρωνικός αυτός τίτλος ήταν βαλμένος πολύ περισσότερο με σκοπό να εξευτελίσει τους Εβραίους, παρά τον Ιησού. Θυμωμένος που αναγκάστηκε να ενδώσει και να καταδικάσει αθώο, ο Πιλάτος θέλησε τουλάχιστον, γνωρίζοντας την υπεροψία των Ιουδαίων, να εκδικηθεί, δείχνοντας την περιφρόνηση και το μίσος για τη φυλή που κυβερνούσε, ονομάζοντας βασιλέα τους εκείνον που αυτοί σταύρωναν σαν τον χυδαιότερο κακούργο.
Τραβούσε η συνοδεία κατά το Γολγοθά, που θα πει «Κρανίου τόπος», και που λέγουνταν έτσι γιατί ήταν ύψωμα στρογγυλωπό με σχήμα κρανίου. Μα, αδυνατισμένος από το μαρτύριο της φραγελλώσεως και από την αϋπνία, ο Ιησούς δεν μπόρεσε να βαστάξει το βάρος του σταυρού.
Εκείνη την ώρα, περνούσε ένας χωρικός, ο Σίμων ο Κυρηναίος, δηλαδή από την Κυρήνη, που γύριζε από το χωράφι του· τον αγγάρεψαν λοιπόν οι στρατιώτες, και τον φόρτωσαν με τα ξύλα του σταυρού. Θέλοντας και μη, τα κουβάλησε ο Σίμων, γιατί απαγορεύουνταν σε Εβραίο ν ' αρνηθεί αγγαρία από Ρωμαίο, και τιμωρούνταν με ξύλο. Ο κόσμος που ακολουθούσε τον Ιησού δεν ήταν όλος εχθρικός· ήταν και πιστοί του, και πολλές γυναίκες που έκλαιγαν και δέρνουνταν και μοιρολογούσαν κτυπώντας τα στήθια τους.
Άκουσε ο Ιησούς τα κλάματα, και γυρνώντας τους είπε, προφητεύοντας άλλη μια φορά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ:
— Κόρες της Ιερουσαλήμ, μη με κλαίγετε εμένα, αλλά τον εαυτό σας κλάψετε και τα παιδιά σας. Γιατί ιδού, έρχονται μέρες όπου θα σας πουν, «Καλότυχες όσες δεν έκαναν και δεν έθρεψαν παιδιά».
»Τότε θ' αρχίσουν να λέγουν στα όρη, Πέσετε απάνω μας και στα βουνά, σκεπάσετέ μας.
Αργά πήγαινε η συνοδεία, και, στο δρόμο, όλο και αύξανε περισσότερο ο κόσμος· ώστε, σαν έφθασαν στο Γολγοθά, πλήθος πολύ είχε μαζευθεί γύρω στους κατάδικους, για να δει πως θα υποστούν το βασάνισμά τους. Η σταύρωση ήταν ο μαρτυρικότερος θάνατος που μπόρεσε ποτέ να φαντασθεί ανθρώπινο πνεύμα· ως ταπεινωτική ποινή ήταν κοινή στους Ρωμαίους[1].
Έστηναν στη γη ένα στύλο μεγάλο, όσο που τα πόδια του σταυρωμένου να φθάνουν δυο τρεις σπιθαμές από τη γη. Γυμνό τότε, ξάπλωναν χάμω, ανάσκελα, τον κατάδικο, άπλωναν τα χέρια του σ' ένα οριζόντιο ξύλο, και κάρφωναν τις παλάμες με δυνατά σουβλερά καρφιά· ύστερα, με σχοινιά ανέβαζαν το ξύλο αυτό όσο ψηλά ήθελαν στον όρθιο στύλο, όπου το στερέωναν, και, τελευταία, κάρφωναν και τα πόδια, είτε το ένα από πάνω από το άλλο, μ' ένα μεγάλο καρφί, είτε το καθένα χωριστά, στο κάτω μέρος του στύλου. Ανάμεσα στα σκέλη ή κάτω από τα πόδια έβαζαν ένα κομμάτι ξύλο, που υποστήριζε το σώμα μήπως και από το βάρος σχιστούν τα χέρια, και πέσει ο σταυρωμένος.
Η αφύσικη στάση του σώματος, που κρέμουνταν από τα τρυπημένα χέρια, έφερνε μεγάλη αταξία στην κυκλοφορία του αίματος, προξενούσε πόνους φοβερούς, δυσκολία στην αναπνοή, απερίγραπτη κούραση και ανυπόφορη δίψα, χωρίς όμως και να χάνει ο βασανισμένος τις αισθήσεις του. Κρεμασμένος για δυο και τρεις μέρες, κάποτε και τέσσερις και πέντε, ο βασανισμένος έβλεπε, μιλούσε, σκέπτουνταν, ένιωθε όλη την αγωνία του αργού θανάτου, και τέλος πέθαινε από πείνα και εξάντληση με φοβερούς πόνους ως το τέλος. Ακόμα και αυτοί οι αμείλικτοι και σκληροί Ρωμαίοι σπλαχνίζουνταν το μαρτύριο του σταυρωμένου, και κάποτε επέτρεπαν, μ' ένα δυνατό χτύπημα κάτω από τη μασχάλη, να επιταχύνουν το τέλος· και όποιος είχε τα μέσα, πλήρωνε το δήμιο για να τον σκοτώσει πριν τον σταυρώσει.
Επίσης, από οίκτο, οι πλούσιες κυρίες της Ιερουσαλήμ είχαν συνήθεια να προσφέρουν στους κατάδικους κρασί δυνατό, ανακατωμένο με διάφορα αρωματικά, που νάρκωναν και ζάλιζαν και αφαιρούσαν από το βασανισμένο τη συναίσθηση του πόνου. Από το κρασί αυτό, που ήταν πικρό και ξινό, πρόσφεραν και του Ιησού, καθώς και στους δυο ληστές. Μα ο Ιησούς, αφού το γεύθηκε και κατάλαβε τι ήταν, το αρνήθηκε. Τη ζωή του την πρόσφερε αυτόθελα, για να εξαγοράσει τις αμαρτίες της ανθρωπότητος. Το μαρτυρικό θάνατο που είχε παραδεχθεί ως το τέλος θα τον υπέφερε στην ολοκληρία του. Το πνεύμα του ήθελε σε όλη του τη διαύγεια να το παραδώσει στον πατέρα του, όχι βαρυμένο και σκοτισμένο από την επίδραση του κρασιού και των αρωμάτων.
Τότε έστησαν το σταυρό. Τον έγδυσαν και τον κάρφωσαν και τον κρέμασαν, εκείνον που μόνο καλό είχε κάνει στον κόσμο, εκείνον που άλλο δεν εκήρυξε παρά αγάπη και έλεος και επιείκεια και αυταπάρνηση και αυτοθυσία και συγχώρεση. Και ενώ τον ανέβαζαν στο σταυρό του, μεταξύ στους δυο ληστές, που έβριζαν και βλασφημούσαν, ο Ιησούς παρακαλούσε και έλεγε:
— Πατέρα, συγχώρεσέ τους. Γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν.
Κάθε σταυρός είχε από τέσσερις στρατιώτες, που ήταν και δήμιοι και φύλακες, και τα ρούχα του κατάδικου τους ανήκαν δικαιωματικά. Πήραν λοιπόν τα ρούχα του Ιησού και τα μοιράστηκαν το μανδύα του, που ήταν καμωμένος από τέσσερα φάρδη, τον χώρισαν στις ραφές και πήρε ο καθένας το μερίδιο του το φόρεμά του όμως ήταν μονοκόμματα υφασμένο, και, για να μην το καταστρέψουν, είπαν μεταξύ τους:
— Μην το σχίσομε, αλλ' ας βάλομε κλήρο σε ποιον θα πέσει.
Πάνω από το κεφάλι του κάρφωσαν τη σανίδα με την επιγραφή, και πολλοί Εβραίοι τη διάβασαν. Γιατί ο Γολγοθάς ήταν κοντά στη χώρα, και πολλοί ήταν οι περαστικοί. Την είδαν και τη διάβασαν οι αρχιερείς και Φαρισαίοι, και στενοχωρέθηκαν πολύ. Κατάλαβαν πως η περιφρονητική ειρωνεία δεν ήταν για τον Ιησού αλλά γι' αυτούς, και αγανακτισμένοι έτρεξαν στον Πιλάτο και τον παρακάλεσαν να μετατρέψει την επιγραφή.
— Μη γράφεις «Ο βασιλεύς των Ιουδαίων», του είπαν, αλλ' ό,τι εκείνος είπε: «Είμαι βασιλεύς των Ιουδαίων».
Μα θυμωμένα τους αποκρίθηκε ο Πιλάτος:
— Ό,τι έγραψα, έγραψα.
Και δεν παραδέχθηκε ούτε ένα γράμμα ν' αλλάξει.
Αποπαρμένοι έφυγαν αρχιερείς και Φαρισαίοι, και γύρισαν πάλι στο Γολγοθά, να μετριάσουν τουλάχιστον όσο μπορούσαν την εντύπωση που θ' άφηνε σε μερικά πνεύματα η επικίνδυνη αυτή επιγραφή. Ο κόσμος γύρω, στέκουνταν και κοίταζε. Άρχισαν λοιπόν οι άρχοντες να περιγελούν τον Ιησού, που κρέμουνταν στο σταυρό γυμνός, έρημος, αιματωμένος, απαρνημένος απ' όλους, φίλους και πιστούς. Κοροϊδευτικά έλεγαν:
— Άλλους έσωσε, ας σώσει τον εαυτό του, αν αυτός είναι ο Χριστός, του Θεού ο εκλεκτός.
Και οι δημογέροντες και οι Φαρισαίοι περιγελούσαν και αυτοί και έλεγαν:
— Αν είναι ο βασιλέας του Ισραήλ, ας κατέβει τώρα από το σταυρό και θα πιστέψομε σ' αυτόν στο Θεό στηρίζεται — ας τον σώσει τώρα ο Θεός· γιατί είπε πως, «Του Θεού υιός είμαι».
Τους άκουσαν οι στρατιώτες, και, προσφέροντάς του ξίδι να πιεί, τον περίπαιζαν και αυτοί και του έλεγαν:
— Αν είσαι ο βασιλέας των Ιουδαίων, σώσε τον εαυτό σου.
Και οι διαβάτες σταματούσαν και βλασφημούσαν, και, κουνώντας το κεφάλι σαρκαστικά, του φώναζαν:
— Ουαί! Εσύ που θα γκρέμιζες το ναό και σε τρεις μέρες θα τον ξανάχτιζες! Σώσε τον εαυτό σου και κατέβα από το σταυρό.
Το ίδιο και οι αρχιερείς, περιπαίζοντας, έλεγαν αναμεταξύ τους και με τους νομικούς:
— Άλλους έσωσε και τον εαυτό του δεν μπορεί να σώσει.
Το κεφάλι του σταυρωμένου έμενε ελεύθερο. Ο Ιησούς δεν είχε παρά να σκύψει λίγο, για να δει την ανθρωποθάλασσα που κυμάτιζε, μοχθηρή και άσπλαχνη, στα πόδια του, ν' αντικρίσει την ασχημιά όλη και την προστυχιά, τη χυδαία κακία της ανθρωπότητος, που γι' αυτήν έζησε και πόνεσε και μόχθησε. Ανάμεσα σε όλην αυτήν την οχλοβοή, ο Ιησούς σιωπούσε. Παραδομένος στη σκέψη του Θεού, άκουε γαλήνια τις προσβολές εκείνων που είχε σώσει και διδάξει και βοηθήσει και γιατρέψει, και, ανεβάζοντας την ψυχή του πάνω από τόσην ασχημιά, παρακαλούσε σιωπηλά για κείνους που τον βασάνιζαν.
Οι δυο κακούργοι, σταυρωμένοι ο ένας δεξιά του και ο άλλος αριστερά, τον έβριζαν κι αυτοί. Όσο όμως περνούσε η ώρα και οι πόνοι αύξαναν, μαζί και το βάσανο της δίψας, ο ένας ληστής, βλέποντας την καρτερική υπομονή του Ιησού και την υπερήφανη σιωπή του, άρχισε ν' απορεί και να συγκινείται. Και όταν ο άλλος κακούργος, βρίζοντας και βλασφημώντας, φώναξε: «Αν είσαι συ ο Χριστός, σώσε τον εαυτό σου και μας», τον αποστόμωσε εκείνος λέγοντάς του:
— Δε φοβάσαι το Θεό, εσύ που παιδεύεσαι με τον ίδιο τρόπο; Και εμείς, ωστόσο δίκαια τιμωρούμεθα, γιατί κατά τις πράξεις μας απολαβαίνουμε. Ετούτος όμως τίποτα κακό δεν έκανε.
Και γυρνώντας στον Ιησού, παρακάλεσε:
— Θυμήσου με, Κύριε, όταν έλθεις στη Βασιλεία σου.
Και ο Ιησούς, που σε τέτοιες προσβολές και βλασφημίες δεν είχε αποκριθεί λέξη, είπε τότε στο ληστή:
— Αλήθεια σου λέγω, σήμερα θα είσαι μαζί μου στον Παράδεισο.
Ήταν μια στάλα δροσιάς στη λαύρα της ψυχής του η ομολογία αυτή, που την ώρα του θανάτου λύτρωνε τον κακούργο απ' όλες τις περασμένες του αμαρτίες. Και δεν ήταν η μόνη.
Ανάμεσα στο μοχθηρό ανθρωπομάζωμα γύρω του, είχαν χωθεί και μερικές γυναίκες πιστές, εκείνες που από τη Γαλιλαία τον είχαν ακολουθήσει στην Ιερουσαλήμ, και τον συνόδευσαν ως το μαρτύριο του. Από φόβο των Ιουδαίων, που καταδίωκαν κάθε φίλο ή μαθητή του Ιησού, και τρομοκρατούσαν τον κόσμο, δεν τολμούσαν να κηρύξουν φανερά την πίστη τους, αλλά μαζεμένες από μακριά, κοίταζαν το σταυρό. Μεταξύ τους ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή, η Σαλώμη, και η άλλη Μαρία η γυναίκα του Κλωπά, και άλλες, που περιτριγύριζαν τη μητέρα του Ιησού και θρηνούσαν μυστικά. Στα πόδια του σταυρού, στέκουνταν και ένας μαθητής του Ιησού, ο Ιωάννης.
Γύρισε ο Ιησούς το κεφάλι, και αντάμωσε το βλέμμα της μητέρας του. Από μακριά είχε ακολουθήσει η Μαρία τη θλιβερή συνοδεία του σταυρού, και τώρα, με τα μάτια καμένα από τα πολλά κλάματα, τον κοίταζε το μοναχογιό της, καρφωμένο στο ξύλο της ατιμίας, γυμνό, χέρια και πόδια τρυπημένα, το μέτωπο αιματωμένο, στεφανωμένο με αγκάθια, το σώμα κατασχισμένο, συσπασμένο από τα μαρτύρια. Την είδε ο Ιησούς, και η καρδιά του φούσκωσε από αγάπη και θλίψη για κείνην. Μ' ένα βλέμμα, δείχνοντάς της τον Ιωάννη είπε:
— Γυναίκα, ιδού ο γιος σου!
Και σκύβοντας το κεφάλι προς το μαθητή του:
— Να η μητέρα σου! του είπε.
Και από κείνη την ώρα, ο Ιωάννης παρέλαβε τη Μαρία, την πήρε σπίτι του και την αγάπησε σα να ήταν αληθινή μητέρα του. Ήταν περίπου μεσημέρι[2]. Τρεις ώρες βασανίζουνταν ο Ιησούς στο σταυρό, μες στον καυτερό ανοιξιάτικο ήλιο της Ιουδαίας. Μα έξαφνα σκοτάδι σκέπασε όλη τη γη, ο ήλιος κρύφθηκε, ο ουρανός, μαύρος και χαμηλός, φαίνουνταν να θέλει να πλακώσει τη γη. Ανησυχία έπιασε τον κόσμο, προπάντων που όσο περνούσε η ώρα το σκοτάδι όλο και πύκνωνε. Φοβισμένα κοίταζαν τα πλήθη μια τον ουρανό, μια τον Ιησού, με κάποιο ανομολόγητο δισταγμό, μήπως και εκείνος που σταύρωσαν δεν ήταν απλός άνθρωπος. Αποτραβηγμένος από τον τριγυρινό κόσμο, ο Ιησούς είχε παραδοθεί στη σκέψη του.
Για άλλες τρεις ώρες, σιωπηλός κρέμουνταν κάτω από τη μαυρίλα του ουρανού.
Τι να έγινε τότε στην ψυχή του μέσα; Σε ποια βάθη να κατέβηκε; Σε τι κόσμους πόνου και ερημιάς και απελπισίας και σπαραγμού να πλανήθηκε άραγε το πνεύμα του; Κι εκεί, από τα βασανισμένα χείλη του, μια φωνή ξέσπασε, φωνή αγωνίας και πόνου απέραντου:
— Ηλί, Ηλί, λιμά σαβαχθανί[3]; δηλαδή: Θεέ μου, Θεέ μου, γιατί μ' εγκατέλειψες; Τον άκουσαν οι τριγυρινοί του, μα είτε που η τρομάρα τους σύγχυζε την αντίληψη, είτε που ο Ιησούς στην αγωνία και τη σωματική του εξάντληση δεν πρόφερε πια καθαρά, είτε που οι στρατιώτες που τον φύλαγαν δεν ήξεραν αραμαϊκά, ανακάτωσαν το Ηλί με Ηλία, και είπαν:
— Τον Ηλία φωνάζει τούτος!
Το βάσανο της δίψας έκαιε τον Ιησού.
— Διψώ... γόγγυσε.
Στα πόδια του σταυρού, βρίσκουνταν η στάμνα με «πόσκα», ξινωπό κρασί που έπινε ο λαός, και που οι Ρωμαίοι στρατιώτες έπαιρναν μαζί τους σαν πήγαιναν σε καμιά πολύωρη αγγαριά.
Ένας στρατιώτης πήρε το σφουγγάρι που τάπωνε τη στάμνα, το πότισε κρασί, και σκαλώνοντάς το σ' ένα κλαδί υσσώπου[4], το σήκωσε ως τα χείλια του Ιησού. Οι άλλοι στρατιώτες έλεγαν:
— Άφησε να δούμε αν έρχεται ο Ηλίας να τον σώσει.
Πήρε ο Ιησούς το ξίδι από το σφουγγάρι, και, βγάζοντας φωνή μεγάλη, είπε:
— Πατέρα, στα χέρια σου παραδίδω το πνεύμα μου.
Ήταν πια το τέλος. Μουρμούρισε:
— Τελείωσε...
Και γέρνοντας το κεφάλι ξεψύχησε.
Την ίδια ώρα, σεισμός μεγάλος τράνταξε τη γη, και το καταπέτασμα[5] του ναού σχίστηκε από πάνω ως κάτω· οι βράχοι ξεκόλλησαν, τα μνήματα άνοιξαν και ξεσκέπασαν σώματα αγίων ανδρών, που, ύστερα από την ανάσταση του Ιησού μπήκαν στην Ιερή Χώρα και εμφανίστηκαν σε πολλούς. Τρομάρα κατέλαβε όλους που παραβρέθηκαν στο θάνατο του Ιησού.
Ο Ρωμαίος εκατόνταρχος, που στέκουνταν εκείνη την ώρα αντίκρυ από το σταυρό και είδε πως με τη φωνή που έβγαλε ξεψύχησε ο Ιησούς, τρόμαξε με τα σημεία που ακολούθησαν, και, δοξάζοντας το Θεό είπε:
—Αλήθεια, ο άνθρωπος τούτος είναι υιός του Θεού!
Ίδιος φόβος έπιασε και τον όχλο, και, με τρεμουλιαστή καρδιά, σκορπίστηκαν όλοι. Τράβηξαν κατά τη χώρα, και, κοιτάζοντας το μαύρο ουρανό χτυπούσαν τα στήθια τους για την αμαρτία που είχαν κάνει. Εμπρός στο σταυρό δεν έμειναν πια παρά οι πιστές γυναίκες, και οι στρατιώτες που ήταν υποχρεωμένοι να φυλάγουν τους σταυρωμένους ώσπου να πεθάνουν. Η ώρα περνούσε, και ο ήλιος έστρεφε κατά τη δύση. Οι ιερείς και προεστοί, που χωρίς δισταγμό σκότωσαν τον αθώο Ιησού, άρχισαν ν' ανησυχούν τώρα μην τύχει και μολυνθεί η αγιότης του Πάσχα, αν βασίλευε ο ήλιος και άρχιζε το Σάββατο, πριν ξεκρεμαστούν από το σταυρό τα σώματα των τριών βασανισμένων. Πήγαν λοιπόν στον Πιλάτο, και του ζήτησαν την άδεια να σπάσουν τα πόδια των σταυρωμένων, για να πεθάνουν μιαν ώρα αρχύτερα και να κατεβάσουν τα σώματα πριν βραδιάσει.
Στους άγριους εκείνους καιρούς, ακόμα και η ευσπλαχνία ήταν σκληρή και απάνθρωπη. Για να λιγοστέψουν τις μαρτυρικές ώρες των σταυρωμένων, κάποτε δίνουνταν η χάρη να τους σκοτώσουν αμέσως· αλλά για να μην τύχει και λιγοστέψει έτσι η τιμωρία υπέβαλλαν το σταυρωμένο σε ένα άλλο μαρτύριο, την ποινή της «σκελοκοπίας». Του σπούσαν τα πόδια, χτυπώντας τα με βαρύ ρόπαλο ή σφυρί, και ύστερα τον αποτελείωναν τρυπώντας τον με σπαθί ή λόγχη, ή δίνοντάς του ένα θανάσιμο χτύπημα.
Ο Πιλάτος έδωσε την άδεια που ζητούσαν οι Εβραίοι, και ευθύς οι στρατιώτες έσπασαν τα πόδια των δυο ληστών. Όταν όμως ήλθαν και στον Ιησού, είδαν πως, αλήθεια, με την τελευταία μεγάλη φωνή είχε ξεψυχήσει, ώστε θεώρησαν περιττό να του σπάσουν τα πόδια. Για καλό όμως και για κακό, από φόβο μην τύχει και είναι μόνο λιγοθυμισμένος και συνέλθει σαν τον κατεβάσουν από το σταυρό, όπως είχε συμβεί κάποτε, ένας στρατιώτης με τη λόγχη του τρύπησε το πλευρό.
Το σίδερο πέρασε την καρδιακή χώρα, και, ευθύς, από την πληγή έτρεξε αίμα και νερό.
Ήταν απόγεμα, αργά.
Ο εβραίικος νόμος πρόσταζε, πριν βασιλέψει ο ήλιος και αρχίσει με το σκοτάδι η μέρα του Σαββάτου, τα κρεμασμένα σώματα των σκοτωμένων να ξεκρεμάζονται. Για την ταφή όμως δεν ήταν λόγος. Οι σταυρωμένοι δούλοι των Ρωμαίων έμεναν χωρίς ταφή, βορά για τους σκύλους και τα όρνια. Τους δύο ληστές τους είχαν κατεβάσει κιόλα από τους σταυρούς. Μόνος ο Ιησούς κρέμουνταν ακόμα, γιατί είχε έλθει διαταγή να μη τον αγγίξουν, και κανένας δεν τόλμησε να παραβεί την παραγγελία αυτή. Μεταξύ στους προεστούς του Συνέδριου ήταν και ένας άνθρωπος δίκαιος και σεβαστός, ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία. Ήταν πλούσιος και ευγενής, με ακέραιο χαρακτήρα. Είχε ακούσει τη διδαχή του Ιησού και πίστεψε σ' εκείνον και έγινε μαθητής του. Από φόβο των Ιουδαίων, δεν είχε ομολογήσει ανοιχτά την πίστη του αλλά στην τελευταία δίκη του Ιησού αρνήθηκε να συμφωνήσει με το συμβούλιο και να ψηφίσει το θάνατο. Βλέποντας πως δεν μπορούσε τίποτα απέναντι της αποφάσεως των άλλων, και μη θέλοντας να συγκατανεύσει, είχε αποσυρθεί. Είτε παραβρέθηκε στη σταύρωση και στην αγωνία του Ιησού, είτε έμαθε από άλλους το τέλος του, η αγανάκτηση και η λύπη ξύπνησαν μέσα του την τόλμη που του είχε λείψει ως τότε. Σηκώθηκε ο ίδιος και πήγε στον Πιλάτο, και παρατώντας κάθε κρυφή ενέργεια, με θάρρος τού ζήτησε να του δοθεί το σώμα του Ιησού για να το θάψει κατά τα έθιμα των Εβραίων.
Ο Πιλάτος δεν έκανε καμιά δυσκολία· απόρησε όμως πως να πεθάνει ο Ιησούς τόσο γρήγορα. Έστειλε και φώναξε τον εκατόνταρχο που είχε παραβρεθεί στην ποινή, και τον ρώτησε αν αλήθεια απέθανε ο σταυρωμένος, ή μήπως ήταν μονάχα λιγοθυμισμένος. Μα σαν έμαθε τα καθέκαστα, εχάρισε το σώμα στον Ιωσήφ, και έδωσε διαταγή να τον αφήσουν να πάρει το λείψανο. Έτρεξε ευθύς ο Ιωσήφ και αγόρασε ένα σεντόνι από ψιλό λινό, γιατί πλησίαζε πια να βασιλέψει ο ήλιος, και η ώρα ήταν μετρημένη· ύστερα, βιαστικά γύρισε στο Γολγοθά, και, με τους δούλους του, σήκωσαν και πλάγιασαν χάμω το σταυρό, ξεκάρφωσαν τον Ιησού και τον τύλιξαν στο λινό σεντόνι. Μαζί του ήταν και ο Νικόδημος, ο άλλος κρυφός μαθητής του Ιησού, και αυτός μέλος του Συνεδρίου, άνθρωπος αγαθός και τίμιος, μυριόπλουτος, αλλά που, σαν τον Ιωσήφ, δεν μπόρεσε ή δεν τόλμησε να σώσει τον Ιησού την ώρα που τον καταδίκαζαν σε θάνατο τα άλλα μέλη του Συνέδριου. Τώρα όμως, με την καρδιά γεμάτη λύπη και μετάνοια για τη δειλία του, ομολογώντας φανερά την πίστη του, ήλθε και αυτός στο Γολγοθά, με τον Ιωσήφ, και έφερε μαζί του εκατό λίτρα μύρα πολύτιμα, σμύρνα ανακατωμένη με αλόη, δώρο βασιλικό, που ούτε σε ταφή βασιλέα δε σκορπούνταν τέτοιο ποσό. Μαζί τον σήκωσαν και τον πήγαν σ' ένα περιβόλι εκεί κοντά, που ανήκε στον Ιωσήφ, και τον έβαλαν σ' έναν τάφο σκαμμένο μες στο βράχο, που είχε ετοιμάσει ο Ιωσήφ για τον εαυτό του, και όπου κανένας ακόμα δεν είχε ταφεί.
Από το Γολγοθά είχε φύγει όλος ο κόσμος, οι τελευταίοι φίλοι του Ιησού, ακόμα και ο μαθητής του ο Ιωάννης. Μόνο μερικές από τις γυναίκες έμειναν ως το τέλος, και παραβρέθηκαν στο κατέβασμα του σταυρού, και ύστερα ακολούθησαν το σώμα ως τον τάφο. Ήταν εκείνες που από τη Γαλιλαία τον είχαν ακολουθήσει, και του είχαν μείνει πιστές ως πέρα από το θάνατο. Η Μαρία η Μαγδαληνή μαζί με τη Μαρία τη μητέρα του Ιακώβου του μικρού και του Ιωσή, κάθισαν αντίκρυ στον τάφο, και κοίταζαν τους δύο γερουσιαστές που σαβάνωναν βιαστικά τον Ιησού, για να προφθάσουν να κλείσουν τον τάφο πριν βασιλέψει ο ήλιος. Και σαν είδαν πως ο καιρός έλειπε και πως πρόχειρα μόνο τον σαβάνωναν, έφυγαν βιαστικές και αυτές, και πήγαν στα σπίτια τους να ετοιμάσουν αρώματα, και μετά τη σαββατιανή αργία να γυρίσουν, Κυριακή πρωί, να μοιρολογήσουν και να κάνουν για το λείψανο του Ιησού τα τελευταία καθήκοντα που πρόσταζε η θρησκεία τους και τα πατροπαράδοτα.
Ο Ιωσήφ ωστόσο με τον Νικόδημο τύλιξαν το κεφάλι του Ιησού με το σουδάρι[6], άλειψαν με μύρα και τύλιξαν τα μέλη του σε λουρίδες που έσχισαν από το λινό σεντόνι, ύστερα άλειψαν το σώμα του ολόκληρο με παχύ στρώμα από το πλούσιο μύρο· και αφού τον ξάπλωσαν στον τάφο, κύλησαν στην είσοδο μια βαριά πέτρα, που την έκλειε όλη, και έφυγαν.
Είχε βασιλέψει ο ήλιος, και άρχιζε το Σάββατο, μαζί και η μεγάλη εορτή του Πάσχα, που είχε αναβληθεί από την παραμονή. Ο κόσμος χαρούμενος έτρεχε εκείνη την ώρα στην τελετή όπου πανηγυρίζουνταν το κόψιμο των σπαρτών. Κατά το νόμο, την ημέρα του Πάσχα, ο καθένας επρόσφερε στο ναό ένα δεμάτι δημητριακούς καρπούς, και το πρώτο δεμάτι το έκοβαν, με πομπή και τελετή, μερικά μέλη του Συνέδριου. Μόλις βασίλευε ο ήλιος της παραμονής και άρχιζε το Πάσχα, τα προσδιορισμένα μέλη της Γερουσίας ξεκινούσαν, και ο κόσμος χαρούμενος έτρεχε να δει την τελετή, που ποτέ δεν αναβάλλουνταν, έστω και αν το Πάσχα έπεφτε ή εορτάζουνταν Σάββατο, όπως αυτή τη χρονιά. Ο νόμος της σαββατιανής αργίας απαγόρευε το κόψιμο οτιδήποτε καρπού, αλλά στην περίσταση αυτή γίνουνταν εξαίρεση.
Από την παραμονή πήγαινε ο κόσμος κι έδενε δεμάτια δεμάτια τα όρθια στάχυα που ήταν έτοιμα για θέρισμα. Στο ηλιοβασίλεμα λοιπόν, τρία μέλη του Συνέδριου, βαστώντας ο καθένας από ένα δρεπάνι και ένα πανεράκι, ξεκινούσαν για την κοιλάδα, πέρα από το χείμαρρο των Κέδρων, όπου είχε επικρατήσει η παράδοση να κόβεται το πρώτο δεμάτι.
Αυτή την τελετή έτρεχαν τα πλήθη να δουν, την ώρα που, από την αντίθετη κατεύθυνση, κατέβαιναν, με συντριμμένη την καρδιά, οι τελευταίοι δυο πιστοί φίλοι, γυρίζοντας από τον τάφο όπου είχαν πλαγιάσει τον πεθαμένο Κύριό τους.
Η ποινή του σταυρού καταργήθηκε στον τέταρτο αιώνα μ.Χ. από τον Κωνσταντίνο το Μεγάλο, Αυτοκράτορα της Κωνσταντινουπόλεως, όταν η μητέρα του η Αγία Ελένη,πήγε στην Ιερουσαλήμ, και βρήκε το σταυρό του Ιησού.
Άλμα πάνω↑Η έκτη ώρα. Οι Εβραίοι λογάριαζαν τις ώρες από την ανατολή. Αν λοιπόν ανέτελλε ο ήλιος στις έξι το πρωί, η έκτη ώρα ήταν μεσημέρι.
Άλμα πάνω↑Τα λόγια αυτά είναι αραμαϊκά, η γλώσσα που συνήθως μιλούσε ο Ιησούς.
Άλμα πάνω↑Η ύσσωπος είναι αρωματικό φυτό, είδος μαντζουράνας.
Άλμα πάνω↑Καταπέτασμα: Η κουρτίνα η μεγάλη και βαριά που ξεχώριζε το Ιερό από το Άγιο των Αγίων, όπου άλλοτε φύλαγαν οι Εβραίοι τις πλάκες με τις δέκα εντολές του Θεού. Το καταπέτασμα αυτό είχε 20 μέτρα μάκρος με 15 πλάτος. Ήταν παχύ σαν τη παλάμη του χεριού, και. καμωμένο με 72 τετράγωνα, ραμμένα το ένα με το άλλο, κεντημένο από πάνω ως κάτω με αγγέλους και πουλιά. Τέτοιο ήταν το βάρος του που χρειάζουνταν 300 ιερείς για να το μετακινήσουν.
Άλμα πάνω↑Σουδάριον: Πεσέτα που έδεναν γύρω στο πρόσωπο του νεκρού για να βαστά το στόμα κλειστό.
* Πηγή διαλόγων και μεταφοράς κειμένου από το βιβλίο η Ζωή Του Χριστού της Πηνελόπη Δέλτα
Πως λειτουργεί η πρωτοποριακή εφαρμογή Counter Agriculture
Πρωτοποριακή εφαρμογή κινητού συμβάλλει στην πλήρη φυτοπροστασία.
Η εφαρμογή Counter Agriculture(βρίσκεται στο PlayStore με το όνομα “counter agriculture”) έχει ως στόχο να αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο τόσο για τους Γεωπόνους όσο και για τους παραγωγούς. Είναι η πρώτη εφαρμογή άμεσης ενημέρωσης και βοήθειας των αγροτών και των Γεωπόνων σχετικά με την πλήρης φυτοπροστασία των καλλιεργειών.
Σύμφωνα με τον φοιτητή στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Χρήστο Αποστόλου: "ουσιαστικά μέσω της εφαρμογής μπορεί ένας γεωπόνος και ένας γεωργός να ενημερωθεί σε σχέση με την καταπολέμηση και την ολοκληρωμένη φυτοπροστασία διαφόρων καλλιεργειών. Προς το παρόν η εφαρμογή υποστηρίζει 55+ καλλιέργειες αλλά κατά τη διάρκεια των επόμενων εβδομάδων θα προστεθούν ακόμα περισσότερες. Η ενημέρωση πάνω στην ολοκληρωμένη φυτοπροστασία και καταπολέμηση επιτυγχάνεται μέσαω των λεκτικών πληροφοριών και των φωτογραφιών καθώς έχει προστεθεί μία μεγάλη βάση δεδομένων από εικόνες".
H εφαρμογή υπάρχει σε αυτό το Link ή στο PlayStore με το όνομα “counter agriculture”: https://play.google.com/store/apps/details?id=com.mobiroller.mobi584432579892
Ποιοι είναι γενικά οι στόχοι προς την Βιώσιμη Ανάπτυξη μέσω της εφαρμογής :
Συνεισφέρει στο Καθαρό νερό και στην αποχέτευση λημμάτων
Λιγότερα προβλήματα στα αρδευτικά συστήματα που χρησιμοποιούνται κατά την διάρκεια ποτισμάτων των καλλιεργειών. Ενημέρωση των αγροτών μέσω της εφαρμογής για τις επιθυμητές ποσότητες νερού άρδευσης μέσω οδηγιών και έτσι ώστε να μην πραγματοποιούνται σπατάλες. Το ίδιο επιτυγχάνεται και στην χρήση των λιπασμάτων, καθώς αποφεύγονται ο υπερτροφισμός διότι υπάρχει άμεση ενημέρωση όλων των κατάλληλων ποσοτήτων.
Συνεισφέρει στην Υπεύθυνη κατανάλωση
Υπεύθυνη κατανάλωση φαρμάκων και λιπασμάτων διότι η εφαρμογή ενημερώνει άμεσα τους γεωργούς για τις κατάλληλες ποσότητες που χρειάζονται για μια καλλιέργεια πάντα σύμφωνα με το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.
Συνεισφέρει στην Διαδραστικότητα
Μείωση της επαφής μεταξύ γεωπόνων και γεωργών καθώς οι γεωργοί μέσω της εφαρμογής θα μπορούν να αναγνωρίζουν πλέον τις ασθένειες μόνοι τους και να ζητούν άμεση βοήθεια από τον γεωπόνο. Κέρδος χρόνου.
Συνεισφέρει στην Υποθαλάσσια ζωή
Αποφυγή του υπερτροφισμού μέσω της κατάλληλης ποσότητας λιπασμάτων και έτσι αποφυγή της αύξησης διοξειδίου του άνθρακα εντός του νερού. Άρα και μείωση της ασφυξίας των ψαριών.
Κι όμως μπορούμε να κινούμε τα οχήματά μας με καύσιμο που παρασκευάζουμε οι ίδιοι, από τα χρησιμοποιημένα τηγανόλαδα μας, πάμφθηνα και μάλιστα χωρίς να επιβαρύνουμε και την ατμόσφαιρα… δηλαδή οικολογικά!!
Το “σπιτικό” πετρέλαιο (biodiesel B100) μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε πετρελαιοκίνητα οχήματα χωρίς καμία μετατροπή, καθώς δεν διαφέρει σε τίποτε από το συμβατικό ντίζελ, παρά μόνο στην τιμή: 1,51 ευρώ το λίτρο στο βενζινάδικο, 0,20 ευρώ στο σπίτι! Το βιοντίζελ που παράγεται δεν είναι τοξικό, δεν αναφλέγεται εύκολα (στους 125 βαθμούς Κελσίου έναντι 50 βαθμών για το συμβατικό) και άρα είναι ασφαλέστερο. Παράγει δε εξαιρετικά χαμηλές εκπομπές αερίων!
Απαραίτητη προϋπόθεση το αυτοκίνητό σας να είναι πετρελαιοκίνητο, αλλιώς μην το σκέφτεστε..μετατρέψτε το αμέσως ή αποσύρετε το βενζινοκίνητό σας και αγοράστε ένα πετρελαιοκίνητο – κι αν είναι και παλιό πετρελαιοκίνητο ακόμα καλύτερα- γιατί σας συμφέρει απίστευτα!!
Αυτή η διαδικασία αφορά την παρασκευή μικρών ποσοτήτων πετρελαίου (βιοκαυσίμου) 11.5 λίτρα δηλαδή 245 χλμ. πορείας για το αυτοκίνητό σας, κυρίως κατά τους ζεστούς μήνες και με την απλότητά της μας λύνει τα χέρια στην κίνηση του οχήματός μας ενώ ταυτόχρονα δεν μας αδειάζει την τσέπη ! Θα ακολουθήσει κι άλλη αναλυτικότατη διαδικασία παρασκευής βιοκαυσίμου (μεγαλύτερων ποσοτήτων) κατάλληλη για παρασκευή πετρελαίου κίνησης και θέρμανσης για όλο το έτος αλλά μελετήστε αρχικά αυτή την διαδικασία για να καταλάβετε την ευκολία της και να εξοικιωθείτε, ώστε τους 6 καλοκαιρινούς μήνες που θα έρθουν να παράγετε το δικό σας καύσιμο πανεύκολα… Παρακολουθήστε πρώτα το βίντεο για να καταλάβετε την απλούστατη αυτή διαδικασία…Έπειτα διαβάστε τις οδηγίες και τις δοσολογίες προσεκτικά και φτιάξτε 11.5 λίτρα πετρέλαιο/biodiesel B100 (245χλμ. πορείας για το αυτοκίνητό σας!) με κόστος 2,40 Ευρώ συνολικά για όλη την ποσότητα των 11,5 λίτρων!!!!
Το diesel όπως είναι γνωστό στοιχίζει 1,51 Ευρώ ΤΟ ΛΙΤΡΟ οπότε τα 2,40 Ευρώ για τα 11,5 λίτρα είναι αυτονόητα ένα αστείο κόστος !!!
ΥΛΙΚΑ
70gr NaOH Καυστική σόδα 1,90 lt Μεθανόλη 11,5 lt χρησιμοποιημένο φυτικό λάδι μια ζυγαριά ένα πλαστικό χωνί ένα μπουκάλι 4λιτρο από χοντρό πλαστικό (για την ανάμειξη μεθανόλης και σόδας) ένα μπουκάλι 15λιτρο από χοντρό πλαστικό (για το βιοκαύσιμό μας) χοντρά, ελαστικά, αδιαπέραστα γάντια προστατευτικά γυαλιά μια πλαστική ποδιά στήθους – μέσης μια χειρουργική μάσκα 3 – 4 μέρες τουλάχιστον αναμονή
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ
Ζυγίζουμε τα υλικά μας.
Φοράμε τα προστατευτικά είδη στο σώμα και τα μάτια μας.
Μέσα σε ένα 4λιτρο μπουκάλι από χοντρό πλαστικό (τελείως καθαρό και απαλλαγμένο από λιπαρότητα και νερό) τοποθετούμε την μεθανόλη.
Ρίχνουμε σιγά-σιγά μέσα στο μπουκάλι την καυστική σόδα – μέσα από το πλαστικό χωνί. Χωρίς να κλείσουμε το καπάκι στριφογυρίζουμε για λίγο προσεκτικά το μπουκάλι γύρω – γύρω με προσοχή ώστε να μην βγει σταγόνα έξω.
Όταν πια δεν αισθανόμαστε τους κόκκους της σόδας μέσα στο υγρό κλείνουμε πολύ σφιχτά το καπάκι και ανακινούμε πολύ καλά ώστε να διαλυθεί τελείως η καυστική σόδα στην μεθανόλη.
Στο σημείο αυτό το μείγμα θα ζεσταθεί και αυτό είναι κάτι φυσιολογικό.
Στο μεταξύ έχουμε σουρώσει καλά το λάδι μας και το έχουμε ζεστάνει στους 55 βαθμούς Κελσίου.
Τους ζεστούς μήνες αφήνουμε το λάδι στον ήλιο να ζεσταθεί για μερικές ώρες μέχρι να »πιάσει» την επιθυμητή θερμοκρασία.
Ελέγχουμε την θερμοκρασία του λαδιού μας σε κάθε περίπτωση και προσέχουμε να μην ανέβει πάνω από την ιδανική (55 βαθμοί Κελσίου) γιατί το πετρέλαιο μας θα πάει χαμένο.
Ρίχνουμε λοιπόν το καυστικό μείγμα μέσα στο ζεστό λάδι μας, κλείνουμε το καπάκι πολύ σφιχτά και ανακινούμε πολύ έντονα ώστε τα καυστικά να ενσωματωθούν και να αρχίσει η ζύμωση του καυσίμου μας.
Την ίδια στιγμή που ρίχνουμε τα καυστικά στο λάδι παρατηρούμε την αλλαγή στο χρώμα και την σύσταση των υγρών μας.
Αφού κουνήσουμε το μείγμα μας για μερικά λεπτά ανοίγουμε το καπάκι να απελευθερώσουμε την πίεση στο δοχείο και το ξανακλείνουμε αμέσως.
Τους ζεστούς μήνες αφήνουμε το δοχείο μας στον ήλιο για τουλάχιστον 3 ημέρες, σε άμεση ακτινοβολία και χωρίς να το κινούμε .
Μετά την τρίτη ημέρα παρατηρούμε πως το καύσιμό μας έχει γίνει διαυγές και ανοιχτόχρωμο ενώ στον πάτο του δοχείου μας επικάθεται ένα παχύ στρώμα γλυκερίνης. Αυτό σημαίνει πως η ζύμωση μας ήταν επιτυχής.
Αδειάζουμε λοιπόν με προσοχή το καύσιμο μας σε άλλο πλαστικό δοχείο προσέχοντας να μην ανακατευτεί με την γλυκερίνη που βρίσκεται στον πάτο του μπουκαλιού.
Δηλαδή διαχωρίζουμε την γλυκερίνη και παίρνουμε για χρήση μόνο το καθαρό καύσιμο που έχουμε δημιουργήσει.
Έπειτα γεμίζουμε το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου μας με το πετρέλαιό μας, βάζουμε μπροστά και φεύγουμε…τόσο απλά!
Δεν πλένουμε και δεν στεγνώνουμε το καύσιμό μας όπως θα κάνουμε με την διαδικασία που θα ακολουθήσει σε επόμενη ανάρτηση.
Στην καλοκαιρινή αυτή διαδικασία ο ήλιος κάνει την σπουδαιότερη δουλειά στην ζύμωση του καυσίμου μας.
Εμείς μετά από 35.000 χλμ. με τα πετρελαιοκίνητά μας δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ μηχανικά προβλήματα, αλλάξαμε μόνο ένα φίλτρο βενζίνης προληπτικά επειδή το καύσιμο σε αυτή την διαδικασία δεν πλένεται και με την πάροδο των μηνών μπορεί να δημιουργήσει καμιά φορά πήγματα στο ντεπόζιτο.
Στις 3 ημέρες το ph πέφτει στο 7. Καλό βέβαια είναι να αφήνουμε το καύσιμο να ωριμάζει και περισσότερο των 3 ημερών φτιάχνοντας πολλές μικρές ποσότητες αλλά εγγυημένα οι 3 ημέρες είναι αρκετές για την χρήση.
Δεν χρειάζεται να αποθηκεύσουμε το καύσιμο σε εσωτερικό χώρο, αρκεί να το διατηρούμε εξωτερικά σε άμεση ηλιακή ακτινοβολία.
Διαβάστε αυτές τις σημειώσεις
Φυτικό λάδι/λίπος
Το φυτικό λίπος/λάδι το προμηθευόμαστε από ψησταριές και εστιατόρια. Είναι το »σκουπίδι» των φαγάδικων και μάλιστα δεν έχουν πού να το πετάξουν. Τα εστιατόρια αναζητούν τρόπους να ξεφορτωθούν τα καμένα λίπη και έλαια, καθώς απαγορεύεται να τα διαθέτουν στις αποχετεύσεις τους. Έτσι μπορείτε άνετα αν τα ζητήσετε να τα πάρετε δωρεάν.
ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΜΕ ΖΩΙΚΟ ΛΙΠΟΣ και φροντίζουμε να συννενοηθούμε με τον ψητοπώλη/εστιάτορα ώστε το λάδι που θα μας φυλάει να είναι μόνο φυτικό, και να μην είναι ούτε καν μείγμα φυτικού και ζωικού. ΜΟΝΟ ΦΥΤΙΚΟ ΛΙΠΟΣ για την διαδικασία αυτή.
Το φυτικό λίπος μας πρέπει να το φιλτράρουμε 2 και 3 φορές εξακολουθητικά σε πολύ λεπτή μουσελίνα ή σε οποιοδήποτε πολύ πυκνό φίλτρο προκειμένου να απομακρύνουμε κάθε ίχνος φαγητού.
Μπορούμε ακόμη να φυλάμε σε ένα δοχείο το τηγανόλαδό μας, το λάδι της φριττέζας μας, τα λάδια από τις κονσέρβες και γενικά τα χρησιμοποιημένα φυτικά μας έλαια, να τα σουρώνουμε και να τα χρησιμοποιούμε για την παραγωγή του βιοκαύσιμου.
Το χρησιμοποιημένο φυτικό λάδι μας χρειάζεται ζέσταμα πριν την παρασκευή του βιοκαυσίμου και ξανά ζέσταμα μετά την ανάμειξη με τα καυστικά. Το καλοκαίρι που οι θερμοκρασίες είναι υψηλές βγάζουμε το μπουκάλι μας με το λάδι να ζεσταθεί απευθείας στον ήλιο και πριν και κατά την διάρκεια της ζύμωσης.
Όπως είναι φανερό το καλοκαίρι η παραγωγή του πετρελαίου μας είναι παιχνιδάκι γιατί το μόνο που κάνουμε είναι να το ζεσταίνουμε στον ήλιο, να το αναμιγνύουμε και να το αφήνουμε ξανά στον ήλιο μέχρι την χρήση. Επίσης το καλοκαίρι το καύσιμό μας το αποθηκεύουμε εξωτερικά και σε άμεση ακτινοβολία.
Καυστική σόδα & Μεθανόλη
Προμηθευόμαστε την καυστική σόδα από το μπακάλικο και είναι φθηνή! Μεθανόλη βρίσκει κανείς σε καταστήματα χημικών και είναι επίσης πολύ φθηνή.
Αυτά τα στοιχεία είναι ιδιαίτερα καυστικά αλλά είναι απολύτως απαραίτητα για την διαδικασία μας.
Όταν εργαζόμαστε λοιπόν με τα στοιχεία αυτά πρέπει να λαμβάνουμε κάποια μέτρα για την προστασία μας. Δηλαδή είναι απαραίτητο να φοράμε χοντρά, ελαστικά, αδιαπέραστα γάντια, προστατευτικά γυαλιά, μια πλαστική ποδιά στήθους – μέσης και μια χειρουργική μάσκα.
Όταν αναμειγνύουμε τα στοιχεία αυτά δεν εισπνέουμε τα αέρια που δημιουργούνται.
Κάνουμε την διαδικασία της ανάμειξης σε αεριζόμενο χώρο με το παράθυρο ανοιχτό ή σε εξωτερικό χώρο.
Το μπουκάλι που θα τα αναμείξουμε πρέπει να είναι από χοντρό πλαστικό γιατί κατά την ανάμειξη τα υλικά θα ανεβάσουν ελαφρώς θερμοκρασία.
Αν επιλέξουμε να χρησιμοποιήσουμε το καύσιμο που παρασκευάσαμε και τον χειμώνα καλό θα ήταν να γνωρίζουμε τα παρακάτω:
TIPS – σπάνιες περιπτώσεις που πρέπει όμως να γνωρίζετε..
Tο χειμώνα σε θερμοκρασίες μέχρι μείον -4 βαθμούς Κελσίου το βιοκαύσιμό μας λειτουργεί άψογα και δεν πήζει . Για να είμαστε όμως ήσυχοι, σε θερμοκρασίες από 4 εώς μείον -7 βαθμούς Κελσίου αναμειγνύουμε το βιοκαύσιμό μας με ποσότητα κανονικού πετρελαίου σε αναλογία 50% βιοκαύσιμο και 50% πετρέλαιο. Σε θερμοκρασίες από -7 και κάτω αναμειγνύουμε το βιοκαύσιμό μας με απλό πετρέλαιο σε αναλογία 20% βιοκαύσιμο και 80% πετρέλαιο. Ακόμη όμως και στην περίπτωση που παραλείψετε να αναμείξετε το βιοκαύσιμό σας το αυτοκίνητο δεν παθαίνει καμιά φθορά, απλώς δεν λειτουργεί γιατί φράζει το φίλτρο της βενζίνης. Πρέπει λοιπόν απλώς να περιμένουμε να ζεσταθεί το καύσιμό μας για λίγο και κινούμε το όχημά μας κανονικά.
ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΝΑΜΕΙΓΝΥΟΥΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ το καύσιμό μας με απλό πετρέλαιο (λόγω κόστους) όταν οι θερμοκρασίες κατρακυλούν, ΔΗΛΑΔΗ αν θέλουμε να χρησιμοποιούμε ΜΟΝΟ το δικό μας βιοκαύσιμο χειμώνα – καλοκαίρι τότε μπορούμε να αγοράσουμε ένα μικρό εξάρτημα που θερμαίνει το καύσιμό μας και το κάνει διαθέσιμο σε όλες τις καιρικές συνθήκες. Το εξάρτημα είναι οικονομικό και τοποθετείται στο ντεπόζιτο ζεσταίνοντας το καύσιμο πριν την εκκίνηση σε χρόνο μηδέν. Αξίζει τον κόπο η αγορά του μπροστά στην αγορά του απλού πετρελαίου. Δείτε την φωτό αλλά στην αγορά θα βρείτε πολλά και διαφορετικά.
Επειδή το βιοκαύσιμό μας δεν πλένεται ούτε στεγνώνεται όπως συνηθίζεται στην παρασκευή μεγάλων ποσοτήτων biodiesel Β100 (με μια διαδικασία που θα αναλύσουμε σε άλλη ανάρτηση που θα ακολουθήσει) ενδέχεται (αν και δεν μου έχει συμβεί ποτέ τα τελευταία 5 χρόνια που το παρακευάζω και το χρησιμοποιώ) να αφήσει ένα πήγμα στο ντεπόζιτο της βενζίνης. Αυτό είναι ένα απλό και επιλύσιμο ζήτημα. Το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να έχουμε μαζί μας ένα δεύτερο φίλτρο και να μάθουμε να το αλλάζουμε μόνοι μας αν και εφόσον κάτι τέτοιο συμβεί που ειλικρινά αμφιβάλω.
Το βιοκαύσιμο που παράγεται μέσω αυτής της διαδικασίας μπορεί να χρησιμοποιηθεί για αυτοκίνητα που κινούνται με πετρέλαιο αλλά και για λέβητες θέρμανσης, ατομικούς, σε πολυκατοικίες, ξενοδοχειακές μονάδες κλπ. Η ποσότητα όμως που πρέπει να παρασκευάσουμε για την δεξαμενή μας είναι μεγάλη και έτσι η διαδικασία είναι πιο περίπλοκη αφού περιλαμβάνει ειδικό τεστάρισμα, φιλτράρισμα και ζέσταμα του λαδιού μας πριν την διαδικασία και πλύσιμο-στέγνωμα του τελικού καυσίμου.
Οι άνθρωποι μπορούν να αντεπεξέλθουν στις πιο δυσμενείς συνθήκες, να ξεπεράσουν τεράστια προβλήματα υγείας, να κάνουν πραγματικούς άθλους. Ολα αυτά, αν έχουν πρόσβαση σε κάποια στοιχεία… ζωτικής σημασίας.
Για την επιβίωση του ανθρώπου, υπάρχει ένας άτυπος νόμος του 3. Τρία λεπτά χωρίς οξυγόνο, τρεις μέρες χωρίς νερό, τρεις βδομάδες χωρίς τροφή, μπορούν να κόψουν το νήμα της ζωής. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι…
Πόσο μπορούμε να αντέξουμε δίχως οξυγόνο, νερό, τροφή, ήλιο ή ύπνο;
Οξυγόνο
Ο γενικός κανόνας που ισχύει, είναι πως δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να κρατήσει κάποιος την αναπνοή του για περισσότερα από 3 λεπτά. Αλλιώς κινδυνεύει με σοβαρές εγκεφαλικές βλάβες. Φυσικά η αντοχή ενός ανθρώπου μπορεί να αυξηθεί με κατάλληλη προπόνηση. Για παράδειγμα οι δύτες έχουν την ικανότητα να αντέχουν αρκετά παραπάνω από 3 λεπτά κάτω από το νερό.
Το παγκόσμιο ρεκόρ στατικής άπνοιας, το οποίο κατέχει ο Stéphane Mifsud από το 2009, είναι 11 λετπά και 35 δευτερόλεπτα. Ενα ακόμα ενδιαφέρον στοιχείο γύρω από την άπνοια είναι πως ο άνθρωπος, όπως και όλα τα υπόλοιπα θηλαστικά, για κάποιο μυστήριο λόγο έχει μεγαλύτερη αντοχή όταν βρίσκεται κάτω από το νερό.
Νερό
Το σώμα μας αποτελείται κατά δύο τρίτα από νερό. Χωρίς αυτό ο άνθρωπος είναι αδύνατο να επιβιώσει για μεγάλο διάστημα. Μόλις τρεις μέρες χωρίς νερό μπορούν να προκαλέσουν τεράστια προβλήματα υγείας. Ωστόσο δεν μπορεί να υπολογιστεί η ακριβής διάρκεια που μπορεί κάθε άνθρωπος να αντέξει χωρίς νερό.
Υπό καλές συνθήκες ένας άνθρωπος μπορεί να αντέξει μια εβδομάδα, ή ακόμα και παραπάνω, δίχως να πιει ούτε γουλιά. Από την άλλη, αν βρίσκεται σε αντίξοες συνθήκες το νερό είναι απαραίτητο πριν ακόμα ολοκληρωθεί ένα 24ωρο. Αν για παράδειγμα κάποιος τρέχει κάτω από το φως του ηλίου, παράγει σχεδόν ενάμιση λίτρο ιδρώτα μέσα σε μια ώρα. Τα αποθέματα του έτσι στερεύουν πολύ πιο γρήγορα.
Το ρεκόρ πιθανολογείται πως έχει ο Andreas Mihavecz, όπου σε ηλικία 18 ημερών κατάφερε να επιβιώσει για 18 ημέρες δίχως σταγόνα νερού, όταν οι υπεύθυνοι στην φυλακή όπου κρατούταν τον… ξέχασαν.
Τροφή
Τα όρια της επιβίωσης χωρίς τροφή είναι ακόμα δυσκολότερο να προσδιοριστούν, από αυτά του νερού. Οι άνθρωποι έχουν εξασκηθεί στην… πείνα, αφού στο μεγαλύτερο διάστημα της ανθρωπότητας ήταν απαραίτητο το κυνήγι.
Το σώμα μπαίνει σε μια φρικτή διαδικασία όταν του λείπει τροφή. Χρησιμοποιεί γλυκογόνα από το ήπαρ και του μύες ώστε να παράξει γλυκόζη. Αν η ασιτία συνεχίσει, τότε το σώμα επεξεργάζεται και καταναλώνει τα αποθέματα λίπους και πρωτεϊνών που έχει.
Τα μόνα δεδομένα που έχουμε στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι απεργίες πείνας. Η μεγαλύτερη καταγεγραμμένη είναι αυτή του πολιτικού κρατούμενου Terence MacSwiney, ο οποίος άντεξε 74 μέρες δίχως φαγητό, πριν αποβιώσει το 1920.
Ήλιος
Μπορεί ο άνθρωπος να επιβιώσει στο απόλυτο σκοτάδι; Η απάντηση είναι «ναι» και δυστυχώς την γνωρίζουμε από μια ανατριχιαστική ιστορία. Ενας παρανοϊκός Ρώσος κρατούσε για πολλά χρόνια μια ομάδα παιδιών σε ένα υπόγειο. Τα περισσότερα παιδιά, ανάμεσα στα οποία βρισκόταν και ένας 19χρονος, δεν είχαν δει ποτέ το φως το ηλίου.
Όσο τα επίπεδα της βιταμίνης D αναπληρώνονται από άλλες πηγές, πέραν του ηλίου, δεν υπάρχει κίνδυνος για απώλεια ζωής. Αυτό που επηρεάζεται σημαντικά είναι η σεροτονίνη, που διαταράσσει τον ύπνο αλλά και την διάθεση όταν λείπει από τον οργανισμό.
Ύπνος
Οι περιπτώσεις όπου άνθρωποι έχουν πεθάνει λόγω αϋπνίας είναι πάρα πολύ λίγες. Συνήθως, ένας άνθρωπος βρίσκει τον τρόπο να… κοιμηθεί, πριν είναι πολύ αργά. Στην πράξη, χρειάζονται αρκετοί μήνες ώστε η έλλειψη ύπνου να οδηγήσει σε θάνατο. Αυτό μπορεί να προκληθεί μόνο από μια πολύ σπάνια εγκεφαλική βλάβη (Fatal Familial Insomnia).
Ο Randy Gardner είναι αυτός που έχει το ρεκόρ αϋπνίας, αφού το 1965 σε ηλικία 17 ετών κατάφερε να κρατήσει τα μάτια του ανοιχτά για 11 σερί ημέρες. Οσο και να προσπαθήσει πάντως ένας άνθρωπος, στο τέλος θα κοιμηθεί πριν προλάβει να κάνει κακό στον εαυτό του.
Ξέρετε ποιο από αυτά τα τρία αυγά είναι το πιο καλό;
Μας αρέσουν τα αυγά! Είναι από τα αγαπημένα μας φαγητά και μπορούν να μαγειρευτούν με διαφορετικούς τρόπους: τηγανιά , βραστά ή ακόμα και ομελέτα. Γιάμ! Όλα μας αρέσουν! Σίγουρα θα θέλαμε όμως να είμαστε σίγουροι ότι έχουμε ένα φρέσκο και υγιεινό αυγό στο πιάτο μας
Πως μπορούμε να ξέρουμε όμως αν ένα αυγό είναι καλό;
Κρόκος αυγού
Πολλοί άνθρωποι ισχυρίζονται ότι το χρώμα του κρόκου ενός αυγού λέει πολλά για την υγεία της κότας που το έκανε. Λέγεται για παράδειγμα, ότι όσο πιο σκούρος, στρογγυλός και σφιχτός είναι ο κρόκος, τόσο πιο υγιής ήταν η κότα που το έκανε επειδή αυτό σημαίνει ότι η συγκεκριμένηκότα είχε την δυνατότητα να βοσκήσει. Ένας πιο άχρωμος κρόκος σημαίνει ότι η κότα είχε μια ανθυγιεινή ζωή. Όλα αυτές οι θεωρίες όμως καταρρίφθηκαν. Άρα, τι προκαλεί τις διαφορές στο χρώμα του κρόκου; Και τι σημαίνουν;
Δίαιτα
Ένας κρόκος αυγού μπορεί όντως να έχει διαφορετικά χρώματα: το χρώμα του μπορεί να διαφέρει από απλό κίτρινο μέχρι σκούρο πορτοκαλί. Αλλά το χρώμα δεν μας δείχνει τίποτα για τον τρόπο ζωής της κότας. Επίσης δεν δηλώνει τίποτα για το πόσο υγιεινός είναι ο κρόκος για σας. Αυτό που μας δείχνειόμως είναι τι έτρωγε η κότα. Αν η κότα έτρωγε τροφή με πολύ σιτάρι, θα κάνει ένα αυγό με απαλό κίτρινο κρόκο. Αν η κότα ακολουθούσεμια ισορροπημένη διατροφή με καλαμπόκι και αλφάλφα για παράδειγμα, τότε το αυγό της θα έχει ένα σκούρο κρόκο. Αυτό συμβαίνει επειδή το καλαμπόκι και το αλφάλφα περιέχουν καροτίνη, μια ουσία που κάνει και τα καρότα να έχουν το πορτοκαλί τους χρώμα.
Γεύση
Η διατροφική αξία ενός αυγού δεν σχετίζεται με το χρώμα του αυγού. Είτε το αυγό είναι βιολογικό είτε προέρχεται από μια κότα σε αιχμαλωσία δεν έχει σημασία αφού και τα δύο είναι υγιεινά. Ο κρόκος του αυγού περιέχει βιταμίνες A, D, E και K, ανεξάρτητα από το τι χρώμα έχει. Επιπλέον, όλα τα αυγά, ανεξαρτήτου χρώματος, έχουν την ίδια γεύση.
