Από την Ομηρική εποχή, το θυμάρι ή για να είμαστε πιο ακριβείς τα αρκετά είδη του (Coridothymus capitatus, Thymus longicaulis κ.α.) που ευδοκιμούν στη χώρα μας, εκτός από ήδυσμα για διάφορα εδέσματα αποτελούσαν σύμβολο ανδρείας. Και αν το περίφημο θυμαρίσιο μέλι του Υμηττού ήταν περιζήτητο και πουλιόταν ακριβά, ακόμα και οι πιο φτωχοί μπορούσαν να απολαύσουν το τονωτικό του σώματος και των πνευματικών δυνάμεων μίγμα από θυμάρι, απλό μέλι και ξίδι.
Το θυμάρι ήταν αφιερωμένο στη θεά του έρωτα Αφροδίτη γιατί ουδείς αμφισβητούσε πως προκαλεί τον πόθο. Ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος ο Πρεσβύτερος, ξακουστός στην εποχή του (τέλη του 4ου αι. π.Χ..) για τα συμπόσια που διοργάνωνε, έβαζε τους δούλους του να σκορπίζουν στις αίθουσες φρεσκοκομμένο θυμάρι πιστεύοντας πως έτσι θα κυριευθούν οι καλεσμένοι του από ερωτική διάθεση. Και φυσικά το θυμάρι αποτελούσε απαραίτητο συστατικό στα amatorium, τα αφροδισιακά φίλτρα που μοσχοπουλούσαν οι μάγισσες της αρχαίας Ρώμης σε άτεκνες γυναίκες και καταπονημένους συζύγους. Βρίσκεται επίσης ανάμεσα στα συστατικά του πατισάχ κουββέτ ματζουνού, του αφροδισιακού εκλείγματος δηλαδή που κατανάλωναν τακτικά οι οθωμανοί σουλτάνοι και αγοράζουν σήμερα μετά μανίας οι επισκέπτες της Κωνσταντινούπολης.
Στον Μεσαίωνα, η πίστη στην ιδιότητα του θυμαριού να χαρίζει θάρρος δεν υποχώρησε καθόλου. Σε μια εποχή γεμάτη πολέμους και εκστρατείες το θυμάρι κοσμεί συχνά ασπίδες ιπποτών, ενώ το συναντάμε επίσης σε θρύλους που μιλούν για απλούς ιπποκόμους που αποκοιμήθηκαν σε λόφους κατάφυτους με το ανθισμένο φρύγανο, για να ξυπνήσουν ως ακατανίκητοι πολεμιστές. Όταν ενέσκηψαν οι μεγάλες επιδημίες, με χειρότερη απ’ όλες την πανούκλα, οι εντριβές με ξίδι μέσα στο οποίο είχε μουλιάσει θυμάρι ή απλώς το κάψιμο του θεωρούνταν αποτελεσματικά προστατευτικά μέτρα.
Το θυμάρι ήταν αφιερωμένο στη θεά του έρωτα Αφροδίτη γιατί ουδείς αμφισβητούσε πως προκαλεί τον πόθο. Ο τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος ο Πρεσβύτερος, ξακουστός στην εποχή του (τέλη του 4ου αι. π.Χ..) για τα συμπόσια που διοργάνωνε, έβαζε τους δούλους του να σκορπίζουν στις αίθουσες φρεσκοκομμένο θυμάρι πιστεύοντας πως έτσι θα κυριευθούν οι καλεσμένοι του από ερωτική διάθεση. Και φυσικά το θυμάρι αποτελούσε απαραίτητο συστατικό στα amatorium, τα αφροδισιακά φίλτρα που μοσχοπουλούσαν οι μάγισσες της αρχαίας Ρώμης σε άτεκνες γυναίκες και καταπονημένους συζύγους. Βρίσκεται επίσης ανάμεσα στα συστατικά του πατισάχ κουββέτ ματζουνού, του αφροδισιακού εκλείγματος δηλαδή που κατανάλωναν τακτικά οι οθωμανοί σουλτάνοι και αγοράζουν σήμερα μετά μανίας οι επισκέπτες της Κωνσταντινούπολης.
Στον Μεσαίωνα, η πίστη στην ιδιότητα του θυμαριού να χαρίζει θάρρος δεν υποχώρησε καθόλου. Σε μια εποχή γεμάτη πολέμους και εκστρατείες το θυμάρι κοσμεί συχνά ασπίδες ιπποτών, ενώ το συναντάμε επίσης σε θρύλους που μιλούν για απλούς ιπποκόμους που αποκοιμήθηκαν σε λόφους κατάφυτους με το ανθισμένο φρύγανο, για να ξυπνήσουν ως ακατανίκητοι πολεμιστές. Όταν ενέσκηψαν οι μεγάλες επιδημίες, με χειρότερη απ’ όλες την πανούκλα, οι εντριβές με ξίδι μέσα στο οποίο είχε μουλιάσει θυμάρι ή απλώς το κάψιμο του θεωρούνταν αποτελεσματικά προστατευτικά μέτρα.
Στα νοσοκομεία του αραβικού κόσμου για πολλούς αιώνες ήταν το παραπέτασμα καπνού απ’ το κάψιμο του θυμαριού και ορισμένων άλλων δραστικών φυτών που εμπόδιζε το φίδι της μολυσματικής αρρώστιας να σέρνεται ανεμπόδιστα παντού. Μέχρι και τα τέλη του 17ου αιώνα τα φαρμακεία τις χριστιανικής Ευρώπης εμπορεύονταν ένα μείγμα από θυμάρι, στύρακα και λιβάνι το οποίο «καθάριζε» το μολυσμένο αέρα και προστάτευε από τις επιδημίες. Η αιτία όλων των παραπάνω δεν είναι άλλη απ’ το ότι όταν το θυμάρι καίγεται εκλύεται θυμόλη, μια φαινόλη που διαθέτει ισχυρές αντισηπτικές ιδιότητες
Στην αρωματοθεραπεία το θυμάρι χρησιμοποιείται ενάντια σε κρυολογήματα και φλεγμονές, ενώ θεωρείται πως λειτουργεί θαυμάσια ενάντια στην κακή διάθεση και την αϋπνία. Με τελετουργικά θυμιατίσματα του ορισμένοι ισχυρίζονται πως τονώνεται η θέληση, αφυπνίζονται οι μύχιες δυνάμεις που είναι απαραίτητες σε περιόδους κρίσης και ξορκίζονται οι επίμονοι εφιάλτες. Η ευρύτατη χρήση του στην κουζίνα της Μεσογείου και ιδιαιτέρως των αραβικών χωρών οφείλεται στις ορεκτικές, χωνευτικές και αντιφυσητικές του ιδιότητες – θα γνωρίζετε ασφαλώς πως από τις αραβικές μαρμίτες δεν βγαίνουν και τα πιο ελαφρά πιάτα του κόσμου. Το θυμάρι βρίσκει τέλος πολλές εφαρμογές στη σύγχρονη βιομηχανία φαρμάκων και καλλυντικών λόγω των αντισηπτικών, επουλωτικών, σπασμολυτικών και αποχρεμπτικών του ιδιοτήτων.
Ένα πράγμα που πολύ με στενοχωρεί είναι πως σπάνια μόνο βρίσκει κανείς ελληνικό θυμάρι στα φυτώρια της χώρας μας. Αυτό που συνηθέστερα κυκλοφορεί είναι το δυτικοευρωπαικό θυμάρι (Thymus vulgaris) που υπολείπεται σαφώς σε άρωμα και εμφάνιση αλλά θεωρείται πιο εύκολο στην καλλιέργειά του. Σας προτείνω λοιπόν το φετινό φθινόπωρο να μαζέψετε σπόρους από ελληνικό θυμάρι και να τους φυλάξετε μακριά από φως και υγρασία.
Στις αρχές Μαρτίου θα σπείρετε επιφανειακά πολλούς σε γλαστράκια που θα περιέχουν ένα μείγμα από χώμα και τύρφη, το οποίο θα πρέπει να παραμένει πάντοτε βρεγμένο. Αραιώστε τα όταν φυτρώσουν και όταν τα νεαρά φυτά φτάσουν σε ύψος μια σπιθαμής μεταφυτέψτε τα στην οριστική τους, ηλιόλουστη απαραιτήτως, θέση. Μέτριο πότισμα, τακτικά σκαλίσματα και βοτανίσματα είναι απαραίτητα για τον έλεγχο των ζιζανίων και την γρηγορότερη ανάπτυξη του θυμαριού που για πολλά χρόνια θα στολίζει τον κήπο σας.
Στην αρωματοθεραπεία το θυμάρι χρησιμοποιείται ενάντια σε κρυολογήματα και φλεγμονές, ενώ θεωρείται πως λειτουργεί θαυμάσια ενάντια στην κακή διάθεση και την αϋπνία. Με τελετουργικά θυμιατίσματα του ορισμένοι ισχυρίζονται πως τονώνεται η θέληση, αφυπνίζονται οι μύχιες δυνάμεις που είναι απαραίτητες σε περιόδους κρίσης και ξορκίζονται οι επίμονοι εφιάλτες. Η ευρύτατη χρήση του στην κουζίνα της Μεσογείου και ιδιαιτέρως των αραβικών χωρών οφείλεται στις ορεκτικές, χωνευτικές και αντιφυσητικές του ιδιότητες – θα γνωρίζετε ασφαλώς πως από τις αραβικές μαρμίτες δεν βγαίνουν και τα πιο ελαφρά πιάτα του κόσμου. Το θυμάρι βρίσκει τέλος πολλές εφαρμογές στη σύγχρονη βιομηχανία φαρμάκων και καλλυντικών λόγω των αντισηπτικών, επουλωτικών, σπασμολυτικών και αποχρεμπτικών του ιδιοτήτων.
Ένα πράγμα που πολύ με στενοχωρεί είναι πως σπάνια μόνο βρίσκει κανείς ελληνικό θυμάρι στα φυτώρια της χώρας μας. Αυτό που συνηθέστερα κυκλοφορεί είναι το δυτικοευρωπαικό θυμάρι (Thymus vulgaris) που υπολείπεται σαφώς σε άρωμα και εμφάνιση αλλά θεωρείται πιο εύκολο στην καλλιέργειά του. Σας προτείνω λοιπόν το φετινό φθινόπωρο να μαζέψετε σπόρους από ελληνικό θυμάρι και να τους φυλάξετε μακριά από φως και υγρασία.
Στις αρχές Μαρτίου θα σπείρετε επιφανειακά πολλούς σε γλαστράκια που θα περιέχουν ένα μείγμα από χώμα και τύρφη, το οποίο θα πρέπει να παραμένει πάντοτε βρεγμένο. Αραιώστε τα όταν φυτρώσουν και όταν τα νεαρά φυτά φτάσουν σε ύψος μια σπιθαμής μεταφυτέψτε τα στην οριστική τους, ηλιόλουστη απαραιτήτως, θέση. Μέτριο πότισμα, τακτικά σκαλίσματα και βοτανίσματα είναι απαραίτητα για τον έλεγχο των ζιζανίων και την γρηγορότερη ανάπτυξη του θυμαριού που για πολλά χρόνια θα στολίζει τον κήπο σας.
Πηγή:texnologosgeoponos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου