Η κοινή ονομασία της αχλαδιάς είναι αχλαδιά ή απιδιά. Η επιστημονική της ονομασία όμως είναι Pyrus communis. Σήμερα παρατηρείται έλλειψη αχλαδιών και η Ελλάδα εισάγει αχλάδια κατά κύριο λόγο από τη Νότια Αφρική, την Ισπανία και την Ιταλία, αλλά και από χώρες της Αμερικής. Χώρες της Ευρώπης που παράγουν αχλάδια είναι η Γαλλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, αλλά και η Ιταλία. Στην Ελλάδα καλλιεργείται στη Πελοπόννησο, στη Μακεδονία, στη Δυτική Στερεά και στη Θεσσαλία.
Η καλλιέργεια της αχλαδιάς Η καλλιέργεια της αχλαδιάς
Οι ποικιλίες χωρίζονται σε καλοκαιρινές και φθινοπωρινές.
Οι καλοκαιρινές ποικιλίες αχλαδιάς είναι οι ακόλουθες:
Τσακώνικη ή Κρυστάλλι: ποικιλία πολύ διαδεδομένη στην Ελλάδα, ο καρπός της είναι εύγεστος και χυμώδης και συντηρείται στο ψυγείο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Συγκομίζεται το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου, όταν πρόκειται να συντηρηθεί και το δεύτερο δεκαήμερο αν είναι να καταναλωθεί. Κατάλληλοι επικονιαστές είναι οι ποικιλίες Coscia και Κοντούλα.
Coscia: δένδρο μέσης ζωηρότητας, με καρπούς μεσαίου μεγέθους, κίτρινου χρώματος και μέτριας γεύσης. Δεν συντηρείται στο ψυγείο και ωριμάζει το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου. Επικονιαστής για τη ποικιλία αυτή είναι οι ποικιλίες Τσακώνικη και Κοντούλα.
Κοντούλα: παράγει καρπούς μικρού μεγέθους και πολύ γλυκιά γεύση. Ωριμάζει τον Ιούλιο και δεν συντηρείται στο ψυγείο. Οι ποικιλίες Coscia και Τσακώνικη είναι πολύ καλοί επικονιαστές. Το μειονέκτημα της ποικιλίας αυτής είναι η πτώση των καρπών μόλις ωριμάσουν.
Βουτυράτη και Δουκέσσα: καλλιεργούνται στη Θεσσαλία και στη Μακεδονία.
Santa Maria: παράγεται καρπός μεγάλου μεγέθους, φτωχός σε σάκχαρα, αλλά είναι το πιο εμφανίσιμο και εμπορικό αχλάδι. Δεν συντηρείται στο ψυγείο, ωριμάζει τον Αύγουστο και καλός επικονιαστής είναι η ποικιλία Passa Crassana.
Dr. J. Guyot: είναι δέντρο αδύναμο αλλά μπαίνει γρήγορα σε καρποφορία. Συγκομίζεται κατά το δεύτερο 15θήμερο του Ιουλίου και καλοί επικονιαστές είναι οι ποικιλίες Kaiser Alexander και Conference.
Οι φθινοπωρινές ποικιλίες αχλαδιάς είναι οι ακόλουθες:
Abate Fetel: παράγει καρπούς πολύ εύγεστους, ωριμάζει τον Σεπτέμβριο και συντηρείται στο ψυγείο ικανοποιητικά. Χρειάζεται επικονιαστή και χρησιμοποιείται κυρίως η Passa Crassana.
Passa Crassana: ποικιλία που παράγει μεγάλους καρπούς, εύγεστους και χυμώδεις. Οι καρποί της μαζεύονται τον Οκτώβριο και συντηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα στο ψυγείο. Δεν πρέπει να φυτεύεται σε περιοχές με δυνατούς ανέμους γιατί προκαλείται πτώση των καρπών.
Packham’s Triumph: ο καρπός της είναι μεσαίου έως μεγάλου μεγέθους, με ανοιχτό πράσινο χρώμα. Καλοί επικονιαστές της είναι οι ποικιλίες Conference, Passa Crassana και Comice. Δίνει καρπούς τον Σεπτέμβριο και είναι κυρίως δημοφιλής στο Νότιο ημισφαίριο.
Kaiser Alexander ή Bosc: ο καρπός έχει σχήμα καμπάνας, είναι εύγεστος αλλά ευπαθής στη σήψη.
Conference: ποικιλία παραγωγική, συντηρείται στο ψυγείο για μεγάλο χρονικό διάστημα και συγκομίζεται τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου. Καλοί επικονιαστές είναι οι ποικιλίες William’s, Passa Crassana και Comice.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια δημιουργίας κόκκινων ποικιλιών αχλαδιάς με ικανοποιητικά χαρακτηριστικά και δυνατότητα μακροχρόνιας συντήρησης.
Η αχλαδιά έχει ανάγκη το ξερό και το ζεστό καλοκαίρι. Η υψηλή υγρασία προκαλεί προβλήματα και είναι ευαίσθητη σε ανοιξιάτικους παγετούς. Αναπτύσσεται σε βαθιά εδάφη, που στραγγίζονται καλά, όχι όμως σε ελαφρά και ξηρά. Είναι καλλιέργεια λιγότερο ανθεκτική στη ξηρασία από ότι η μηλιά, είναι ανθεκτική στις χαμηλές θερμοκρασίες αλλά πριν την άνθιση, αλλά και αφού ανθίσει, δεν αντέχει κάτω από τους -2 βαθμούς Κελσίου. Το ιδανικό pH για την ανάπτυξη της θεωρείται το 5.8-8.0. Σε εδάφη που είναι πλούσια σε ασβέστιο παρατηρούνται σημάδια γήρανσης, ενώ η αχλαδιά είναι πολύ ευαίσθητη στα άλατα του αρδευτικού νερού. Οι κυριότερες ζώνες καλλιέργειας της αχλαδιάς είναι: υψόμετρο κοντά στα 250 μέτρα και μέση θερμοκρασία 8 βαθμούς Κελσίου και υψόμετρο που φτάνει μέχρι τα 350 μέτρα και μέση θερμοκρασία πάνω από 7 βαθμούς Κελσίου.
Η αχλαδιά φυτεύεται το φθινόπωρο και γίνεται να χρησιμοποιηθεί ως μεμονωμένο δένδρο σε σημείο που ο καλλιεργητής χρειάζεται σκίαση στον κήπο ή σε ομάδες σε διάφορα σημεία του κήπου.
Από τη στιγμή που ο καλλιεργητής αγοράζει τα δενδρύλλια επιβάλλεται να ανοίξει ένα λάκκο, στον οποίο χωράει μεγάλο μέρος του ριζικού συστήματος. Ιδανικό βάθος εδάφους για την ανάπτυξη του είναι τα 50 εκατοστά. Θέλει προσοχή όμως, έτσι ώστε το σημείο εμβολιασμού να μην είναι βυθισμένο στο έδαφος αλλά να βρίσκεται 5 εκατοστά πάνω από το έδαφος. Στη συνέχεια πρέπει να πατηθεί ελαφρώς το χώμα με το χέρι και ακολουθεί πότισμα ποσότητας περίπου 27-28 λίτρα νερό ανά δέντρο.
Για ένα καλλιεργητή που έχει κήπο έχει τη δυνατότητα να φυτέψει αχλαδιές είτε σε γραμμές, είτε σε σχήμα ρόμβου ή τετραγώνου. Το σύστημα κατά ρόμβους ή τετράγωνα εφαρμόζεται όταν ο καλλιεργητής έχει ως υποκείμενο την άγρια αχλαδιά. Το σύστημα σε γραμμές εφαρμόζεται όταν το υποκείμενο του καλλιεργητή είναι η κυδωνιά. Οι αποστάσεις φύτευσης στο σύστημα αυτό είναι 2 μέτρα πάνω στη γραμμή και οι γραμμές πρέπει να απέχουν μεταξύ τους περίπου 3.75 μέτρα.
Το κλάδεμα της αχλαδιάς χωρίζεται στο κλάδεμα μόρφωσης και στο κλάδεμα καρποφορίας.
Η καλλιέργεια της αχλαδιάς Η καλλιέργεια της αχλαδιάς
Οι ποικιλίες χωρίζονται σε καλοκαιρινές και φθινοπωρινές.
Οι καλοκαιρινές ποικιλίες αχλαδιάς είναι οι ακόλουθες:
Τσακώνικη ή Κρυστάλλι: ποικιλία πολύ διαδεδομένη στην Ελλάδα, ο καρπός της είναι εύγεστος και χυμώδης και συντηρείται στο ψυγείο για μεγάλο χρονικό διάστημα. Συγκομίζεται το πρώτο δεκαήμερο του Αυγούστου, όταν πρόκειται να συντηρηθεί και το δεύτερο δεκαήμερο αν είναι να καταναλωθεί. Κατάλληλοι επικονιαστές είναι οι ποικιλίες Coscia και Κοντούλα.
Coscia: δένδρο μέσης ζωηρότητας, με καρπούς μεσαίου μεγέθους, κίτρινου χρώματος και μέτριας γεύσης. Δεν συντηρείται στο ψυγείο και ωριμάζει το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Ιουλίου. Επικονιαστής για τη ποικιλία αυτή είναι οι ποικιλίες Τσακώνικη και Κοντούλα.
Κοντούλα: παράγει καρπούς μικρού μεγέθους και πολύ γλυκιά γεύση. Ωριμάζει τον Ιούλιο και δεν συντηρείται στο ψυγείο. Οι ποικιλίες Coscia και Τσακώνικη είναι πολύ καλοί επικονιαστές. Το μειονέκτημα της ποικιλίας αυτής είναι η πτώση των καρπών μόλις ωριμάσουν.
Βουτυράτη και Δουκέσσα: καλλιεργούνται στη Θεσσαλία και στη Μακεδονία.
Santa Maria: παράγεται καρπός μεγάλου μεγέθους, φτωχός σε σάκχαρα, αλλά είναι το πιο εμφανίσιμο και εμπορικό αχλάδι. Δεν συντηρείται στο ψυγείο, ωριμάζει τον Αύγουστο και καλός επικονιαστής είναι η ποικιλία Passa Crassana.
Dr. J. Guyot: είναι δέντρο αδύναμο αλλά μπαίνει γρήγορα σε καρποφορία. Συγκομίζεται κατά το δεύτερο 15θήμερο του Ιουλίου και καλοί επικονιαστές είναι οι ποικιλίες Kaiser Alexander και Conference.
Οι φθινοπωρινές ποικιλίες αχλαδιάς είναι οι ακόλουθες:
Abate Fetel: παράγει καρπούς πολύ εύγεστους, ωριμάζει τον Σεπτέμβριο και συντηρείται στο ψυγείο ικανοποιητικά. Χρειάζεται επικονιαστή και χρησιμοποιείται κυρίως η Passa Crassana.
Passa Crassana: ποικιλία που παράγει μεγάλους καρπούς, εύγεστους και χυμώδεις. Οι καρποί της μαζεύονται τον Οκτώβριο και συντηρείται για μεγάλο χρονικό διάστημα στο ψυγείο. Δεν πρέπει να φυτεύεται σε περιοχές με δυνατούς ανέμους γιατί προκαλείται πτώση των καρπών.
Packham’s Triumph: ο καρπός της είναι μεσαίου έως μεγάλου μεγέθους, με ανοιχτό πράσινο χρώμα. Καλοί επικονιαστές της είναι οι ποικιλίες Conference, Passa Crassana και Comice. Δίνει καρπούς τον Σεπτέμβριο και είναι κυρίως δημοφιλής στο Νότιο ημισφαίριο.
Kaiser Alexander ή Bosc: ο καρπός έχει σχήμα καμπάνας, είναι εύγεστος αλλά ευπαθής στη σήψη.
Conference: ποικιλία παραγωγική, συντηρείται στο ψυγείο για μεγάλο χρονικό διάστημα και συγκομίζεται τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου. Καλοί επικονιαστές είναι οι ποικιλίες William’s, Passa Crassana και Comice.
Τα τελευταία χρόνια γίνεται προσπάθεια δημιουργίας κόκκινων ποικιλιών αχλαδιάς με ικανοποιητικά χαρακτηριστικά και δυνατότητα μακροχρόνιας συντήρησης.
Η αχλαδιά έχει ανάγκη το ξερό και το ζεστό καλοκαίρι. Η υψηλή υγρασία προκαλεί προβλήματα και είναι ευαίσθητη σε ανοιξιάτικους παγετούς. Αναπτύσσεται σε βαθιά εδάφη, που στραγγίζονται καλά, όχι όμως σε ελαφρά και ξηρά. Είναι καλλιέργεια λιγότερο ανθεκτική στη ξηρασία από ότι η μηλιά, είναι ανθεκτική στις χαμηλές θερμοκρασίες αλλά πριν την άνθιση, αλλά και αφού ανθίσει, δεν αντέχει κάτω από τους -2 βαθμούς Κελσίου. Το ιδανικό pH για την ανάπτυξη της θεωρείται το 5.8-8.0. Σε εδάφη που είναι πλούσια σε ασβέστιο παρατηρούνται σημάδια γήρανσης, ενώ η αχλαδιά είναι πολύ ευαίσθητη στα άλατα του αρδευτικού νερού. Οι κυριότερες ζώνες καλλιέργειας της αχλαδιάς είναι: υψόμετρο κοντά στα 250 μέτρα και μέση θερμοκρασία 8 βαθμούς Κελσίου και υψόμετρο που φτάνει μέχρι τα 350 μέτρα και μέση θερμοκρασία πάνω από 7 βαθμούς Κελσίου.
Η αχλαδιά φυτεύεται το φθινόπωρο και γίνεται να χρησιμοποιηθεί ως μεμονωμένο δένδρο σε σημείο που ο καλλιεργητής χρειάζεται σκίαση στον κήπο ή σε ομάδες σε διάφορα σημεία του κήπου.
Από τη στιγμή που ο καλλιεργητής αγοράζει τα δενδρύλλια επιβάλλεται να ανοίξει ένα λάκκο, στον οποίο χωράει μεγάλο μέρος του ριζικού συστήματος. Ιδανικό βάθος εδάφους για την ανάπτυξη του είναι τα 50 εκατοστά. Θέλει προσοχή όμως, έτσι ώστε το σημείο εμβολιασμού να μην είναι βυθισμένο στο έδαφος αλλά να βρίσκεται 5 εκατοστά πάνω από το έδαφος. Στη συνέχεια πρέπει να πατηθεί ελαφρώς το χώμα με το χέρι και ακολουθεί πότισμα ποσότητας περίπου 27-28 λίτρα νερό ανά δέντρο.
Για ένα καλλιεργητή που έχει κήπο έχει τη δυνατότητα να φυτέψει αχλαδιές είτε σε γραμμές, είτε σε σχήμα ρόμβου ή τετραγώνου. Το σύστημα κατά ρόμβους ή τετράγωνα εφαρμόζεται όταν ο καλλιεργητής έχει ως υποκείμενο την άγρια αχλαδιά. Το σύστημα σε γραμμές εφαρμόζεται όταν το υποκείμενο του καλλιεργητή είναι η κυδωνιά. Οι αποστάσεις φύτευσης στο σύστημα αυτό είναι 2 μέτρα πάνω στη γραμμή και οι γραμμές πρέπει να απέχουν μεταξύ τους περίπου 3.75 μέτρα.
Το κλάδεμα της αχλαδιάς χωρίζεται στο κλάδεμα μόρφωσης και στο κλάδεμα καρποφορίας.
Όσον αφορά το κλάδεμα μόρφωσης, το κλάδεμα το οποίο έχει καθιερωθεί στην αχλαδιά για να πάρει το δένδρο σχήμα είναι η παλμέττα. Τα κλαδιά σχηματίζουν με τον κεντρικό άξονα γωνία 45 μοιρών και για να πάρουν την κατάλληλη θέση επιβάλλεται να δεθούν με πλαστικά κορδόνια. Είναι δύσκολο σχήμα και χρειάζεται μεγάλη θέληση, υπομονή και επιμονή. Όταν το δέντρο φτάσει σε ύψος περίπου τα 2.75 μέτρα, τα κλαδιά που θα δώσουν καρπούς, κλαδεύονται ελάχιστα και οπωσδήποτε πρέπει ο καλλιεργητής να αφαιρεί συνεχώς τα ξερά κλαδιά και να τα αραιώνει εκεί που είναι ιδιαίτερα πυκνά.
Όσον αφορά το κλάδεμα καρποφορίας, αυτό είναι το λεγόμενο θερινό κλάδεμα και πραγματοποιείται για την καλύτερη ανάπτυξη των καρπών, βελτιώνοντας τη ποιότητα τους. Πραγματοποιείται τους μήνες Μάιο, Ιούνιο και Ιούλιο, σε δέντρα που έχουν ταχεία ανάπτυξη και πρέπει να απομακρυνθούν οι βλαστοί που έχουν μήκος 22-23 εκατοστά είτε με ένα ψαλίδι, είτε με το χέρι.
Γίνεται χειμερινό κλάδεμα, με την πτώση των φύλλων, το φθινόπωρο. Οι ετήσιοι βλαστοί δεν αγγίζονται, ενώ οι υπόλοιποι κόβονται στο 66% του μήκους τους. Επισημαίνεται ότι το εξονυχιστικό κλάδεμα έχει ως συνέπεια τη μη καρποφορία.
Η ποσότητα νερού που χρειάζεται η αχλαδιά εξαρτάται το έδαφος, από τη περιοχή, από την ηλικία του δένδρου, από το υποκείμενο κλπ. Επίσης έχει μεγαλύτερες απαιτήσεις τη περίοδο από το Μάιο μέχρι τον Οκτώβριο. Ισχύει ότι και στην μηλιά.
H αχλαδιά μπορεί να καλλιεργηθεί και σε γλάστρα, υπό τον όρο όμως ότι πρέπει να τοποθετηθεί σε θέση που να τη βλέπει ο ήλιος και σε χώμα που να στραγγίζει καλά. Η φύτευση της επιβάλλεται να πραγματοποιηθεί σε μεγάλη γλάστρα, διαστάσεων 50 εκ. X 50 εκ. X 50 εκ και με όγκο που να αγγίζει τα 125 λίτρα ή να φυτευτεί σε βαρέλι μεγάλης διαμέτρου με ύψος το λιγότερο 50 εκατοστά. Υπάρχει ποικιλία μικρών αχλαδιών όπου το ύψος του δέντρου μπορεί να φτάσει μέχρι το πολύ το ενάμιση μέτρο. Το φυτό θα πρέπει να κλαδευτεί στο τέλος του χειμώνα, απομακρύνοντας τα ασθενικά καθώς και τα ξερά κλαδιά. Θα ανθοφορήσει τους μήνες Απρίλιο-Μάιο και θα καρποφορήσει τον Σεπτέμβριο. Εάν ο καλλιεργητής έχει κήπο και επιθυμεί να φυτέψει νάνες ποικιλίες, η ιδανική απόσταση φύτευσης κυμαίνεται περίπου στα 40 εκατοστά.
Η αχλαδιά χρειάζεται σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό το άζωτο σε σύγκριση με την μηλιά, ενώ οι ανάγκες της σε κάλιο και φώσφορο είναι μικρές. Η ποικιλία Passa Crassana είναι απαιτητικότερη σε άζωτο όταν είναι εμβολιασμένη σε κυδωνιά.
Η καλλιέργεια της αχλαδιάς Η καλλιέργεια της αχλαδιάς
Όσον αφορά τις καλλιεργητικές φροντίδες της αχλαδιάς, αυτές διαιρούνται σε 4 περιόδους.
Νοέμβριο, Δεκέμβριο, Ιανουάριο και μέχρι αρχές Φεβρουαρίου πρέπει να κλαδευτούν τα δένδρα με σκοπό να απομακρυνθούν οι βλαστοί που πιθανόν έχουν προσβληθεί Ακόμη πρέπει να πραγματοποιηθεί έλεγχος για ζιζάνια και να γίνουν ψεκασμοί με χειμερινό εντομοκτόνο στη περίπτωση που έχει εμφανιστεί ψύλλα.
Φεβρουάριο, Μάρτιο, και Απρίλιο πρέπει να κοπούν τα ζιζάνια, να πραγματοποιηθεί εφαρμογή αζώτου και αν χρειάζεται καλίου και φωσφόρου. Επίσης πρέπει να πραγματοποιηθεί έλεγχος για έντομα και για φουζικλάδιο και να γίνει το πρώτο αραίωμα των καρπών.
Μάιο, Ιούνιο, και Ιούλιο πραγματοποιείται άρδευση, αραίωση με το χέρι, έλεγχος για εχθρούς και ασθένειες και οι καλλιεργητές εφαρμόζουν Ν, Ρ και Κ μέσω της άρδευσης.
Αύγουστο, Σεπτέμβριο και Οκτώβριο γίνεται έλεγχος για εχθρούς, ασθένειες, άρδευση, ζιζάνια και πραγματοποιείται αφαίρεση προσβεβλημένων τμημάτων.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη καλλιέργεια της αχλαδιάς, καθώς και τις ασθένειες που την απειλούν, οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να απευθύνονται στους τοπικούς γεωπόνους της περιοχής τους.
Το διαβάσαμε στο ecotimes.gr
Πηγή>http://www.fytokomia.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου