ΚΑΠΑΡΗ. Ιδιότητες,συλλογή ,παρασκευή τουρσί

Οι θεραπευτικές ιδιότητες της κάπαρης

Η κάπαρη αποτελεί μία από τις γαστριμαργικές απολαύσεις της Μεσογείου, που συναντάται από την Τουρκία μέχρι την Ισπανία και καταναλώνεται με μεγάλη ευχαρίστηση σε όλες τις χώρες που βρίσκονται στον ενδιάμεσο χώρο.

ρη ανήκει στην οικογένεια των Καπαριδών (Capparaceae) και είναι πολύ γνωστή. Είναι τρυφερός, πολυετής θάμνος, που μπορεί να φτάσει το 1μ. ύψος και το 1,5μ. πλάτος. Οι ρίζες της δεν προχωρούν βαθιά στο έδαφος, διακλαδίζονται όμως πολύ.

Φυτρώνει σε πετρώδη, παραθαλάσσια ακαλλιέργητα μέρη και σε βράχους που συγκρατούν υγρασία.

Τα πολλά είδη και οι ποικιλίες της είναι εξαπλωμένες σε όλο σχεδόν τον κόσμο, από το Αφγανιστάν και τη Βόρεια Ινδία μέχρι τη Νοτιοδυτική Μεσόγειο και την Αμερική.

Στα τέλη της άνοιξης και στις αρχές του καλοκαιριού, η κάπαρη κάνει την εμφάνισή της σε όλα τα ελληνικά νησιά, αλλά συναντάται κατά κύριο λόγο στα διάσπαρτα, ξερά νησιά των Κυκλάδων. Μπορεί κανείς να τις δει παντού να ξεφυτρώνουν από βράχους και τοίχους, να ανθίζουν κατά μήκος του δρόμου, περιμένοντας κάποιον να τις μαζέψει.

Μετά τη συλλογή, είναι δυνατόν να δει κανείς να τη στεγνώνουν στις χαμηλές σκεπές παλιών σπιτιών σε νησιά.

Η κάπαρη αποτελεί μία από τις γαστριμαργικές απολαύσεις της Μεσογείου, που συναντάται από την Τουρκία μέχρι την Ισπανία και καταναλώνεται με μεγάλη ευχαρίστηση σε όλες τις χώρες που βρίσκονται στον ενδιάμεσο χώρο. Η ελληνική κάπαρη είναι σχεδόν πάντα αυτή που μεγαλώνει αυτοφυώς στη φύση, ενώ οι ποικιλίες που προέρχονται από άλλες περιοχές της Μεσογείου, δηλαδή την Ισπανία, τη νότια Γαλλία και την Τουρκία, είναι κατά κανόνα προϊόν καλλιέργειας.

Όποια και αν είναι η προέλευση της κάπαρης δεν καταναλώνεται ποτέ νωπή.

Η πικάντικη, αψιά (αυτό οφείλεται στην ύπαρξη του σιναπέλαιου που απελευθερώνεται απο τους ιστούς του φυτού) και υπέροχα πικρή γεύση της κάπαρης αναδεικνύεται μόνο αφού γίνει τουρσί, γιατί μόνο κάτω από την επίδραση της άρμης σχηματίζεται το καπρικό οξύ, που της δίνει τη χαρακτηριστική της γεύση.

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην οποία η διατήρηση της κάπαρης εξασφαλίζεται με διαφορετικό τρόπο, μέσω δηλαδή του στεγνώματός της στον ήλιο μέχρι να σκληρύνει τελείως και να αποκτήσει ένα ελαφρώς ξανθό χρώμα. Η κάπαρη που έχει υποστεί τέτοια επεξεργασία αποτελεί σπεσιαλιτέ της Σαντορίνης.

Όταν πρόκειται να καταναλωθεί, τη μουσκεύουν και τη συνδυάζουν κατά κανόνα με μια σάλτσα ντομάτας, ως συνοδευτικό της φάβας.

Η κάπαρη συλλέγεται σε διάφορα στάδια της ανάπτυξής της. Το πλέον αγαπητό τμήμα του φυτού είναι τα μπουμπούκια, τα οποία πρέπει να συλλεχθούν πριν αρχίσουν να ανοίγουν. Η εργασία που απαιτείται είναι κοπιαστική, αφού η συγκομιδή πρέπει να γίνει με γρήγορους ρυθμούς, συνήθως κατά τη διάρκεια της ημέρας την εποχή της ανθοφορίας, γιατί τα μπουμπούκια ανθίζουν γρήγορα.

Ποιότητα

Η ποιότητα κρίνεται συνήθως από το μέγεθος: όσο πιο μικρά τα στελέχη, τόσο το καλύτερο. Δεν αποτελεί λοιπόν έκπληξη το γεγονός ότι η μικροσκοπική γαλλική κάπαρη, που δεν έχει όμοιά της, είναι από τις πιο αγαπητές της Μεσογείου.

Στην Ελλάδα, ωστόσο, δεν γεύονται μόνο τα μπουμπούκια. Οι Έλληνες αρέσκονται και στα φύλλα του φυτού, τα οποία βράζουν, όπως άλλωστε κάνουν και με άλλα είδη χόρτων, και τα περιχύνουν με λάδι και ξύδι ή χυμό λεμονιού ή ακόμα τα κάνουν τουρσί και τα σερβίρουν πάλι ως σαλατικό, στο οποίο συχνά προσθέτουν ντομάτες, ελαιόλαδο και κατσικίσια τυριά από τα νησιά.

Εκτιμούν ακόμα τον καρπό της κάπαρης, που προκύπτει μετά την ολοκλήρωση της ανθοφορίας. Ο καρπός αυτός είναι μακρόστενος και παχύς και θυμίζει κάπως σταφύλι, ενώ η υφή του είναι τραχιά και ελαφρώς ινώδης. Τουρσί γίνονται και οι καρποί.

Η κάπαρη θεωρείται ορεκτικό και διουρητικό βότανο. Με την κάπαρη αρωματίζεται το λάδι, ξίδι ή βούτυρο, προστίθεται σε τυριά, γαρνιτούρες ή γίνονται τουρσιά και πίκλες.

Οι Έλληνες χρησιμοποιούμε την κάππαρη για να γαρνίρουμε σαλάτες, από μια κλασική χωριάτικη μέχρι κρητικούς ντάκους. Η μεγαλύτερη ποικιλία εδεσμάτων που περιλαμβάνουν κάπαρη συναντάται αναμφίβολα στις Κυκλάδες.

Οι μικροί καρποί μαγειρεύονται με ψάρι και κυρίως παστό μπακαλιάρο, φτιάχνονται ακόμα με κροκέτες, χρησιμοποιούνται ως καρύκευμα στη μελιτζανοσαλάτα, ενώ είναι δυνατόν να τους βράσουν για να τους σερβίρουν συνήθως με φάβα, φαγητό που αποτελεί τοπική σπεσιαλιτέ της Σαντορίνης.

Στην κάπαρη, επίσης, αποδόθηκαν θεραπευτικές ιδιότητες. Ο φλοιός της ρίζας χρησιμοποιείται στη θεραπεία διαφόρων παθήσεων όπως αρθρίτιδες, ρευματισμοί, πονόδοντοι και σε παθήσεις του δέρματος. Στην αρχαιότητα πίστευαν ότι το φυτό έχει θεραπευτικές αλλά και μαγικές ιδιότητες.

Ο αρχαίος γιατρός Διοσκουρίδης συνιστούσε τα φύλλα και τη ρίζα του φυτού για να εξαφανίζονται τα πρηξίματα. Στη φαρμακευτική χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις αδυναμίας, ως διεγερτικό της κυκλοφορίας και των αναπνευστικών λειτουργιών.

Δίνεται στις έγκυες πριν από τη γέννα για να προκαλέσει συσπάσεις στη μήτρα. Σταματά τη διάρροια και τους σπασμούς στο στομάχι και το έντερο, ενώ χρησιμοποιείται και κατά της ανικανότητας. Τέλος, χρησιμοποιείται στα τσιμπήματα από σφήκες και στα δαγκώματα φιδιών.

Κάπαρη τουρσί με …επαγγελματικό τρόπο!      Μια συνταγή με σίγουρη επιτυχία!

Καπαροχρονιά φέτος στα μέρη μας. Πάντα είχαμε κάπαρες, αλλά φέτος έχουν γεμίσει τον κόσμο! Και δεν είμαστε ούτε κοντά σε θάλασσα ούτε σε κακοτράχαλα μέρη… Δεν χρειάζεται να πάρουμε τα βουνά και τα λαγκάδια για να τη μαζέψουμε.
  


Με μια βόλτα στην εξοχή μας μαζεύεις κουμπάκια για δυο τουλάχιστον μεγάλα βάζα! Είναι θαυμαστό να βλέπει κανείς μέσα στη γενική ξεραΐλα του Ιούλη και του Αυγούστου ολάνθιστα φυτά κάπαρης μ’ αυτά τα πανέμορφα, σαν τριαντάφυλλα λουλούδια τους. 



Στις άκρες των δρόμων , στα λιόφυτα ανάμεσα στα ξερόκλαδα και στους θάμνους απλωμένες και ολόδροσες κάπαρες φορτωμένες ταυτόχρονα με μπουμπούκια,  με λουλούδια και με τα πρώτα αγγουράκια τους. Χαζεύω την ομορφιά τους σε κάθε περίπατο...  



Μέχρι τα τέλη Αυγούστου, έτσι πάνω κάτω θα είναι, με τα αγγουράκια να υπερισχύουν των μπουμπουκιών στο τέλος της εποχής. Τουρσί γίνονται και τα καπαρόφυλλα και τα αγγουράκια και φυσικά τα μπουμπούκια. Θέλουν τον κόπο τους για να μαζευτούν, αλλά έχουμε ανέξοδα ένα υπέροχο τουρσί που νοστιμίζει σαλάτες και σάλτσες. 



Τα έχω κάνει κατά καιρούς όλα αυτά τα τουρσιά αλλά ο φετινός τρόπος είναι ο πιο εύκολος και ομολογουμένως από τους πιο επιτυχημένους. Μου τον είπε ένας καλός γείτονας που είχε δουλέψει σε μια μονάδα τυποποίησης που υπήρχε στο παρελθόν  στην περιοχή μας  και  έφτιαχνε  κάπαρη, ελιές, αμπελόφυλλα κλπ.  Μου είπε μάλιστα και τα γράδα άλμης που έβαζαν τότε τα καπαρόκουμπα  (δεν συγκράτησα τον αριθμό) , την ξεχνούσαν για λίγες μέρες και μετά την έβαζαν σε πιο αραιή άλμη με λίγο ξύδι . 


Τώρα έχει προσαρμόσει τις ποσότητες των υλικών σε …οικιακή κλίμακα και αυτές τις αναλογίες μου έδωσε.  Γι αυτό χαρακτήρισα επαγγελματική τη μέθοδο.  Δεν περίμενα ότι με τόσο λίγο κόπο (κανένα άλλαγμα νερού!)  θα ξεπίκριζε τόσο η κάπαρη. Εγώ την άφησα στην πρώτη άλμη 17 μέρες και δεν πικρίζει καθόλου! Ας δούμε λοιπόν πώς γίνεται.




Υλικά:

Κάπαρη (μπουμπούκια )
Αλάτι  ημίχοντρο (ριζάτο)
Ξύδι
Ελαιόλαδο
(οι ποσότητες παρακάτω)

Επί το έργον:



Πλένουμε τα μπουμπούκια καλά γιατί συνήθως έχουν σκόνη.  Τα βάζουμε σε ένα μπουκάλι νερού του 1,5 λίτρου αφήνοντας κενά τα τελευταία 8-10 εκατοστά.



Προσθέτουμε 2  γεμάτες (όχι κοφτές) κουταλιές αλάτι και γεμίζουμε το μπουκάλι με νερό. 


Το κλείνουμε και το αφήνουμε σε οριζόντια θέση για 15 μέρες (+2 ή -2) , γυρίζοντάς το κάθε μέρα 1-2 βόλτες  για να διαλυθεί το αλάτι , αλλά και για να βρέχεται η κάπαρη που ανεβαίνει στην κορυφή.  



Η  κάπαρη θα αλλάξει χρώμα και θα γίνει λαδοπράσινη. Με ένα μαχαίρι σχίζουμε το μπουκάλι   (προσεχτικά γιατί έχει γίνει μια μικρή ζύμωση και θα πεταχτούν εδώ κι εκεί τα μπουμπούκια μας) και αδειάζουμε την κάπαρη σε στραγγιστήρι. 



Φτιάχνουμε καινούρια άλμη : Σε 1,5 κούπα νερό διαλύουμε 1 κοφτή κουταλιά αλάτι. Προσθέτουμε μισή κούπα ξύδι.  



Βάζουμε τα κουμπάκια της κάπαρης σε καθαρά βάζα και προσθέτουμε το διάλυμα άλμης-ξυδιού μέχρι  2 εκατοστά πιο κάτω από το σημείο που φτάνει η κάπαρη.



Συμπληρώνουμε με ελαιόλαδο και κλείνουμε τα βάζα. Σε 3-4 μέρες είναι έτοιμη προς κατανάλωση.



Παρατηρήσεις:

1)Οι ποσότητες που έδωσα αφορούν την κάπαρη που περιέχεται σε ένα μπουκάλι του 1,5 λίτρου. Τις προσαρμόζουμε αναλόγως…

2)Αν μας αρέσουν πιο ξυδάτα τα τουρσιά μας, ελαττώνουμε το νερό στην άλμη και αυξάνουμε το ξύδι.

3)Επειδή το ριζάτο αλάτι δεν διαλύεται γρήγορα , το βάζο μαζί με το νερό στο multi και πατάω 1-2 φορές το κουμπί… Το ζέστα μα του νερού και η αναμονή να κρυώσει μετά εντελώς για να το χρησιμοποιήσω είναι χρονοβόρα διαδικασία.

4)Τα μπουκάλια με την κάπαρη τα βάζουμε σε μέρος που βλέπουμε για να θυμόμαστε να τα κυλάμε πότε πότε. Ο πάγκος της κουζίνας είναι μια χαρά αλλά και ένα σκιερό σημείο στη βεράντα μας. 

Πηγές: www.nutrimed.gr

http://cretangastronomy.blogspot.gr/

Κορυφολόγημα αμπέλου: πότε πρέπει να γίνεται;

Του Ανδρέα Παπασταύρου, Διδάκτορα Γεωπονικών Επιστημών

Μία από τις σημαντικότερες εργασίες του αμπελουργού κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού είναι τα χλωρά κλαδέματα. Ως χλωρά ή θερινά κλαδέματα ορίζουμε όλες εκείνες τις παρεμβάσεις στο πρέμνο οι οποίες στοχεύουν γενικά σε:

• Διόρθωση λαθών κατά το χειμερινό κλάδεμα.
• Επίτευξη ισορροπίας μεταξύ καρποφορίας και βλάστησης.
• Κατάλληλη διευθέτηση των βλαστών επάνω στο πρέμνο ώστε να καθίσταται αποτελεσματικότερη η φωτοσύνθεση.
• Δημιουργία ισχυρών κληματίδων της ερχόμενης περιόδου.

Οι εργασίες που περιλαμβάνονται στα χλωρά κλαδέματα είναι:

• Βλαστολόγημα
• Κορυφολόγημα
• Ξεφύλλισμα
• Αραίωμα βοτρύων
• Χαραγή
• Αφαίρεση ταχυφυών βλαστών

Στο παρόν άρθρο θα αναφερθώ στο κορυφολόγημα και ιδιαίτερα στο χρόνο που πρέπει να πραγματοποιείται αυτό, μιας και είναι ίσως η πιο γνωστή και πλέον εφαρμοσμένη αμπελοκομική και κηπουρική εργασία.

Όσοι με έχουν παρακολουθήσει σε διαλέξεις ή σε αρθρογραφία μου θα καταλάβουν ότι δεν πρόκειται να γράψω σε ποιο μήνα ή σε ποια μέρα πρέπει να λαμβάνει χώρα το κορφολόγημα. Κι αυτό διότι όπως στις πλείστες περιπτώσεις, το αμπέλι είναι ένας ζωντανός οργανισμός που όσο κι αν το θέλουμε (πιστέψτε με είμαι λάτρης της μοντελοποίησης και ποσοτικοποίησης των φαινομένων) δεν είναι δυνατόν να μπει σε «καλούπια». Άλλωστε, και μόνο η κλιματική διαφοροποίηση μεταβάλλει τους χρόνους εκτέλεσης των καλλιεργητικών εργασιών, από περιοχή σε περιοχή.

Για τους παραπάνω λόγους θα χρησιμοποιήσω ως σημείο αναφοράς το στάδιο ανάπτυξης του πρέμνου, που είναι και το ασφαλέστερο κριτήριο για όλους τους αμπελουργούς. Για να μάθετε να διακρίνετε τα στάδια ανάπτυξης του πρέμνου μπορείτε να αναζητήσετε στο διαδίκτυο τις κλείδες ανάπτυξης. Επίσης, μην ξεχνάτε ότι εδώ είμαστε κι εμείς στο agronomist.gr, οπότε σίγουρα θα μάθετε από τις online διαλέξεις μας.

Ο χρόνος λοιπόν εφαρμογής του κορυφολογήματος καθορίζεται από τη σκοπιμότητα εφαρμογής του. Δηλαδή, δεν προβαίνω σε κορυφολόγημα γιατί το έκανε ο γείτονας ή γιατί έτσι έμαθα από τον πατέρα μου αλλά διότι έχω κάποιο στόχο.

Όταν επιδιώκω την εξισορρόπηση της βλάστησης του πρέμνου τότε η καλύτερη περίοδος είναι 15-20 ημέρες πριν την άνθηση. Το διάστημα αυτό πρέπει να βραχυνθεί όταν έχουμε να διαχειριστούμε ποικιλία που ανθορροεί έντονα. Εάν η επιδίωξη είναι να αυξήσουμε το μέγεθος της ράγας και η αύξηση της σακχαροπεριεκτικότητας στο γλεύκος, τότε το ενδεδειγμένο στάδιο είναι λίγο μετά την άνθηση. Σε κάποιες αμπελοκομικές ζώνες όπου η ξηρασία είναι πρόβλημα, εφαρμόζεται κορφολόγημα κατά τον περκασμό (το γυάλισμα των καρπών) διότι τότε περιορίζεται η επιφάνεια των φύλλων που χάνουν νερό λόγω διαπνοής και ταυτόχρονα κατευθύνει τα φωτοσυνθετικά προϊοντα στον καρπό, δυναμώνοντας τον.

Τέλος, μετά την έναρξη της ωρίμανσης των καρπών το κορφολόγημα επιδρά θετικά σε περιοχές με θερμό και βροχερό καλοκαίρι, όταν καλλιεργείται μια ζωηρή ποικιλία. Αν μετά το κορυφολόγημα βρέξει τότε η παραγωγή οψιμίζει και υποβαθμίζεται σημαντικά!

Πηγή>http://back-to-nature.gr/

Καλλιέργεια πεπονιού

Συντάκτης backtonature

Η πεπονιά (Cucumis melo – Σικυός ο πέπων) ή Πέπων ο κοινός είναι αγγειόσπερμο δικότυλο φυτό, το οποίο ανήκει στην οικογένεια των Κολοκυνθοειδών.

Καλλιεργείται σε θερμές περιοχές της γης για τον νόστιμο καρπό της το πεπόνι. Είναι αναρριχώμενο ή έρπον φυτό με καταγωγή από την Ασία, οι βλαστοί του είναι τριχωτοί, μαλακοί και σχηματίζουν γωνίες. Τα φύλλα της πεπονιάς είναι μεγάλα σχήματος νεφρού ή στρογγυλά και εναλλάσσονται. Τα άνθη της έχουν χρώμα κίτρινο και φύονται στις μασχάλες των φύλλων.

Η καλλιέργεια της πεπονιάς απαιτεί ζέστη, και εδαφική υγρασία. Ευδοκιμεί σε όλους τους τύπους των εδαφών αλλά είναι απαιτητικό φυτό γι αυτό χρειάζεται λίπανση με κοπριά ή χλωρού τύπου και σε διάφορες περιπτώσεις και λίπασμα. Ο πολλαπλασιασμός της γίνεται με σπορά στην ύπαιθρο όταν το χώμα ζεσταθεί αρκετά. Στη συνέχεια χρειάζεται καλό πότισμα. Μέχρι να ωριμάσουν τα πεπόνια χρειάζονται περίπου 3 μήνες. Επειδή η πεπονιά είναι φυτό επιπολαιόρριζο, χρειάζεται προσοχή όταν αφαιρούνται τα διάφορα ζιζάνια, γιατί μπορεί να προκληθούν ζημιές στο φυτό. Γι αυτό τις περισσότερες φορές η αφαίρεση των ζιζανίων γίνεται με το χέρι.

Είδη

Υπάρχουν πολλές καλλιεργούμενες ποικιλίες πεπονιάς, που συγκεντρώνονται σε 7 κύριες ομάδες.

• Κασάμπα ή χειμωνιάτικη. Παράγει μεγάλους καρπούς μέτριας γεύσης και αρώματος. Καλλιεργείται σε μικρή έκταση, ενώ η ονομασία της χειμωνιάτικη δόθηκε γιατί τα πεπόνια της ωριμάζουν αργά επί πολλές εβδομάδες.
• Καλυπτόμενη. Παράγει μικρού μεγέθους, εύγευστα πεπόνια με πορτοκαλόχρωμη σάρκα. Σε αυτή την ομάδα ανήκουν τα μοσχοπέπονα.
• Κανταλούπε. Η καταγωγή της πεπονιάς αυτής είναι από την Ιταλική περιοχή Κανταλούπο ,οι καρποί της είναι μετρίου μεγέθους η φλούδα τους είναι πιο παχιά από τις άλλες ομάδες και είναι γλυκοί και εύγευστοι. Καλλιεργείται και στις βόρειες εύκρατες περιοχές σε θερμοκήπια.
• Ευπροσάρμοστος. Ο καρπός της πεπονιάς αυτής μοιάζει με του αγγουριού και γίνεται κομπόστες και μαρμελάδες .
• Η ομάδα Χίτο. Οι καρποί μοιάζουν με λεμόνια και καλλιεργείται σε διάφορες περιοχές της Ασίας .Η γεύση τους είναι γλυκόξινη και η σάρκα λευκωπή. Κονσερβοποιείται και γίνεται κομπόστες.
• Ντούνταλμ. Τα άνθη της πεπονιάς αυτής είναι μεγάλου μεγέθους και οι καρποί έχουν το μέγεθος πορτοκαλιού. Καλλιεργείται ως καλλωπιστικό φυτό.
• Λουτίφια. Τα πεπόνια της ομάδας αυτής έχουν πρασινωπή σάρκα και ουδέτερη γεύση . Χρησιμοποιούνται στην παρασκευή μαρμελάδων και κομπόστας με προσθήκη ζάχαρης.

Στην Ελλάδα έχουμε αρκετές ποικιλίες πεπονιάς, ενώ τα παραγόμενα πεπόνια είναι από τα πιο νόστιμα στον κόσμο. Οι πιο γνωστές είναι:

• Θρακιώτικο. Ποικιλία τοπικής προέλευσης επί αιώνες παραγόμενη στην ακριτική περιοχή του νομού Έβρου αποκλειστικά οικολογική χωρίς αρδεύσεις, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, κλπ. H ποικιλία “Χρυσή Κεφαλή” ή πεπόνι Θράκης είναι μοναδική και παράγεται με προστατευόμενο σπόρο.
• Μπανάνες. Πρώιμη ποικιλία με καρπούς κιτρινωπούς συνήθως σφαιρικού και μικρού μεγέθους. Αρκετά αρωματικά και καλής ποιότητας.
• Αργείτικες. Παράγουν τα γνωστά αργείτικα πεπόνια εξαιρετικής ποιότητας. Η σάρκα τους είναι λευκοπράσινη ή κιτρινοπράσινη γλυκιά και σχετικά σκληρή.
• Κρεμαστά χειμωνιάτικα . Όψιμη ποικιλία , με σφαιρικό ή ωοειδή καρπό και πρασινωπή σάρκα. Καλλιεργείται σε περιοχές της Πελοποννήσου.
• Κουνέλια. Οι καρποί της είναι αρωματικοί μετρίου ή μεγάλου μεγέθους. Η φλούδα τους είναι κίτρινη ή πορτοκαλί και η σάρκα λευκοκίτρινη.

Στην Ελλάδα η καλλιέργεια πεπονιού καλύπτει μια πολύ σημαντική έκταση σε υπαίθριες και υπό κάλυψη εκμεταλλεύσεις. Συγκεκριμένα, η υπαίθρια καλλιέργεια καλύπτει έκταση περίπου 66.000 στρεμμάτων, ενώ η υπό κάλυψη καλλιέργεια (θερμοκήπιο, τούνελ) περίπου 17.000 στρέμματα.

Εδαφοκλιματικές Απαιτήσεις

Τα πεπόνια λατρεύουν τη ζέστη. Για να μπορέσουν να βλαστήσουν οι σπόροι και να αναπτυχθούν, το χώμα θα πρέπει να έχει θερμοκρασία τουλάχιστον μεταξύ 21 και 27 βαθμών Κελσίου. Εφόσον ο καιρός είναι ζεστός, αυτό πλέον είναι δουλειά της φύσης. Αν όμως ο καλλιεργητής επιθυμεί να αρχίσει τη σπορά νωρίτερα, τότε μπορεί να απλώσει στο μέρος που σκοπεύει να καλλιεργήσει τα πεπόνια, μαύρο φιλμ εδαφοκάλυψης. Το άπλωμα του φιλμ εδαφοκάλυψης θα πρέπει να γίνει 4 εβδομάδες πριν την ημερομηνία σποράς. Το φιλμ εδαφοκάλυψης, με τη βοήθεια των ακτίνων του ήλιου, θα θερμάνει το έδαφος και ταυτόχρονα θα εμποδίσει την ανάπτυξη αγριόχορτων. Πριν στρωθεί το φιλμ εδαφοκάλυψης, είναι απαραίτητο να προετοιμαστούν τα λοφάκια. Επιβάλλεται επίσης να στερεωθούν γερά οι άκρες του φιλμ εδαφοκάλυψης ώστε να μην τα σηκώνει ο αέρας.

Το κατάλληλο χώμα για τα πεπόνια είναι το ελαφρά όξινο. Το pH του εδάφους θα πρέπει να είναι μεταξύ 6.0 και 6.5. Τα πεπόνια χρειάζονται μεγάλες ποσότητες νερού και πολλά θρεπτικά συστατικά.

Λίπανση

Η κοπριά αποτελεί το καλύτερο λίπασμα, πρέπει όμως νά δίδεται τελείως χωνευμένη και να είναι καλής ποιότητος. Όταν είναι σκέτη, απαιτούνται 2-3000 οκ. στο στρέμμα μαζί δε με χημικά λιπάσματα, μπορεί να περιοριστεί σε 1500-2000 οκάδ., αναλόγως του εδάφους και της προηγουμένης καλλιέργειας. Το κόπρισμα γίνεται στα σκορπιστά σ’ όλη την έκταση όπου γυρίζεται με το σκάψιμο, είτε χάριν οικονομίας, μέσα στους λάκκους. Μεταξύ των χημικών λιπασμάτων, δίδουν πολύ καλά αποτελέσματα οι τύποι 6-8 -8 η 4-10-10 σε ποσό 60-80 οκάδ. στο στρέμμα σκέτα ή 20-30 οκ. για συμπλήρωση της κοπριάς. Η χρήση των χημικών λιπασμάτων είναι αξιοσύστατος, κυρίως, σε ποτιστικές καλλιέργειες και σε εδάφη που έχουν οργανικές ουσίες (χουμώδη).

Σπορά

Η προετοιμασία του εδάφους συνίσταται 2-4 οργώματα και σ’ ανάλογα σβαρνίσματα ώστε η γη να ψιλοχωματιστεί εντελώς. Η εργασία αυτή κανονίζεται, πάντως, από την κατάσταση του εδάφους, στην οποία τ’ αφήνει η προ κάτοχος καλλιέργεια.

Για συνήθη ανοικτή καλλιέργεια, η σπορά των πεπονιών γίνεται απ” ευθείας επί τόπου, κατά Μάρτιο έως τον Μάιο, αφού περάσει ο κίνδυνος από τις ανοιξιάτικες παγωνιές.

Για τον σκοπό αυτό ανοίγονται λάκκοι βάθους και πλάτους 35-40 πόντους, κατά γραμμές 1,5-2 μ. η μία της άλλης, και επ’ αυτών σε διαστήματα 1-1,20 μ, περίπου. Εντός των λάκκων, κατόπιν, ρίχνονται 2-3 φτυαριές κοπριά χωνευμένη, η οποία ανακατεύεται καλά με το χώμα, ώστε, στην επιφάνεια αυτών να σχηματίζονται χαμηλοί σωροί. Κατά τη στιγμή της σποράς, γύρω στο κάθε σωρό τοποθετούνται 3-5 σπόροι και σκεπάζονται σε βάθος 3-4 πόντους, το πολύ. Εννοείται, ότι το χώμα πρέπει να βρίσκεται στο ρώγο του, δηλαδή, να έχει μιά σχετική υγρασία.

Άρδευση

Το νερό είναι ένα κρίσιμο στοιχείο στην παραγωγή των πεπονιών. Πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα έτσι ώστε να μην κατακλύζονται με νερό τα πεπόνια κατά τη διάρκεια ανάπτυξης του καρπού, διαφορετικά οι καρποί θα είναι πτωχοί σε γεύση λόγω μικρής περιεκτικότητας σε διαλυτά άλατα. Η άρδευση συχνά διακόπτεται όταν έχουμε πρώιμη ανάπτυξη των καρπών και συνήθως διακόπτεται και κατά τη διάρκεια της συγκομιδής, εκτός αν πρέπει να διατηρηθεί το φύλλωμα για να προστατευτεί ο καρπός από τα εγκαύματα.

Η άρδευση σ’ αυτό το φυτό γίνεται με κατάκλιση, αυλάκια ή στάγδην άρδευση. Η στάγδην άρδευση έχει γίνει η πιο αποδεκτή μέθοδος. Παρέχει στους παραγωγούς αύξηση της πρωιμότητας και μεγαλύτερη συνολική και εμπορική παραγωγή συγκριτικά με την άρδευση με αυλάκια. Μπορεί να εφαρμοστεί με ή χωρίς πλαστικό κάλυμμα. Όταν συνδυάζεται με μαύρο πλαστικό κάλυμμα η επίδραση της στάγδην άρδευσης μειώνει την ανταγωνιστικότητα με τα ζιζάνια , δεν υπάρχει περιορισμός για τα κορεσμένα εδάφη και μπορεί να γίνει άρδευση και κατά τη διάρκεια της συγκομιδής. Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα της στάγδην άρδευσης είναι η αποτελεσματική διαχείριση του νερού. Στις περιοχές όπου έχουμε περιορισμένες βροχοπτώσεις, η στάγδην άρδευση μπορεί να μειώσει την κατανάλωση του νερού ως και 40% σε σχέση με την άρδευση με αυλάκια.

Συγκομιδή

Μετά την καρποφορία δεν πρέπει να αφήνονται περισσότερα από 2-3 πεπόνια, κάθε ρίζα, προς το σκοπό να γίνονται μεγαλύτερα και πρωϊμώτερα. Για αυτό άμα δέσουν οι καρποί και αποκτήσουν το μέγεθος αυγού, πρέπει να διαλέγονται οι πλησιέστεροι στους πρώτους κλάδους και να διατηρούνται, οι υπόλοιποι δε να αφαιρούνται, συνεχώς, όταν παρουσιάζονται.

Όταν τα πεπόνια μεγαλώσουν και αρχίσει η ωρίμανσή τους, πρέπει να γυρίζονται, από καιρό σε καιρό, σε όλες τις πλευρές, ώστε να παίρνουν ομοιόμορφο χρώμα και σχήμα κανονικό σ’ όλο τους το μέγεθος.

Η συγκομιδή, πραγματοποιείται μετά 3-5 μήνες από τη σπορά, αναλόγως των ποικιλιών, του εδάφους, του κλίματος και των τεχνικών μεθόδων της καλλιεργείας. Η ωριμότητα των πεπονιών διακρίνεται από το χρώμα και το τυπικόν άρωμα, η δε ποιότητα από το βάρος. Από απόψεως γεύσεως και αρώματος, θεωρούνται ως καλύτερα τα προερχόμενα από αμμώδη εδάφη ή ξερικές καλλιέργειες και γενικώς όταν ωριμάζουν φυσιολογικώς.

via

Το φυτό που φυτρώνει μόνο κοντά σε...διαμάντια!

Αμερικανοί επιστήμονες ανακάλυψαν στη δυτική Αφρική ένα φυτό το οποίο φαίνεται να φυτρώνει μόνο πάνω σε πετρώματα που περιέχουν διαμάντια.

Το φυτό του είδους Pandanus candelabrum μοιάζει με φοίνικα, φέρει αγκάθια, και ευδοκιμεί σε έδαφος με υψηλή περιεκτικότητα σε κιμπερλίτη, ένα είδος πυριγενούς πετρώματος που συνδέεται με τα διαμάντια.

Η σύνδεση φυτών και στοιχείων, όπως ο χαλκός, αποτελεί κοινό φαινόμενο στη φύση και η επιστημονική μελέτη του αναφέρεται ως γεωβοτανική. Ωστόσο οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου Florida International στο Μαϊάμι υποστηρίζουν ότι πρόκειται για την πρώτη φορά που ένα φυτό φέρεται να φυτρώνει πάνω από πιθανές τοποθεσίες διαμαντιών.

Τα διαμάντια σχηματίζονται εκατοντάδες χιλιόμετρα κάτω από το έδαφος, και έρχονται στην επιφάνεια της Γης μεταξύ άλλων μέσω καθέτων δομών με την ονομασία αγωγοί κιμπερλίτη. Οι αγωγοί έχουν πολύ μεγάλο μέγεθος αλλά είναι σπάνιοι, ενώ μόλις το δέκα τοις εκατό εξ αυτών περιέχει διαμάντια καλής ποιότητας ώστε να αξίζει η εξόρυξή τους.

Το φυτό φαίνεται να ευδοκιμεί στην παρουσία μαγνησίου, καλίου και φωσφόρου, τα οποία βρίσκονται σε αφθονία σε εδάφη με κιμπερλίτη, και για αυτό το λόγο αναπτύσσεται σε αυτές τις περιοχές.

«Ακούγεται σαν ένα πολύ καλό λίπασμα, και πράγματι είναι», δήλωσε ο Στίβεν Χάγγερτι, επικεφαλής της έρευνας.

Το φυτό έχει εντοπιστεί σε αρκετές περιοχές με κιμπερλίτη στη Λιβερία και την υπόλοιπη δυτική Αφρική, και προς το παρόν όχι σε άλλα σημεία, γεγονός που ενθαρρύνει τους επιστήμονες πως η εύρεση διαμαντιών θα γίνει στο μέλλον πιο αποδοτική μέσω της γεωβοτανικής.

Τα διαμάντια έχουν ηλικία έως και τρία δισεκατομμύρια χρόνια, ενώ διαθέτουν και επιστημονική αξία, δεδομένου ότι συνοδεύονται από ορυκτά που περιέχουν ενδείξεις σχετικά με τις συνθήκες που επικρατούν βαθιά μέσα στη Γη.

dasarxeio.com

Κουνούπια,τα πιό θανατηφόρα ζώα στον κόσμο.

Στον παρακάτω πίνακα,φαίνονται τα πιό θανατηφόρα ζώα στον κόσμο και οι αριθμοί θανάτων που προκαλούν.Το μικροσκοπικό κουνούπι,είναι αιτία θανάτου για τους περισσότερους ανθρώπους κάθε χρόνο.

               

ΑΠΟΛΥΜΑΝΣΗ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΜΕ ΗΛΙΑΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

Η απολύμανση του εδάφους με ηλιακή ενέργεια είναι: Α) Βιολογική.Β) Απλή.

Γ) Φθηνή.

Δ) Καταπολεμά Εχθρούς, Ασθένειες και Ζιζάνια στο έδαφος.

Ε) Βελτιώνει την γονιμότητα του εδάφους

Ζ) Δεν αυξάνει την αλατότητα του εδάφους

ΗΛΙΟΘΕΡΜΑΝΣΗ Ή ΗΛΙΟΑΠΟΛΥΜΑΝΣΗ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ

H απολύμανση του εδάφους έχει σκοπό να εξασφαλίσει μια καλή φυτουγειονομική κατάσταση της καλλιέργειας. Αυτή έχει μεγαλύτερη σημασία σε τομείς όπως η Λαχανοκομία και η Ανθοκομία που πολλές φορές η απολύμανση του εδάφους είναι αναγκαία.

Η τοξικότητα και οι συνέπειες στο περιβάλλον από τη χρήση των χημικών προϊόντων από τη μια, και τα οικονομικά και πρακτικά προβλήματα της απολύμανσης με ατμό ή Βρομιούχο Μεθύλιο στη συμβατική καλλιέργεια από την άλλη καθιστούν αναγκαία την εφαρμογή εναλλακτικών μεθόδων που θα επιτρέπουν να μειωθούν οι αρνητικές συνέπειες από τη χρήση των καθιερωμένων μεθόδων . Μια τέτοια πολλά υποσχόμενη μέθοδος είναι και η ηλιοαπολύμανση Η ηλιοαπολύμανση είναι η απολύμανση με την ηλιακή ενέργεια την οποία συλλαμβάνουμε και παγιδεύουμε το έδαφος με τη χρήση του πλαστικού. Η καταστροφή των παθογόνων του εδάφους με την ηλιακή ενέργεια μπορεί να θεωρηθεί παραδοσιακή μέθοδος και έχει χρησιμοποιηθεί με διάφορες μορφές σε πολλές περιοχές της γής. Η μέθοδος αυτή έχει αναπτυχθεί την τελευταία δεκαετία χάρη στη χρήση των πλαστικών στη γεωργία και ιδιαίτερα στα θερμοκήπια λόγο της επιβάρυνσης του εδάφους με παθογόνα εξαιτίας της εντατικής μορφής καλλιέργειας.

ΤΡΟΠΟΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ

 

1. ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΚΟΠΡΙΑΣ ΚΟΜΠΟΣΤΑΣ Κ.Λ.Π: Πριν ξεκινήσουμε την διαδικασία της απολύμανσης του εδάφους με ηλιακή ενέργεια εάν πρέπει να προσθέσουμε στο έδαφος κοπριά, οργανικά λιπάσματα, κομπόστες ή άλλα υλικά διορθωτικά του Ph τα προσθέτουμε από την αρχή για να απολυμανθούν και αυτά.
2. ΨΙΛΟΧΩΜΑΤΙΣΜΑ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ: Χρειάζεται να κάνουμε ένα φρεζάρισμα του εδάφους σε ένα βάθος 20-30 εκατοστών, για να μπορεί να ανεβεί γρηγορότερα και περισσότερο η θερμοκρασία του και έτσι να έχουμε καλύτερα αποτελέσματα όσον αφορά την καταπολέμηση Εχθρών, Ασθενειών και Ζιζανίων. (να περιορισθούν περισσότερες ομάδες και μεγαλύτερος πληθυσμός)
3. ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΥΓΡΑΣΙΑΣ ΣΤΟ ΕΔΑΦΟΣ: Εάν το έδαφος είναι στεγνό η ηλιοαπολύμανση δεν έχει καλά αποτελέσματα. Προσθέτουμε υγρασία στο έδαφος για να έρθει στην υδατοϊκανότητα του (στο ρώγο του). Η υγρασία είναι σημαντική για να μπορέσουν οι σπόροι των ζιζανίων, μυκήτων και μικροοργανισμών να απορροφήσουν υγρασία και να ξεκινήσει η διαδικασία φυτρώματος. Η μορφή του σπόρου είναι περισσότερο ανθεκτική στην άνοδο της θερμοκρασίας ενώ οι άλλες μορφές είναι πολύ πιο ευαίσθητες.
4. ΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΔΑΦΟΥΣ ΜΕ ΔΙΑΦΑΝΕΣ ΠΛΑΣΤΙΚΟ 0,05-0,12 mm: Μετά καλύπτεται το έδαφος με διαφανές πολυαιθυλένιο πάχους 0,05-0,12 χιλιοστών, για πάνω από 6-8 εβδομάδες το καλοκαίρι με την μεγάλη ηλιοφάνεια. Το πλαστικό πρέπει να εφάπτεται με την επιφάνεια του εδάφους και να παραχώνεται περιφερειακά με χώμα Για να γίνει καλύτερη η καταπολέμηση των Νηματωδών κυρίως αλλά και των ζιζανίων κλπ. πρέπει η κάλυψη να φθάνει και να ξεπερνάει τις 8 εβδομάδες. 
5. ΘΕΡΜΟΚΡΑΣΙΑ ΕΔΑΦΟΥΣ: Η θερμοκρασία του εδάφους τις μεσημεριανές ώρες επηρεάζεται σε ένα βάθος 30 εκατοστών φθάνει 10 – 12o C περισσότερο από ακάλυπτο έδαφος. Μπορεί να φθάσει και πάνω από 50o C. Τις βραδινές ώρες η θερμοκρασία του εδάφους πέφτει, με αποτέλεσμα να ξεκινάει η διαδικασία φυτρώματος των σπόρων ζιζανίων, μυκήτων, και αυγών νηματωδών, , τις μεσημεριανές ώρες ανεβαίνει η θερμοκρασία με αποτέλεσμα να καταστρέφονται πολλά ζιζάνια και μικροοργανισμοί. Η χρονική διάρκεια των 2 – 3 μηνών έχει σαν αποτέλεσμα η δράση αυτή να φθάνει σε ένα βάθος 30 εκατοστών και να περιορίζει σημαντικά τον πληθυσμό των παθογόνων.
6. ΧΡΟΝΟΣ ΚΑΛΥΨΗΣ: Η μέθοδος γίνεται ακόμη πιο αποτελεσματική και μειώνεται ο χρόνος κάλυψης περίπου στο μισό, όταν συνδυαστεί με την εφαρμογή της ασβεστοκυαναμίδης.
7. ΩΦΕΛΙΜΟΙ ΜΙΚΡΟΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ: Η ηλιοαπολύμανση δεν δημιουργεί το λεγόμενο βιολογικό κενό. Οι παθογόνοι μικροοργανισμοί είναι πιο ευαίσθητοι από τους ωφέλιμους στην άνοδο της θερμοκρασίας, με αποτέλεσμα μετά από ένα διάστημα να αλλάζει η σύνθεση της βιοκοινότητας του εδάφους. Ο πληθυσμός των ωφέλιμων υπερέχει από τον πληθυσμό των παθογόνων, δημιουργώντας ανταγωνίστηκες συνθήκες στα παθογόνα και εμποδίζει την εξάπλωσή τους. Η μέθοδος γίνεται πιο αποτελεσματική, όταν συνδυάζεται με βιορρυθμιστές (χιτίνη, ασπαραγίνη κλπ.) ή με βιολογικά σκευάσματα (Βιοτρόν πλας, Ριζοτέρια κλπ. που προσθέτουν ωφέλιμους μικροοργανισμούς μετά την ηλιοαπολύμανση)

Πηγή.http://back-to-nature.gr/

Γιατί έχουν τρύπες τα τυριά

Το σκοτεινό μυστικό των τυριών αποκαλύφθηκε χάρη στις μελέτες που διενήργησαν οι ερευνητές του Agroscope, του ινστιτούτου επιστημών και τροφίμων που εδρεύει στη Βέρνη, σε συνεργασία με τους συναδέλφους τους του Empa (Ομοσπονδιακό Εργαστήριο Δοκιμών Υλικών και Έρευνας). Κατέληξαν έτσι στο συμπέρασμα ότι οι τρύπες στο τυρί δημιουργούνται από μικροσωματίδια άχυρου που πέφτουν στο γάλα κατά το άρμεγμα των αγελάδων.

Το ινστιτούτο διευκρινίζει στην ανακοίνωσή του ότι τα σωματίδια αυτά εκλύουν αέρια κατά τη διάρκεια της ζύμωσης, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται "κενά" στο τυρί.

Οι ερευνητές έκαναν την ανακάλυψη αυτή αφού παρατήρησαν ότι οι τρύπες "εξαφανίζονταν" όταν το άρμεγμα των αγελάδων γινόταν με σύγχρονες μεθόδους. "Αυτό οφείλεται στην εξαφάνιση του παραδοσιακού κάδου" που τοποθετούσαν οι κτηνοτρόφοι κάτω από τους μαστούς της αγελάδας, εξήγησαν. Με τις πιο σύγχρονες και υγιεινές μεθόδους αρμέγματος, χάνονται και οι τρύπες, είπε ένας εκπρόσωπος του Agroscope.

"Είναι μια ανακάλυψη που έγινε εντελώς τυχαία, όπως συμβαίνει με όλες τις μεγάλες ανακαλύψεις", συμπλήρωσε ο ίδιος.

Παράλληλα, όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, χάρη στην έρευνα αυτή, οι τυροκόμοι θα μπορούν πλέον να ελέγχουν με ακρίβεια τον αριθμό των  τρυπών στο τυρί, εισάγοντας στο γάλα συγκεκριμένη δόση μικροσωματιδίων αχύρου.




Το διαβάσαμε στο: Enikos.gr

Ginseng

Σήμερα θα δούμε ένα από τα πιο σημαντικά βότανα. Το Ginseng στα κινέζικα λέγεται Ren Shen ενώ άλλες ονομασίες του είναι «ανθρωπόμορφη ρίζα» και Panax Ginseng.
Το τμήμα που χρησιμοποιούμε είναι η ρίζα, η οποία ευδοκιμεί στη Β. Κίνα-Κορέα και συλλέγεται Αύγουστο – Σεπτέμβριο (το άγριο) και το καλλιεργημένο Σεπτέμβριο – Οκτώβριο όταν το φυτό ωριμάσει κατά το 6ο , 7ο , ή και 8ο Φθινόπωρο από την σπορά του. Επίσης το Ginseng καλλιεργείται στις Η. Π. Αμερικής και τη Ρωσία. Η καλλιέργεια του σε δύο διαφορετικές Ηπείρους Αμερική και Ασία έχει σαν αποτέλεσμα το φυτό να αναπτύσσει διαφορετικές ιδιότητες ανάλογα με το περιβάλλον της κάθε Ηπείρου.
Α. Ασιατικό Ginseng:
Είναι τονωτικό βότανο και μπορεί να χρησιμοποιηθεί σε κάθε περίπτωση που ο οργανισμός έχει περιέλθει σε ανεπάρκεια (λιγότερες δυνάμεις). Όπως μετά από μακρύ διάστημα έντονης εργασίας (χειρονακτική ή διανοητική) , απώλειας αίματος, μετά από τοκετό, χειρουργική επέμβαση. Χρησιμοποιείται ως ενισχυτικό της σεξουαλικής δραστηριότητας, κυρίως στους άνδρες.
Επιταχύνει την αποβολή χοληστερίνης από το σώμα και βοηθά στην θεραπεία του σακχαρώδη διαβήτη. Το Ginseng είναι ένα βότανο το οποίο έχει επίδραση στη ψυχική σφαίρα. Προάγει τη σοφία και εξυπνάδα, αφυπνίζει την επιθυμία για ζωή, σε κάνει να δεις πέρα από το εφήμερο, εξυψώνει το πνεύμα και βοηθά όταν κανείς ξεχνά.
Εκτός από την ρίζα του φυτού μπορούν να χρησιμοποιηθούν και τα φύλλα του από όσους κάνουν αποτοξίνωση από αλκοόλ και σε περιπτώσεις πυρετού.
Το Ginseng στη συνήθη ημερήσια δόση 1-9 γραμμάρια δεν παρουσιάζει καμία τοξικότητα.
Δεν θα πρέπει να χρησιμοποιείται από υπερτασικούς στους οποίους η χρήση Ginseng μπορεί να προκαλέσει αύξηση της αρτηριακής πίεσης. Επίσης μην παίρνετε μόνοι σας Ginseng αν ακολουθείτε οποιουδήποτε είδους αντιθρομβωτική θεραπευτική αγωγή.
Β. Αμερικάνικο Ginseng
Χρησιμοποιείται σε προβλήματα τα οποία δημιουργούνται από συναισθηματική φόρτιση (αίσθημα κόπωσης, πανικός, φοβίες, τάση να τρομάζει κανείς εύκολα, υπερκαταναλωτισμός διαφόρων αγαθών). Τέτοιες διαταραχές είναι ευρύτατα διαδεδομένες στον σημερινό άνθρωπο.
Θεωρείται λοιπόν ένα ισχυρό αντίδοτο προς το άγχος. Είναι ένα βότανο το οποίο ταιριάζει απόλυτα με τα προβλήματα του σύγχρονου Δυτικού ανθρώπου. Σαν βότανο δεν έχει τοξικότητα στη συνήθη δοσολογία 1-9 γραμμάρια ημερησίως. Χρόνος βρασμού 30-45 λεπτά.

*Άρθρο του Σάκη Κουβάτσου στα Χανιώτικα Νέα

 Τζίνσενγκ, καλλιέργεια και ιδιότητες ( panax )

Τζίνσενγκ  "το άριστο βότανο, η ύστατη λύση, όταν όλα τα άλλα έχουν αποτύχει...''  G.Stuart, 1911

Όνομα: panax ginseng(ασία), panax quinquefolium(αμερική, καναδάς), panax notoginseng (pseudoginseng)

Οικογένεια: arialiaceae

Προέλευση: Κίνα, κορέα, βορειοανατολική αμερική, ιαπωνία, ρωσία

Δρόγες: ρίζα

Δραστικές ουσίες: Tζινσενοσίδες a,b,c παναξοσίδια

Φαρμακευτική δράση: Τονωτικό, προσαρμογόνο, βελτίωση της σωματικής και νοητικής ικανότητας

Ιστορία και παράδοση:

Το τζίνσενγκ, είναι ένα από τα παγκοσμίως γνωστά θαυματουργά βότανα. Οι τονωτικές και θεραπευτικές ιδιότητές του το κατατάσσουν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα στα σημαντικότερα φυσικά βοηθήματα για την τόνωση του ανθρώπινου οργανισμού. Στην Κίνα χρησιμοποιείται εδώ και χιλιάδες χρόνια και εξακολουθεί να θεωρείται εξαιρετικό προληπτικό διαφόρων παθήσεων και φάρμακο-πανάκεια. Το όνομα τζίνσενγκ (Ginseng) έχει κινέζικη προέλευση, (από τη κινεζική λέξη jin = άνθρωπος και chen = τριαδικός). Λέγεται ότι σημαίνει επίσης ανθρώπινη ρίζα εξαιτίας του χαρακτηριστικού διχαλωτύ σχήματος της ρίζας του που μοιάζει με ανθρώπινα πόδια. Ονομάζονταν επίσης και "η ρίζα της ζωής". Η χρήση του Τζίνσενγκ αποτελούσε αποκλειστικό προνόμιο της αυτοκρατορικής οικογένειας και των ανώτερων αξιωματούχων. Η καλλιέργεια του φυτού αποτελούσε κρατικό μονοπώλιο, φρουρούνταν μέρα και νύχτα, και η συλλογή του γινόταν από άτομα της αυτοκρατορικής αυλής. Όλα αυτά για το λόγο ότι αναγνωριζόταν ευρέως η ικανότητα του να θεραπεύει οποιοδήποτε κακό, ακόμα και να παρατείνει τη ζωή, εξού και η ονομασία ''θαυματουργή ρίζα'' ή ''ρίζα της ζωής.

Η λατινική ονομασία του τζίνσενγκ είναι panax που προέρχεται από την ελληνική λέξη πανάκεια (θεραπεία επί πάσας νόσου). Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, υπάρχουν φυσικές ουσίες που προέρχονται από φυτά όπως το τζίνσενγκ, τα οποία έχουν μεταξύ άλλων και αντιγηραντικές ιδιότητες.

Στην Ευρώπη οι πρώτες πληροφορίες για το Τζίνσενγκ ανέρχονται στο 18ο αιώνα χάρη σε δύο Ιησουίτες (Samedo 1585 - 1658, Martini Martini 1614 - 1661). Το 1680 θα προσφερθεί για τις αφροδισιακές του ιδιότητες στον Λουδοβίκο ΙΔ' της Γαλλίας από τους απεσταλμένους του βασιλιά του Σιάμ. Τα χρόνια που θα ακολουθήσουν θα χρησιμοποιηθεί από τους ιατρούς της μισής Ευρώπης σαν αφροδισιακό, τονωτικό, σε περιπτώσεις σεξουαλικής ανικανότητας, νευρικών κρίσεων, αδυναμίας και κόπωσης. Το 19ο αιώνα θα χρησιμοποιηθεί σαν αντιπυρετικό, καταπραϋντικό και σε περιπτώσεις στομαχικών διαταραχών. Οι Ρώσοι το χρησιμοποιούσαν μέχρι πρόσφατα για τους αστροναύτες τους, ώστε να αποφεύγουν οι μολύνσεις κατά την διάρκεια του διαστημικού ταξιδιού.

Χαρακτηριστικά

Είναι ένα πολυετές ποώδες φυτό ύψους 40 - 60cm, με όρθιο στέλεχος, παλαμοειδή σύνθετα φύλλα(4 - 5) πράσινου χρώματος, ελλειπτικού σχήματος με οδοντωτές άκρες και λευκά άνθη με κίτρινο - πράσινες αποχρώσεις, ομαδοποιημένα σε ταξιανθίες σχήματος ομπρέλας. Τα άνθη παράγουν ομάδες από κόκκινους λαμπερούς καρπούς που περιέχουν δύο σπόρους.

Βότανο προσαρμογόνο. Είναι δηλαδή σε θέση να βελτιώσει τις σωματικές και διανοητικές ικανότητες μέσω της διέγερσης του ανοσοποιητικού συστήματος, της σύνθεσης πρωτεϊνών και της παραγωγής ριβοσωμάτων του ήπατος. Υπεύθυνες για αυτή τη προσαρμογόνο και τονωτική δράση είναι οι τζινσενοσίδες, ενώ τα παναξοσίδια φέρεται να έχουν υπογλυκαιμική δράση. Επίσης η χρήση του Τζινσενγκ φέρεται να προκαλεί αύξηση στα επίπεδα ACTH (αδρενοκορτικοτρόπος ορμόνη) και της κοτρικοστερόνης, εμποδίζει τη συσσώρευση αιμοπεταλίων, προστατεύει από την ιονίζουσα ακτινοβολία, μολυσματικούς και τοξικούς παράγοντες και δρα στο μεταβολισμό των λιπιδίων και των υδατανθράκων. Το τζίνσενγκ δρα και στην εντερική χλωρίδα εμποδίζοντας την ανάπτυξη κλωστηριδίων. Στις δυτικές χώρες το τζίνσενγκ χρησιμοποιείται και για τη καταπολέμηση του στρες.

Υψηλές δόσεις(15g/die) μπορούν να προκαλέσουν παρενέργειες όπως τρέμουλο, αϋπνία, ευερεθιστότητα και ορμονικές ανωμαλίες.
Πολλά φυτά με την ονομασία ginseng δεν ανήκουν στην ίδια οικογένεια και διαφέρουν όσον αφορά τη θεραπευτική τους δράση(Prince Ginseng - Pseudostellaria Heterophylla, Siberian Ginseng - Eleutherococcus Senticosus)

Ποικιλίες

Από τη ρίζα του ασιατικού φυτού (Panax Ginseng) προέρχονται τα σκευάσματα με το όνομα Τζίνσενγκ. Ωστόσο υπάρχουν και άλλα είδη φυτών ή ποικιλίες του είδους Panax που φέρουν το όνομα Τζίνσενγκ και έχουν παρόμοιες ευεργετικές ιδιότητες. Αυτά είναι το κινέζικο τζίνσενγκ (Panax Ginseng) και το κορεάτικο τζίνσενγκ (Panax Ginseng) που είναι ποικιλίες του ασιατικού. Το τζίνσενγκ Βορείου Αμερικής (Panax quinquefolium), το ρωσικό ή σιβηριανό τζίνσενγκ (Eleutherococcus senticosis), το βραζιλιάνικο τζίνσενγκ ( Pfaffia paniculata), το ινδικό τζίνσενγκ (Withana somnifera)

Οι δύο πιο σημαντικές ποικιλίες τζίνσενγκ είναι το κορεάτικο και σιβηριανό. Το τιτλοποιημένο υψηλής ποιότητας κορεάτικο τζίνσενγκ τονώνει τις διάφορες διανοητικές και σωματικές λειτουργίες, ενώ το στανταρισμένο υψηλής ποιότητας σιβηριανό τζίνσενγκ χαρακτηρίζεται από έντονη ανοσοδιεργετική δράση και ενίσχυση του ανοσοποιητικού συστήματος.

Σε τι μορφή κυκλοφορεί

Κυκλοφορεί κυρίως σε κάψουλες, σιρόπια και αμπούλες. Περιέχεται ακόμη σε πολυβιταμινούχα συμπληρώματα διατροφής. Προτιμήστε τις κάψουλες ή τις αμπούλες, καθώς, σύμφωνα με τους ειδικούς, υφίστανται μικρότερη επεξεργασία και περιέχουν μεγαλύτερη ποσότητα από τα δραστικά συστατικά του. Θα βρείτε ακόμη σε καταστήματα με βότανα ολόκληρη τη ρίζα του φυτού, που είναι, ωστόσο, αρκετά ακριβή. Για καλύτερα αποτελέσματα, μπορείτε να μασήσετε ένα μικρό κομμάτι της ρίζας του φυτού, η οποία είναι όμως λίγο πικρή. Μπορείτε ακόμη να την προσθέσετε στην αγαπημένη σας σαλάτα.

Πόσο πρέπει να πάρετε

Η δοσολογία εξαρτάται από το πρόβλημα που αντιμετωπίζετε. Αν λαμβάνετε το τζίνσενγκ για τόνωση του οργανισμού, μία αμπούλα ή μία κάψουλα την ημέρα είναι ικανοποιητική ποσότητα. Αν λαμβάνετε τζίνσενγκ σε μορφή σιροπιού, μία κουταλιά την ημέρα είναι αρκετή. Καλό είναι να λαμβάνετε το τζίνσενγκ το πρωί, που το έχετε μεγαλύτερη ανάγκη. Λόγω του ότι η μακροπρόθεσμη δράση του τζίνσενγκ δεν έχει μελετηθεί αρκετά, καλό είναι να μην το χρησιμοποιήσετε περισσότερο από 3 μήνες.

Τι πρέπει να προσέξετε

Γενικά θεωρείται ασφαλές βότανο, καθώς δεν έχουν διαπιστωθεί μέχρι σήμερα βλαβερές επιδράσεις του στον οργανισμό. Σε μεγάλες ποσότητες, όμως, μπορεί να φέρει νευρικότητα, υπερδιέγερση, αϋπνία, πονοκέφαλο, δερματίτιδες και γαστρεντερικά προβλήματα. Αποφύγετε το τζίνσενγκ αν είστε διαβητικοί, αν έχετε υψηλή πίεση ή υποφέρετε από καρδιαγγειακή πάθηση. Αποφύγετε να πάρετε σκευάσματα που περιέχουν τζίνσενγκ το βράδυ ή αργά το απόγευμα, επειδή μπορεί να προκαλέσουν αϋπνία. Αποφύγετε επίσης να το παίρνετε μαζί με αλλά διεγερτικά όπως είναι η καφεΐνη, και μην το συνδυάζετε με διεγερτικά χάπια ή ορμόνες. Αν είστε νευρικοί ή ευερέθιστοι, μη λαμβάνετε μεγάλες ποσότητες. Αποφύγετε το τζίνσενγκ, αν βρίσκεστε σε περίοδο εγκυμοσύνης ή θηλάζετε, καθώς δεν έχουν διευκρινιστεί οι επιπτώσεις του στο έμβρυο ή στο μωρό.

Το παρακάτω video δείχνει το πως καλλιεργείται στην USA (Wisconsin) το Τζίνσεγκ.

Φωτογραφίες

Πηγή>http://www.fytokomia.gr/