Πότε θα πάω στο χωριό,να ξαναζήσω πάλι...

Γράφει ο Μενέλαος.

Φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι όλος ο αγροτικός κόσμος της πατρίδας μας κατανοεί την ανάγκη επιστροφής στην παλιά καλή ελληνική πραγματικότητα.
Επιστροφή στον τρόπο με τον οποίο παλιότερα επέζησε το κράτος μας περνώντας μέσα απο  επίσης δύσκολες καταστάσεις και συγκυρίες.Πόσο εύκολη όμως είναι μιά τέτοια επιστροφή?
Δυστυχώς,ο σύγχρονος τρόπος ζωής αλλά και η επιμονή ορισμένων κρατούντων να κάνουν τον Ελληνα, ένα άβουλο αστικοποιημένο πράγμα,κατάφεραν μέσα σε λίγα χρόνια να μετατρέψουν την Ελληνική ύπαιθρο σε κρανίου τόπο.Μια βόλτα στα νησιά αλλά και στην ηπειρωτική Ελλάδα είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς το μέγεθος της εγκατάλειψης.Χιλιάδες στρέμματα γόνιμης γής χορταριάζουν παραμελημένα την ώρα που οι ιδιοκτήτες τους,μικροί και μεγάλοι,παραμένουν εγκλωβισμένοι σαν αρουραίοι στα κλουβιά της πόλης.προσδοκώντας (ακόμα) μιά καλύτερη και ποιό τεμπέλικη ζωή.
Το κακό ξεκίνησε την 10ετία του 80, όταν η αστυφιλία χτύπησε κόκκινο.
Η χειρότερη συσκευή που έβαλε ο άνθρωπος στο σπίτι του,ήταν η τηλεόραση.Μιά συσκευή πλύσης εγκεφάλου που βάλαμε κάποτε όλοι οικιοθελώς στα σπίτια μας και απο τότε συγκατοικούμε με  διάφορες εταιρείες,διαφημιστές,,πολυεθνικές και συμφεροντολόγους κάθε λογής που προσπάθησαν και προσπαθούν να μας πείσουν να αγοράσουμε προιόντα και υπηρεσίες για το καλό μας.Βλέποντας όλοι αυτοί ότι όσο ο κόσμος ήταν διασκορπισμένος στην Ελληνική ύπαιθρο,ήταν πολύ δύσκολο να προωθήσουν τις πωλήσεις τους,βρήκαν τρόπους να συγκεντρώσουν τον πληθυσμό της χώρας στα αστικά κέντρα διαφημίζοντας μιά ξεκούραστη και βολεμένη ζωή όπου ο καθένας θα είχε πάντα ότι ήθελε,χωρίς κόπο και ιδρώτα.Οι νεαρές κυρίες των χωριών,ήταν οι πρώτες που παρασύρθηκαν απο τις μόδες και τις γυαλιστερές υποσχέσεις.Αντικατέστησαν το παραδοσιακό μελαχρινό της ελληνικής κεφαλής τους με το βορειοευρωπαικό ξανθό,και αφού άλλαξαν και το όνομά τους απο Ευαγγελία σε Εβελυν,πήραν ένα κινητό στο χέρι, πετροβόλησαν το χωριό με μαύρες κοτρώνες,τράβηξαν μιά τελευταία selfie αγγαλιά με την κατσίκα και ξαμολήθηκαν στις πόλεις προς ανεύρεση καλύτερης τύχης.Επόμενο ήταν,σε λίγο καιρό να ακολουθήσουν και οι νέοι του χωριού,ψάχνοντας για ευκολότερη ζωή χωρίς τσάπα, και μια καλύτερη και πιό φανταχτερή νύφη,σαν τις Εβελυν που έβλεπαν στην τηλεόραση.Τα χρόνια πέρασαν και οι νέοι του χωριού απο νοικοκύρηδες και αφεντικά της γής τους,εγιναν γκαρσόνια και ντελιβεράδες στις πόλεις.Τα παιδιά τους σήμερα κάθονται άπραγα στις καφετέριες και κατηγορούν τους γέρους τους για την κατάντια της χώρας κρατώντας ενα i-phone και μιά κάρτα ανεργίας στα χέρια.Στα ιδια χέρια που σε κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να κρατούν την τσάπα,την πηρούνα η τον κουβά με το γάλα.Γίναμε δυστυχώς μέσα σε ελάχιστα χρόνια εικονικής ευημερίας,μιά χώρα τεμπέληδων που ζεί και αναπνέει με δανεικά.Δανειστήκαμε για σπίτι,για αυτοκίνητο,για διακοπές,και για κάθε τι που θα ευχαριστούσε την καλή μας αλλά και θα ικανοποιούσε τον εγωισμό μας.Ηταν ωραία περιτυλιγμένο το τυράκι της φαινομενικής ευημερίας και το φάγαμε αμέσως αγνοώντας τη φάκα που κρυβόταν πίσω του.Τώρα,κλεισμένοι γερά μέσα σ,αυτή τη φάκα,αναρωτιόμαστε αν υπάρχει τρόπος να ξαναγυρίσουμε στο χωριό.Ερχεται στο νού μας εκείνο το ρημασμένο πατρικό που εγκαταλείψαμε.Εκείνο το χωραφάκι που κάποτε τάιζε ολόκληρη την οικογένεια.τώρα φιλοξενεί μόνο αγριόχορτα που το μπόι τους ξεπέρασε το παλιό τραχτέρ.
Μέσα στην ανθρωποφθόρα πόλη,με δυσκολία βρίσκουμε δυό φρέσκα αυγά,τρείς ντομάτες και ένα μαρούλι για το τραπέζι.Κι άν τα βρούμε,θα είναι μαραμμένα και παλιά επειδή τα ψάξαμε στις προσφορές και στις ευκαιρίες των πολυεθνικών μεγαλομπακάλικων.
Να φύγουμε,λένε τώρα όλοι.Να γυρίσουμε στο χωριό.Ακούγεται ρομαντικό κι ευχάριστο μα εύκολο δέν είναι.Πρώτα απο όλα πρέπει να πείσουμε την Εβελυν να ξαναγίνει Ευαγγελία και να βγάλει εκείνα τα ψηλοτάκουνα που μοιάζουν με πασάλους για περίφραξη.Να σταματήσει να βάφει τα νύχια της σαν φωτεινές επιγραφές και να μάθει να αρμέγει και να φυτεύει.Κι αν μας ρωτήσει,τι θα κερδίσει,να της πούμε απλά ότι θα κερδίσει την ίδια τη ζωή!  Την πραγματική ζωή που δέν βρίσκεται ούτε στα κομωτήρια,ούτε στα ντελιβεράδικα και στα clubs.Την ζωή που δεν είναι ξεθωριασμένη αλλά έχει χρώματα,αυτά με τα οποία μόνο η φύση ξέρει να ζωγραφίζει.Μια ζωή που οι ήχοι της δεν θα είναι τα κορναρίσματα,οι βλαστημιές και οι σειρήνες,αλλά το γαυγισμα του σκυλάκου στην αυλή,το γουργούρισμα της γάτας στα πόδια μας,το νερό που θα τρέχει στο αυλάκι καθώς θα ποτίζει και το ήρεμο κακάρισμα της κοτούλας που μόλις μας χάρισε το φρέσκο αυγό της.Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απο το να σηκώνεσαι το πρωί με τον πετεινό και να μην ακούς πλέον εκείνο το "επόμενη στάση,Πετράλωνα".Πολλοί λένε ότι μιά τέτοια  αλλαγή ζωής .είναι σήμερα σχεδόν αδύνατη
Εξαρτάται απο το πόσο πολύ το θέλουμε.Επειδή τελικά όλα είναι στο μυαλό του ανθρώπου,μια τέτοια μετεγκατάσταση μπορεί να γίνει και απο το μηδέν.Αρκεί να το θέλουμε πραγματικά.