Γυναίκες του χωριού γλυκές,η απαρχή της ζήσης...

Αφανείς και πανταχού παρούσες, με όση δύναμη στηρίζουν τα χεράκια σας αλλά με αδάμαστη δύναμη ψυχής,γίνεστε όμορφες,δουλεύετε σκληρά,πονάτε,γεννάτε,αγαπάτε,μοιράζετε,μοιράζεστε,φροντίζετε,φροντίζετε,φροντίζετε....Σας ευχαριστούμε!!....




«…όταν θα φτάσει η γυναίκα στην πόρτα της Παράδεισος, θα σταθεί και θα ρωτήσει: Θα μπουν μέσα και οι σύντροφοί μου, Κύριε? Ποιοι σύντροφοι? θα τη ρωτήσει ο Θεός. Να, η σκάφη, η κούνια, το λυχνάρι, η στάμνα, ο αργαλειός. Αν δεν μπουν, δεν μπαίνω. Κι ο Θεός καλόκαρδος, θα γελάσει: Γυναίκες είστε, θα πει. Μπορώ να σας χαλάσω χατήρι? Εμπάτε όλοι μέσα. Γέμισε σκάφες και κούνιες κι αργαλειούς η Παράδεισο. Δεν έχω πια πού να βάλω τους αγίους»
 (Καζαντάκης Ν. , Ο τελευταίος πειρασμός )