Η ιστορία αυτή συνέβη στην Κάλυμνο, στο περίφημο νησί των σφουγγαράδων. Εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Μου την είπαν, τώρα ψέματα ή αλήθεια δεν ξέρω. Ένας ψαράς είχε διπλαρώσει σ’ έναν απάνεμο μόλο και ξεψάριζε τα δίχτυα του. Σε κάποια στιγμή, πλακωμένο κάτω από τον «μπόγο», βρήκε έναν μικρό ροφό. Το ψάρι για κάποιον λόγο ήταν ακόμα ζωντανό. Παραζαλισμένο, μα ζωντανό. Το πήρε ο ψαράς και το έριξε σε έναν κουβά με νερό. Ούτε και εκείνος ήξερε γιατί. Στον μόλο υπήρχαν κάτι μπλόκια που παλιότερα, στον πόλεμο, τα χρησιμοποιούσαν για να σέρνουν στη στεριά τα φορτία. Φανταστείτε πως με τον καιρό οι κατασκευές αυτές είχαν φθαρεί και είχαν απομείνει κάτι σαν τσιμεντένιες γούρνες που επικοινωνούσαν με την θάλασσα σαν πέρασμα. Τελοσπάντων. Ο ψαράς φεύγοντας άδειασε τον κουβά με τον ροφό μαζί και ένα δυο άλλα μικρόψαρα μέσα σε ένα μπλόκι που ήταν φραγμένο και που γέμιζε και άδειαζε με το κύμα ή την παλίρροια. Το επόμενο πρωί γυρνώντας στη βάρκα του είδε πως τα μικρόψαρα έλειπαν μα ο μικρός ροφός ήταν εκεί, είχε ξεζαλιστεί και μάλλον είχε φάει τα άλλα ψάρια. Για να μην τα πολυλογούμε, έγινε συνήθειο. Ο ψαράς έφερνε φαγητό στον ροφό που μεγάλωνε μέσα στο μπλόκι.
Το πήραν χαμπάρι οι άλλοι ψαράδες, του έφερναν και αυτοί ζωντανά μικρόψαρα και έκαναν χάζι να τον βλέπουν να τα καταπίνει. Είχε βρει και μια τρύπα στο μπλόκι και κρυβόταν. Πάνω στο καλαμπούρι μεταξύ τους, οι ψαράδες είπαν να του βγάλουν όνομα. Και τον ονόμασαν Γιάννη. Δεν ξεχνούσαν να του φέρνουν μικρόψαρα και μάλιστα, λένε, του Γιάννη του άρεσαν ιδιαίτερα οι μοσχιοί, τα μικρά αυτά χταπόδια. Σε κάποια φάση μάλιστα κάτι πιτσιρίκια είχαν πάρει χαμπάρι το κατοικίδιο των ψαράδων και του έφερναν αποφάγια από το σπίτι. Ο Γιάννης είχε γίνει τετράπαχος και πασίγνωστος.
Πήγαινες στο μπλόκι, χτυπούσες το χέρι σου στην επιφάνεια της θάλασσας και ερχόταν να δει τι θα τον κεράσεις. Ατραξιόν ο κυρ-Γιάννης! Σε μια μεγάλη όμως παλίρροια και φουσκωθαλασσιά, τον έχασαν. Φαίνεται βρήκε τρόπο και γλίστρησε στη μεγάλη θάλασσα. Οι ψαράδες δεν στεναχωρήθηκαν, τι να γίνει, ο Γιάννης πήρε το δρόμο του. Να όμως που δυο μέρες μετά φάνηκε ο ροφός στο μώλο να βγάζει το κεφάλι του στην επιφάνεια σαν κεφαλόπουλο και να ζητάει φαγητό! Βούιξε ο τόπος πως είχε γυρίσει ο Γιάννης. Μάλιστα πάνω στην πλάκα και τη χαρά είπαν να κάνουν τους γάμους του Γιάννη (άλλο που δεν ήθελαν οι ψαράδες αφορμή για ένα ακόμα μεθύσι). Μαζεύτηκαν λοιπόν πάνω στην πλάκα, «να τον παντρέψουν» και να κάνουν γλέντι. Πολλοί ψαράδες θυμούνται πως μέχρι και βιολί και λαούτο βρέθηκε και έγινε στο μόλο εκείνο το βράδυ χαμός. Περνούσε ο κόσμος, ρωτούσε τι έγινε, έλεγαν «παντρεύουμε τον Γιάννη» και δώστου γλέντι και χορό. Ο Γιάννης πρέπει να είχε φτάσει τα σαράντα κιλά και μάλιστα λένε πως ένας ιχθυολόγος ήρθε και τον μελέτησε.
Όμως ο άνθρωπος πολλές φορές είναι σκληρός και οι πράξεις του άνομες. Μια μέρα μπήκε στο λιμάνι ένας ψαροτουφεκάς με μπουκάλες, σε παράνομο νυχτερινό ψαροτούφεκο. Τα έκαναν αυτά, τους θυμάμαι κι εγώ, δεν είχαν ιερό και όσιο και δεν φοβόντουσαν ούτε λιμενικά ούτε τίποτα. Ο ψαροτουφεκάς ήταν «επαγγελματίας» από κοντινό νησί και δεν ήξερε για τον Γιάννη. Τον βρήκε όμως, αγαθό ζωντανό που ούτε καν έκανε να ξεφύγει αλλά αντίθετα, συνηθισμένος στην ανθρώπινη παρουσία, πλησίασε αυτόν που σε λίγο θα τον σκότωνε. Και αυτό ήταν το τέλος του. Την άλλη μέρα στην ιχθυόσκαλα της Καλύμνου σε έναν πάγκο ήταν ο Γιάννης και τον πουλούσαν με το κομμάτι. Όταν το έμαθαν οι ψαράδες του μόλου έγινε χαμός. Ξέσπασε μεγάλος καυγάς να βρεθεί ο αίτιος του «φονικού». Ο ψαροτουφεκάς εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το νησί. Ο Γιάννης όμως δεν υπήρχε πια. Υπάρχει όμως η ιστορία του που μας διδάσκει πως τελικά δεν έχουμε να χωρίσουμε κάτι με κανένα ζωντανό πλάσμα, ίσως μόνο θα πρέπει να σκεφτούμε μεταξύ μας πως θα βρούμε τις λύσεις…
Πηγή:http://lurebites.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου