Με αυτές τις τρείς λέξεις μεγαλώσαμε.Σε μιά εποχή που όλα ήταν πιό αυστηρά,και ίσως λιγότερο δημοκρατικά,μάθαμε να σεβόμαστε αλλά και να υπερασπιζόμαστε με κάθε θυσία αυτές τις τρείς ένοιες.Οι ίδιοι δάσκαλοι που μας κυνηγούσαν στους δρόμους του χωριού μετά τις 8 το βράδυ με τη βέργα,μας μάθαιναν την άλλη μέρα το πρωί στο σχολειό για τα απόλυτα ιδανικά μας.
Πατρίς,θρησκεία,οικογένεια.
Με πειθαρχεία μεγαλώσαμε.
Ισως περισσότερη απο όσο θα έπρεπε,αλλά μεγαλώσαμε.
Σπουδάσαμε,υπηρετήσαμε την πατρίδα,σεβαστήκαμε τη θρησκεία μας και φτιάξαμε οικογένεια.Απλά γιατί πιστέψαμε στις αξίες που μέχρι τότε μας μάθαιναν.
Αξίες που σήμερα όχι απλά χάνονται αλλά κυριολεκτικά βομβαρδίζονται απο τη νέα τάξη πραγμάτων που εξαπλώνεται με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Σήμερα η Πατρίδα μας,αυτή η πατρίδα που με τόση υπερηφάνεια τραγουδήσαμε μικροί,ξεπουλιέται,ρεζιλεύεται,χλευάζεται και απαξιώνεται στο όνομα ενός ψεύτικου χρέους που ενώ ξεπληρώνουμε με ατελείωτους φόρους,συνεχώς διογκώνεται.
Η Θρησκεία στην οποία πιστέψαμε και στηριχτήκαμε στις δύσκολες ώρες,ξεκρεμιέται απο τα σχολεία,διαγράφεται απο τα βιβλία,αφαιρείται απο τις ταυτότητες,και δέχεται άγρια επίθεση απο τους ξενόφερτους αλόθρησκους που εισβάλουν με το έτσι θέλω καθημερινά στην γή μας αλλά και στη ζωή μας,εν ονόματι μιάς κατευθυνόμενης παγκοσμιοποίησης.
Τέλος,η οικογένειά μας,η υπέρτατη αξία στην οποία αφιερώσαμε όλη μας τη ζωή,διώκεται,φορολογείται,βγαίνει στην ανεργία,χάνει το σπίτι της,βγαίνει στο δρόμο...
Κι όλα αυτά για ένα καλύτερο αύριο!Ναί, αλλά ποιανού?Σίγουρα ,όχι το δικό μας αλλά αυτών που μας κράζουν με χίλιες δυό υποσχέσεις να τους ψηφίζουμε,για το καλό μας.
Κι εμείς ατάραχοι και με το στόμα ορθάνοιχτο παρακολουθούμε αυτά που συμβαίνουν γύρω μας λές και δεν συμβαίνουν σε μάς.Βλέπουμε τα παιδιά μας να λιώνουν απο την στεναχώρια που τους προκαλεί η ανεργία,τον πατέρα να αυτοκτονεί επειδή δεν μπορεί να ζήσει τα παιδιά του,το γείτονα να κλαίει καθώς βγαίνει απο το σπίτι που μόλις του πήρε η τράπεζα,και περιμένουμε υπομονετικά τη μέρα που ο κλητήρας θα χτυπήσει και την δική μας πόρτα...
Ακόμα κι όταν αντιδρούμε,το οχι μας γίνεται ναί, η γνώμη μας γίνεται ανύπαρκτη κι εκεί που φυτεύουμε σιτάρι φυτρώνουν γαιδουράγκαθα.
Δάσκαλε που μας δίδασκες,πώς θα μπορούσες σήμερα να μας μιλήσεις για αξίες?
Για ποιά πατρίδα να αγωνιστούμε, και πώς να πιστέψουν τα παιδιά μας στα ιδανικά που πιστέψαμε κι εμείς και να δημιουργήσουν οικογένεια?
Αλοίμονο,ο εχθρός με τον οποίο παλεύουμε είναι ύπουλος και πολύ μεγάλος.Δεν είναι ένα έθνος,η μιά ιδεολογία.Δεν είναι οι πολιτικές παρατάξεις που δήθεν εργάζονται για μάς αλλά στην πραγματικότητα υπηρετούν τον εχθρό μας.
Ο πραγματικός μας εχθρός,δεν έχει πατρίδα,δεν πιστεύει σε καμία θρησκεία,και δεν θέλει την συνοχή της οικογένειας.
Ο εχθρός μας δεν είναι άλλος απο το ΧΡΗΜΑ!
Το αγαπήσαμε, το βάλαμε στην τσέπη μας,το προσκυνήσαμε,του αφιερώσαμε ατελείωτες ώρες απο τη ζωή μας,μαλώσαμε,παλέψαμε και μισήσαμε για το χρήμα,αλλά όμως(γιά σκεφτείτε το λίγο) ποτέ δεν αγαπήσαμε γι αυτό.
Αντίθετα,κυνηγώντας το,κλειστήκαμε στον εαυτό μας,αγοράσαμε με δανεισμό πράγματα που δεν χρειαζόμασταν,έτσι για να ζηλέψει ο γείτονας,αδιαφορίσαμε για τον διπλανό μας,χάσαμε πολλές φορές τους φίλους μας,τους δικούς μας ανθρώπους.
Η Ψυχή μας έγινε παγάκι που σιγά σιγά μετατράπηκε σε παγόβουνο και κάθε θετικό συναίσθημα μπήκε στην κατάψυξη.Πάψαμε να λυπόμαστε για τον πεινασμένο δίπλα μας,και χάσαμε κάθε διάθεση βοήθειας προς το συνάνθρωπό μας.
Σήμερα, και ενώ χάνουμε εν ονόματι του χρήματος την πατρίδα μας,την οικογένειά μας το σπίτι μας και το κυριότερο,την πίστη μας στο Θεό,παραμένουμε αμετανόητα άπραγοι και αφελείς πιστεύοντας οτι κάποτε θα αποζημιωθούμε...
Υπάρχει ένα χωράφι που δεν το δηλώνουμε στο Ε9,δεν το γράφουμε στο ΟΣΔΕ και δυστυχώς,ξεχνάμε να το καλλιεργήσουμε...
Την ψυχή μας!!
Μενέλαος Μ.
Αφήστε το παραμύθι με το Χρήμα. Ο Εχθρός σας είναι ο Αγώνας. Θυμηθείτε πότε Αγωνιστήκατε τελευταία φορά για να διατηρήσετε την ισορροπία των πραγμάτων, την ισορροπία της Δικαιοσύνης και ελάτε να μου τρυπήσετε τη μύτη. Έλα όμως που οτι και να λέτε....αυτό που αποφεύγατε και θα αποφεύγετε, θα σας χτυπήσει την πόρτα. Κι αυτό δεν είνα ούτε τα λέφτα, ούτε η φτώχια. Θα είναι ο Αγώνας. Ο οποίος είναι Τυφλός και κρατάει Σπάθα. Εκεί να δείτε καλλιέργεια που έχει να πέσει. Τύφλα να έχει το άροτρο που σκίζει τα χωράφια...και το ψοφίμι αποκτάει γονιμότητα. Θα μου πείτε βέβαια και έτσι λύσαμε τα προβλήματα μας ? Όχι βέβαια. Δεν αγωνίζεσαι για να λύσεις τα προβλήματα σου, αλλά για να μην πάς κόντρα στη Ζωή. Αν είσαι ψοφίμι, της πας κόντρα. Τότε τα παίρνει στο κρανίο και σου εξηγεί τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις ΘΕΣ ΔΕ ΘΕΣ. Τις καλησπέρες μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή