Αράπικο φιστίκι

Ο καρπός της ψευτοφιστικιάς, τα ψευτοφιστίκια, μοιάζουνε με κουκουλάκια. Στην Αίγυπτο λέγονται σουντάνια, στην Αμερική πινότσα, στην Θεσσαλονίκη κικιρίκια και αλλού φιστίκια της γης ή αράπικα φιστίκια. Τέτοια βλέπει κανείς να πωλούν με τις μπύρες και είναι πολύ ορεκτικά, ψημένα στο φούρνο με αλάτι.
Η γεύση τους έρχεται λίγο με τη γεύση του φουντουκιού και είναι ο καρπός της αραχίδας, που δεν έχει καμιά σχέση με τη φιστικιά το δένδρο. Η αραχίδα (ψευτοφιστικιά) είναι όσπριο όπως το κουκί, ο αρακάς και άλλα, μοιάζει στο χωράφι με χοντρόφυλλο απλωτό τριφύλλι.

Κατάγεται από τη Βραζιλία, όμως καλλιεργείται πολύ στην Νότιο Αμερική, στην Κίνα, στις ανατολικές Ινδίες, στα παράλια της Αφρικής, στην Αλγερία, Αίγυπτο, Μικρά Ασία κ. α.
Εκτός από τα μέρη αυτά προκόβει και στη μεσημβρινή Ευρώπη, δηλαδή στην Ισπανία και στη Σικελία. Η Ισπανική αραχίδα είναι η καλύτερη απ’ όλες γιατί οι σπόροι της ας είναι λίγο μικρότεροι από τα άλλα σόγια, είναι πιο γευστικοί και πιο κατάλληλοι να μπουν αντί για φουντούκια ή αμύγδαλα στους χαλβάδες και στα γλυκά.
Δεν είναι πολλά χρόνια που καλλιέργησαν αραχίδα για δοκιμή στη Σπάρτη, Γύθειο και Καλαμάτα και σήμερα οι επαρχίες αυτές βγάζουν ψευτοφιστίκια. Γενικά η αραχίδα προκόβει στις επαρχίες που γίνεται η πορτοκαλιά, η ελιά και στα νησιά. Με αυτό δε θα πει πως δεν πρέπει να δοκιμαστεί και σ’ άλλες επαρχίες. Αντίθετα, πρέπει η καλλιέργειά της να δοκιμαστεί παντού γιατί είναι καλοκαιρινή και μπορεί να πετύχει και σε βορειότερες επαρχίες σε χωράφια προσηλιακά και ποτιστικά.

Τα ψευτοφιστίκια για να φαγωθούν ξερά, όπως τα καρύδια, πρέπει πρώτα να ψηθούνε με αλάτι. Για να τα φτιάξουν έτσι τα ρίχνουν σε νερό και αμέσως τα βάζουνε σε λαμαρίνες ή ταψιά και τα πασπαλίζουν με τριμμένο αλάτι ρίχνοντας σε 10 οκ. ψευτοφιστίκια 2 ½ oκ. αλάτι. Έτσι αλατισμένα μέσα σε ταψιά τα βάζουμε σε φούρνο ξεθυμασμένο (να μην καίει πολύ) και τ’ αφήνουν ως μισή ώρα, τα βγάζουν όμως ανάμεσα 2 φορές τα ανακατώνουν και πάλι τα ξαναφουρνίζουν για να ψηθούν όσο χρειάζεται. Ψευτοφίστικια φριγμένα, όπως γράφω, ξοδεύονται στο τόπο μας χιλιάδες οκάδες.

Με ψευτοφιστίκια νοθεύουνε την σοκολάτα, φτιάχνουν σουμάδα και κουφέτα ή τα βάζουν στα λουκούμια και σ’ άλλα γλυκά. Καβουρδισμένα και αλεσμένα τα μεταχειρίζονται για καφέ ή για τη νόθεψή του. Τα ψευτοφιστίκια έχουν 32-37% τοις εκατό λάδι φαγώσιμο, πάντα όμως κατώτερο από το ελαιόλαδο. Από ξεφλουδισμένα ψευτοφιστίκια βγάζουν 40% και από αξεφλούδιστα 30% τοις εκατό λάδι. Με το λάδι αυτό στη Γαλλία, Αγγλία και σ’ άλλα μέρη φτιάχνουν εκλεκτά σαπούνια η τα μεταχειρίζονται στα φαγητά, στο φωτισμό και σε άλλες ανάγκες της ζωής. Η Μασσαλία έχει πολλά και μεγάλα εργοστάσια αραχέλαιου που δουλεύουν το χρόνο χιλιάδες τόνους ψευτοφυστίκια. Στα εργοστάσια αυτά, από το άλεσμα και το στύψιμο της αραχίδας μένουν πίτες που αγοράζονται πολύ από τους κτηνοτρόφους γιατί είναι θρεπτική τροφή για τις αγελάδες, πρέπει όμως να δίνεται ανακατωμένη όπως όλες οι ελαιόπιτες με κριθάρι ή βρώμη ή πίτουρα ή σανό κ. ά. Αλλά και οι αραχίδες που μένουν όταν πάρουμε τα φιστίκια κι αυτές είναι τροφή για τα ζώα και θρεπτική σαν το τριφύλλι.

Ένα στρέμμα αραχίδα δίνει περισσότερο από 300 οκ. ξηρά. Η αραχίδα αφήνει πολύ κέρδος και οι γεωργοί έχουν συμφέρον να την καλλιεργούν στα μέρη που προκόβει.

Που καλλιεργείται

Η αραχίδα σπέρνεται την άνοιξη όταν περάσουν οι παγωνιές και σε 20 μέρες φυτρώνει. Και στις 40 μέρες από το φύτρωμά της αρχίζει να βγάζει κάτι μικρούτσικα κίτρινα λουλούδια, σαν του μπιζελιού, που μόλις δέσουν μακραίνει σιγανά σιγανά το κοτσάνι τους και χώνεται στη γη. Εκεί μέσα στο χώμα κρυμμένος ο καρπός μεγαλώνει και ωριμάζει. Την ιδιότητα αυτή της αραχίδας πρέπει να την ξέρουμε για να την σπέρνουμε σε μπόσικα χώματα και να την σκαλίζουμε στην άνθηση και να την παραχώνουμε από λίγο σε κάθε σκάλισμα για να χώνεται ο καρπός της με ευκολία στο χώμα. Η καλλιέργεια της αραχίδας είναι ποτιστική και σπέρνεται σε χωράφια ψαχνά, πλούσια και αφράτα (αμμουδερά).
Σε αμμούδες προκόβει ομοίως μα ο καρπός της θα έχει λιγότερο λάδι. Τα χωράφια που είναι κοντά σε ποτάμι είναι τα πιο καλά για την αραχίδα γιατί λιπαίνονται το χειμώνα με το ξεχείλισμα του ποταμιού.
Σε τέτοια χωράφια και σε βαρικά αμμουδερά μπορεί να καλλιεργηθεί και δίχως να ποτίζεται γιατί κρατούν υγρασία το καλοκαίρι, όμως θα δώσει λιγότερη εσοδεία. Το 1924 στη Γαστούνη της Ηλείας που τα χωράφια είναι πολύ πλούσια και βαριά τα περισσότερα, κατά σύστασή μου ως προϊσταμένου του εκεί εποικισμού, καλλιεργήθηκε από πρόσφυγες και έδωσε περισσότερο από 200 όκ. το στρέμμα ψευτοφιστίκια. Το 1927 καλλιέργησα αραχίδα ομοίως ξηρικιά σε βαρικό και αμμουδερό χωράφι στο Τατόι με τα παιδιά του εκεί Αγροτικού ορφανοτροφείου για διδασκαλία και έκανε καρπό αρκετά μεγάλο. Την ξερική αραχίδα όταν έχουμε νερό την ποτίζουμε το καλοκαίρι στις μεγάλες ζέστες.

Καλλιέργεια σε μικρή έκταση

Στο χωράφι που θα σπείρουμε την αραχίδα από το φθινόπωρο το σκάφτομε δύο τρεις φορές βαθιά ως 1 ½ πιθαμή κάνοντας κατά το Φλεβάρη το τελευταίο σκάψιμο. Κι’ υστέρα από 25 απάνω κάτω μέρες το φουσκίζομε με μπόλικη μισοχωνεμένη κοπριά και το τσαπίζουμε για να παραχωθεί. Την κοπριά που σκορπίσαμε στο χωράφι, πρέπει και συμφέρει να την δυναμώσουμε πασπαλίζοντας την με το χημικό λίπασμα 0-16-0 σε αναλογία 5-10 οκ. λίπασμα για κάθε εκατό οκάδες κοπριά. Κατά τα μέσα του Φλεβάρη ή Μάρτη για τα αμμουδερά χώματα και τα ζεστά μέρη, βγαίνοντας ο Απρίλης για τα ψυχρότερα και βαρικά ποτίζουμε αν είναι ανάγκη το χωράφι που θα βάλουμε αραχίδα και όταν έρθει στο ρόγο του το τσαπίζουμε, το ισιώνουμε και το χωρίζουμε σε ανάλογες βραγιές κάνοντας και τα αυλάκια για να ποτίζονται. Και αμέσως ανοίγουμε στις βραγές ξέβαθες γουβίτσες κάθε δυο πιθαμές σε ίσιες σειρές ως τρεις πιθαμές τη μία από την άλλη. Σε κάθε γουβίτσα ρίχνουμε και από δυο φιστίκια και τα σκεπάζομε με χώμα ως τρία δάχτυλα. Όταν ξεφλουδίσουμε την αραχίδα κι’ ύστερα την σπείρουμε καλύτερα και γρηγορότερα φυτρώνει και λιγότερο σπόρο θέλουμε. Για να φυτέψουμε ένα στρέμμα με ξεφλουδισμένες αραχίδες θέλομε 2 οκάδες και με αξεφλούδιστες 4-6.
Όταν φυτρώσει και ψηλώσει 5 – 6 δάχτυλα της κάνουμε το πρώτο σκάλισμα για να χαλάσουμε τα άγρια χόρτα (ζιζάνια) και την ποτίζουμε και εξακολουθούμε να την ποτίζουμε κάθε 20-30 μέρες και την σκαλίζομε υστέρα από κάθε πότισμα. Στην αρχή δεν πρέπει να τη ποτίζουμε συχνά, όταν όμως δέσει τον καρπό της τα συχνότερα ποτίσματα την ωφελούν. Από τότε που θα αρχίσει η άνθηση ώσπου να δέσει όλος ο καρπός είναι απαραίτητο να την σκαλίζουμε και να την παραχώνουμε από λίγο γύρω στις ρίζες για να χώνεται ο καρπός εύκολα στο χώμα, όταν όμως χωθεί δεν σκαλίζουμε κοντά στις ρίζες για να μην το χαλάσουμε.

Καλλιέργεια σε μεγάλη έκταση

Το χωράφι που θα καλλιεργήσουμε την αραχίδα σε μεγάλη έκταση από το φθινόπωρο ως το Φλεβάρη το οργώνουμε όσο μπορούμε βαθιά 2-3 φορές με ευρωπαϊκό αλέτρι. Κατά το Μάρτη φουσκίζουμε με κοπριά και χημικό λίπασμα 0-16-0 και το οργώνουμε ξέβαθα για να παραχωθεί η κοπριά και το σβαρνίζουμε με σιδερόσβαρνα. Τον Απρίλη νωρίτερα ή αργότερα κατά το μέρος, ποτίζουμε το χωράφι αν δεν έχει ρόγο και του κάνουμε αλαφρό όργωμα με σβάρνισμα και αμέσως σπέρνουμε την αραχίδα, όπως τα κουκιά και τον αραβόσιτο σε σειρές. Ανοίγουμε δηλαδή ίσιες αυλακιές 5-6 δάχτυλα βαθιές με ξύλινο ντόπιο αλέτρι και βάζουμε κάθε δυο πιθαμές από ένα ή δυο ψευτοφιστίκια στην πρώτη αυλακιά, στη δεύτερη δεν ρίχνουμε, δηλαδή στη μια ναι, στην άλλη όχι. Και έτσι η σπορά γίνεται σε ίσιες σειρές και σε κανονική απόσταση. Τελειώνοντας τη σπορά σβαρνίζουμε το χωράφι για να ισιώσει και αποσκεπαστεί ο σπόρος. Και με ξύλινο ντόπιο αλέτρι το χωρίζομε σε βραγιές και κάνουμε τα αυλάκια για να ποτίζεται.
Όσο η αραχίδα έχει λουλούδια της κάνουμε 2-3 ποτίσματα και άλλα τόσα σκαλίσματα. Η αραχίδα ωριμάζει τον Οκτώβριο στα ζεστά μέρη και τον Νοέμβριο στα ψυχρότερα. Όταν κιτρινίσουν τα φύλλα στις περισσότερες ρίζες, τις βγάζουμε όλες και τρυγούμε τον καρπό. Επειδή ήταν χωμένος στο χώμα και είναι λασπωμένος τον πλένουμε πρώτα και υστέρα τον απλώνουμε στον ήλιο να ξεραθεί καλά. Τα ξηραμένα ψευτοφιστίκια τα βάζουμε σε καλάθια των 50 οκ. και τα φυλάγουμε σε αποθήκη, ούτε υγρή ούτε παρά πολύ ξηρή. Μια ρίζα αραχίδα κάνει συνήθως 30-40 ψευτοφιστίκια.

Πλεονεκτήματα

Εμπλουτίζει το έδαφος προσθέτοντάς του το τόσο αναγκαίο άζωτο.
Είναι σημαντική πηγή μαγειρικού λαδιού. Το φιστικέλαιο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για μαγείρεμα σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες, χωρίς να παίρνει τη μυρωδιά των υλικών που μαγειρεύονται.

Πηγή: 23 Πλουτοφόρα φυτά – Αλέξανδρου Ν. Γεωργακόπουλου – Εν Αθήναις 1930

Καλλιέργεια αραχίδας

Παγκοσμίως σήμερα καλλιεργούνται ^[1] πέντε είδη αραχίδας, τα οποία ανήκουν σε διαφορετικές ομάδες. Το κυρίως καλλιεργούμενο είδος είναι το A. hypogaea L., κοινώς αραχίδα, ενώ τα υπόλοιπα είναι πολύ μικρής σημασίας.

Η αραχίδα καλλιεργείται σε ολόκληρο τον κόσμο σε τροπικές, υποτροπικές και εύκρατες περιοχές με υψηλές θερμοκρασίες. Περίπου το 94% της παγκόσμιας παραγωγής προέρχεται από μη αρδευόμενες εκτάσεις. Η κυριότερη χώρα παραγωγής είναι η Κίνα (40% της παγκόσμιας παραγωγής). Ακολουθούν η Ινδία, η Νιγηρία, οι Η.Π.Α., η Ινδονησία, το Σουδάν, η Αργεντινή κ.ά. Η μέση παγκόσμια απόδοση σε σπόρο ανέρχεται στα 120kg/στρ. όταν όμως εφαρμόζεται κατάλληλη καλλιεργητική τεχνική και αντιμετωπίζονται οι ασθένειες τότε οι μέσες αποδόσεις μπορεούν να υπερβούν τα 300kg/στρ.

Το οικολογικό περιβάλλον της χώρας μας είναι ευνοϊκό για την ανάπτυξη της αραχίδας εάν αυτή καλλιεργηθεί στα κατάλληλα εδάφη με άρδευση. Η οικονομική της σημασία όμως είναι πολύ περιορισμένη γιατί στις αρδευόμενες εκτάσεις παρά την υψηλή απόδοση, δεν μπορεί να ανταγωνιστεί άλλες προσοδοφόρες καλλιέργειες όπως βαμβάκι, βιομηχανική ντομάτα, μηδική κ.ά.

Αμειψισπορά αραχίδας

Καλλιέργεια αραχίδας

Η αμειψισπορά στην αραχίδα είναι απαραίτητη, κυρίως για την αντιμετώπιση εχθρών και ασθενειών. Σε εδάφη που λιπαίνονται κανονικά παρ’ όλο ότι η αραχίδαεξαντλεί τα αποθέματα του εδάφους σε θρεπτικά στοιχεία, μπορεί να καλλιεργηθεί για αρκετά χρόνια συνεχώς χωρίς σημαντική μείωση των αποδόσεων, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι η αντιμετώπιση των εχθρών, ασθενειών και ζιζανίων είναι δυνατή και οικονομικά συμφέρουσα. Μπορεί να ενταχθεί στο σύστημα αμειψισποράς των ανοιξιάτικων καλλιεργειών, οι επιλογές όμως δεν είναι πάρα πολλές, γιατί στα ελαφρά εδάφη όπου συνήθως καλλιεργείται, τα περισσότερα από τα άλλα φυτά, δεν δίνουν ικανοποιητικές αποδόσεις. Στην αμειψισπορά συνήθως δεν εμπλουτίζει το έδαφος με άζωτο, παρ’ όλο ότι είναι ψυχανθές, γιατί το άζωτο της αζωτοδέσμευσης δεν επαρκεί πλήρως για τις ανάγκες του φυτού.

Η αραχίδα επωφελείται από το υπολειμματικό άζωτο. Στην αμειψισπορά είναι καλό να προηγούνται της αραχίδας καλλιέργειες που απαιτούν σημαντικές ποσότητες λιπάσματος, γιατί αναφέρεται ότι υψηλές αποδόσεις σε σπόρο συχνά επιτυγχάνονται και όταν τα θρεπτικά στοιχεία προστίθενται στην προηγούμενη καλλιέργεια και όχι αποκλειστικά στην ίδια την καλλιέργεια της αραχίδας. Επίσης υπάρχουν έρευνες που αποδεικνύουν ότι, όταν στοιχεία, όπως το κάλιο και οφώσφορος, λείπουν από το έδαφος, είναι προτιμότερο να μπαίνει η απαιτούμενη συνολική ποσότητα λιπάσματος για δύο διαδοχικές καλλιέργειες στην πρώτη και όχι ίση ποσότητα σε κάθε μία απ’ αυτές. Η αραχίδα εάν ακολουθήσει σιτάρι, συνήθως χρειάζεται μεγαλύτερη λίπανση από το εάν ακολουθήσει καλαμπόκι ή βαμβάκι, γιατί οι τελευταίες καλλιέργειες λιπαίνονται συχνότερα.

Όταν η αραχίδα ακολουθεί μετά από σόγια ή άλλα ψυχανθή καθώς και ορισμένα λαχανικά, παρατηρούνται μεγαλύτερες απώλειες από ασθένειες. Το βαμβάκι είναι ένα καλό φυτό αμειψισποράς, η διαχείριση όμως των φυτικών του υπολειμμάτων είναι δύσκολη.

Προετοιμασία εδάφους για καλλιέργεια αραχίδας

Καλλιέργεια αραχίδας

Στην προετοιμασία του εδάφους για την καλλιέργεια της αραχίδας ιδιαίτερη φροντίδα πρέπει να αποτελεί η διατήρηση της χαλαρότητας του εδάφους στα πρώτα 10-15cm. Η επιφάνεια του εδάφους δεν πρέπει να είναι ιδιαίτερα ψιλοχωματισμένη, γιατί μπορεί να δημιουργηθρί κρούστα, η οποία δυσκολεύει το φύτρωμα. Σε κάπως βαριά εδάφη, οι παραγωγοί στις ΗΠΑ κάνουν βαθύ όργωμα για να χαλαρώσει το έδαφος, να γίνεται ευκολότερα η διήθηση του νερού κι έτσι να μειώνεται ο κίνδυνος ανάπτυξης ασθενειών. Πολλές φορές η σπορά γίνεται και σε αναχώματα (κυρίως στις έρπουσες ποικιλίες) με σκοπό την καλύτερη στράγγιση του εδάφους, τη διευκόλυνση της κατεργασίας μεταξύ των γραμμών και την ευκολότερη μηχανική συγκομιδή. Ο αριθμός των σειρών σε κάθε ανάχωμα ποικίλει ανάλογα με τα μηχανήματα (διαμόρφωση αναχωμάτων-σπαρτική) που διαθέτει ο παραγωγός. Μειωμένη κατεργασία ή ακαλλιέργεια μπορεί να εφαρμοσθεί κάτω από ειδικές συνθήκες, η επέκτασή της όμως απαιτεί πρώτα εκτεταμένο πειραματισμό, λόγω της φύσης της καλλιέργειας. Πάντως οι περισσότεροι ερευνητές αναφέρουν ότι με την παραδοσιακή καλλιέργεια οι αποδόσεις είναι μεγαλύτερες.

Σπορά αραχίδας

Δύο φυτρωμένοι σπόροι αραχίδας με την εμβρυακή τους ρίζα

Η σπορά της αραχίδας γίνεται την άνοιξη. Γρήγορο και ομοιόμορφο φύτρωμα επιτυγχάνεται σε θερμοκρασίες πάνω από 15^oC, αν και η βλάστηση μπορεί να γίνει και σε χαμηλότερες θερμοκρασίες, αλλά δυσκολεύεται και καθυστερεί η έξοδος των φυτών από το έδαφος, με συνέπεια την καταστροφή πολλών φυταρίων απόέντομα και ασθένειες του εδάφους. Η πρώιμη σπορά (με ευνοϊκές συνθήκες) πλεονεκτεί της όψιμης. Για τη χώρα μας η σπορά γίνεται λίγο μετά τη σπορά τουκαλαμποκιού και περίπου την ίδια εποχή με τη σπορά του βαμβακιού, δηλαδή ανάλογα με την περιοχή, από μέσα Απριλίου μέχρι το πρώτο δεκαήμερο του Μαΐου.

Για τη σπορά χρησιμοποιούνται ολόκληροι λοβοί ή μόνο σπόροι μετά την απομάκρυνση των περιβλημάτων. Λοβοί μπορεί να χρησιμοποιηθούν όταν η σπορά γίνεται με το χέρι. Στη μηχανική σπορά χρησιμοποιούνται σπόροι χωρίς τα περιβλήματα, οι οποίοι φυτρώνουν γρηγορότερα και πιο ομοιόμορφα, ειδικά σε ξηρά εδάφη. Ο άριστος πληθυσμός φυτών εξαρτάται από την ποικιλία και τον τρόπο ανάπτυξής της, τον τύπο του εδάφους, τις βροχοπτώσεις προκειμένου για μη αρδευόμενη καλλιέργεια και κυρίως από τη δυνατότητα άρδευσης. Η σπορά γίνεται με ειδικές σπαρτικές μηχανές για αραχίδα, ή με τις μηχανές του καλαμποκιού, μετά από σχετική τροποποίηση. Το βάθος σποράς ανάλογα με το μέγεθος του σπόρου και την υγρασιακή κατάσταση του εδάφους είναι 4-10cm.

Λίπανση αραχίδας

Ως προς τη λίπανση που χρειάζεται η συγκεκριμένη καλλιέργεια, η αραχίδα ως ψυχανθές δεσμεύει άζωτο από την ατμόσφαιρα, όταν στο έδαφος υπάρχει το κατάλληλο ριζόβιο. Οι εκτιμήσεις για την ποσότητα του αζώτου που μπορεί να δεσμεύσει το φυτό ποικίλουν ανάλογα με την ποικιλία, το είδος του ριζοβίου και τις εδαφικές συνθήκες. Οι ερευνητές όμως συμφωνούν ότι υπό συνθήκες που ευνοούν την αζωτοδέσμευση, η αραχίδα μπορεί να καλύψει το 85-90% των αναγκών της σε άζωτο. Εφαρμογή αζώτου 2-4kgστρ. δικαιολογείται μόνο στα φτωχά εδάφη. Για την κανονική ανάπτυξη της αραχίδας χρειάζονται σημαντικές ποσότητες P και K οι οποίες χορηγούνται ανάλογα με τις ανάγκες της. Απαραίτητη είναι και η παρουσία σημαντικής ποσότητας ασβεστίου στο έδαφος κατά την ανάπτυξη των λοβών, γιατί το ασβέστιο που χρειάζεται ο σπόρος απορροφάται από το γυνοφόριο. Το ασβέστιο συντελεί όχι μόνο στην ανάπτυξη ενός υγιούς φυτού αλλά και στην κανονική ανάπτυξη των λοβών, με υψηλής ποιότητας σπόρο. Προσθήκη των υπόλοιπων θρεπτικών στοιχείων συνιστάται μετά από διαπιστωμένη έλλειψη.

Άρδευση αραχίδας

Παρ’ όλο ότι η αραχίδα θεωρείται φυτό ανθεκτικό στην ξηρασία, έλλειψη νερού σε οποιοδήποτε στάδιο ανάπτυξης, πάντα προκαλεί μείωση των αποδόσεων. Οι καινούριες ποικιλίες υψηλών αποδόσεων χρειάζονται άρδευση, ιδίως στις ξηροθερμικές περιοχές με περιορισμένες βροχοπτώσεις κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, όπως στη χώρα μας. Οι απαιτήσεις σε νερό (άρδευση και βροχοπτώσεις) κατά τη διάρκεια της βλαστικής περιόδου κυμαίνονται από 800 έως 1200mm, ανάλογα με την περιοχή καλλιέργειας και την ποικιλία. Οι όρθιοι τύποι είναι περισσότερο προσαρμοσμένοι στην άρδευση και πιο αποτελεσματικοί στη χρησιμοποίηση του νερού. Οι έρποντες τύποι με την άρδευση παίρνουν μεγαλύτερη βλαστική ανάπτυξη, με συνέπεια να αυξάνεται το κόστος συγκομιδής και να προσβάλλονται πιο εύκολα από τις ασθένειες.

Διακρίνονται τρεις χρονικές περίοδοι στην ανάπτυξη της αραχίδας, ανάλογα με τις ανάγκες σε νερό:

• περίοδος πριν την έναρξη της άνθησης, τα φυτά είναι ευαίσθητα στην έλλειψη νερού, αλλά οι ανάγκες σε νερό είναι μικρές και έτσι τα φυτά μπορούν να αναπτυχθούν ικανοποιητικά και μόνο με τα αποθέματα του νερού που υπάρχουν στο έδαφος, ώστε πολλές φορές να μη χρειάζεται άρδευση,
• άνθηση και σχηματισμός γυνοφορίων, περίοδος κατά την οποία περιορισμένη διαθεσιμότητα νερού έχει ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη μείωση των αποδόσεων και
• ωρίμανση των λοβών, περίοδος κατά την οποία τα φυτά επηρεάζονται λιγότερο από την έλλειψη νερού, οι ανάγκες όμως της καλλιέργειας είναι αυξημένες, γιατί η περίοδος αυ΄τη συμπίπτει με τους θερμότερους μήνες του έτους.

Ζιζανιοκτονία αραχίδας

Η αραχίδα είναι φυτό βραδείας ανάπτυξης, ιδιαίτερα στα πρώτα στάδια και δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τα ζιζάνια. Συνεπώς η καλλιέργεια πρέπει να κρατηθεί ελεύθερη από ζιζάνια τις πρώτες 6-7 εβδομάδες μετά το φύτρωμα, για την επίτευξη των μέγιστων αποδόσεων. Η μηχανική αντιμετώπιση των ζιζανίων είναι δυσκολότερη στην αραχίδα σε σχέση με πολλές άλλες καλλιέργειες, λόγω της παραγωγής των γυνοφορίων από τους βλαστούς και την είσοδό τους στο έδαφος. Αναφέρεται μείωση της απόδοσης με την αύξηση του αριθμού των σκαλισμάτων μεταξύ των γραμμών, προφανώς λόγω τραυματισμού των φυτών. Επίσης, σε άλλα πειράματα η απόδοση ήταν μικρότερη όταν η αντιμετώπιση των ζιζανίων μεταξύ των γραμμών έγινε με μηχανικό τρόπο σε σύγκριση με τη χρησιμοποίηση προφυτρωτικών ζιζανιοκτόνων. Με τη μηχανική καλλιέργεια σε προχωρημένο στάδιο ανάπτυξης και ειδικά στους έρποντες τύπους, το χώμα που πέφτει στους πλάγιους βλαστούς εμποδίζει την άνθηση, το σχηματισμό των γυνοφορίων και την ανάπτυξη των λοβών. Το χώμα γύρω από τους βλαστούς ευνοεί επίσης την ανάπτυξη σήψεων του βλαστού. Η προσβολή από το μύκητα Sclerotium rolfsii αυξάνει με τις πληγές που σχηματίζονται στους βλαστούς κατά τη μηχανική κατεργασία και με τη συγκέντρωση του χώματος γύρω από αυτούς. Συνεπώς η συγκέντρωση χώματος στη βάση των φυτών που γίνεται από ορισμένους παραγωγούς για να βοηθηθεί η είσοδος των γυνοφορίων, δεν είναι ορθή.

Από άλλες αναφορές προκύπτει ότι για την αντιμετώπιση των ζιζανίων στην αραχίδα πρώτη επιλογή πρέπει να είναι η χρησιμοποίηση ζιζανιοκτόνων και αν παρατηρηθεί μειωμένη αποτελεσματικότητα, να γίνουν περιορισμένα σκαλίσματα, όσο το δυνατόν νωρίτερα. Η χημική ζιζανιοκτονία στην αραχίδα είναι εύκολη χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα τοξικότητας. Τα διαθέσιμα ζιζανιοκτόνα μπορούν να χρησιμοποιηθούν προσπαρτικά με ενσωμάτωση, προφυτρωτικά, λίγο πριν την έξοδο των φυταρίων πάνω από την απιφάνεια του εδάφους και μεταφυτρωτικά. Η αραχίδα είναι σχετικά ανθεκτική στα ζιζανιοκτόνα λόγω του γρήγορου και ζωηρού φυτρώματος και της γρήγορης ανάπτυξης της κεντρικής πασσαλώδους ρίζας.

Συγκομιδή αραχίδας

Συγκομιδή αραχίδας

Τρία προβλήματα δυσκολεύουν τον καθορισμό της ωρίμανσης στην αραχίδα:

• η ανάπτυξη των καρπών μέσα στο έδαφος, που καθιστά δύσκολη την άμεση οπτική παρακολούθησή του,
• ο χαρακτήρας της συνεχούς ανάπτυξης του φυτού με παρατεταμένη περίοδο ανθοφορίας, με αποτέλεσμα ο παραγωγός να πρέπει να σταθμίσει την ωρίμανση των λοβών από τα όψιμα άνθη και την απώλεια λοβών από τα πρώιμα και
• το ενδιαφέρον του παραγωγού για την ωριμότητα του σπόρου που βρίσκεται μέσα στο λοβό.

Οι ορθόκλαδοι τύποι είναι έτοιμοι για συγκομιδή 110-130 ημέρες από τη σπορά και οι έρποντες 130-150 ημέρες, όταν οι περισσότεροι λοβοί έχουν ωριμάσει. Ο σπόρος θεωρείται ώριμος όταν έχει πάρει το πλήρες μέγεθος και το τυπικό χρώμα της ποικιλίας. Η πτώση του φυλλώματος δεν αποτελεί ασφαλές κριτήριο ωρίμανσης. Ορισμένες ορθόκλαδες ποικιλίες χάνουν ένα μέρος του φυλλώματος με την ωρίμανση των λοβών, ενώ άλλες ορθόκλαδες καθώς και οι έρπουσες διατηρούν πράσινο το χρώμα των φύλλων. Ο καλύτερος τρόπος καθορισμού της κατάλληλης εποχής συγκομιδής είναι η δειγματοληπτική εξαγωγή ενός μικρού αριθμού φυτών από διάφορα σημεία του αγρού, η συλλογή των λοβών, το άνοιγμά τους και ο προσδιορισμός του ποσοστού των λοβών που στο εσωτερικό τους έχουν δημιουργηθεί σκούρες νευρώσεις και καστανές κηλίδες. Για τις έρπουσες ποικιλίες και τις ποικιλίες τύπου spanish, η συγκομιδή συνιστάται όταν το 75-80% των λοβών έχουν πάρει χρώμα σκούρο ή έχουν αρχίσει να σκουραίνουν. Για τις ποικιλίες τύπου virginia ο προσδιορισμός γίνεται με την εξέταση του χρώματος του περισπερμίου των σπόρων, παρά από το χρώμα των λοβών. Κατάλληλη εποχή, θεωρείται, όταν το 60-65% των λοβών περιέχουν σπόρους με περισπέρμιο σκούρου ροζ χρώματος και με προεξέχουσες νευρώσεις. Η εξαγωγή των φυτών γίνεται σε υγρασία σπόρων από 35 έως 50% ανάλογα με την ποικιλία και τις συνθήκες υγρασίας του εδάφους. Το ποσοστό των απωλειών εξαρτάται κυρίως από τη μηχανική σύσταση και την υγρασία του εδάφους. Η εξαγωγή μπορεί να γίνει με το χέρι ή με ειδικό εξάρτημα το οποίο απομακρύνει με ελαφρό κραδασμό την περίσσεια χώματος από τους λοβούς και τις ρίζες και τοποθετεί τα φυτά ανεστραμμένα (με τους λοβούς προς τα επάνω) επάνω στο έδαφος ή σπανιότερα σε τρίποδες, όταν πρόκειται για μικρές εκτάσεις, για να αποξηρανθούν οι λοβοί και η υπέργεια φυτομάζα.

Πηγή>fustiki.gr

• 

Αράπικο φιστίκι – Η καλλιέργειά του ανεβαίνει

Η μέτρια ποιότητα καθώς και οι διαρκώς ανοδικές τιμές πώλησης του εισαγόμενου φιστικιού, κυρίως από τη Κίνα έκαναν τον κόσμο να στραφεί στην αγορά του εγχώριου φιστικιού, δηλαδή της Ελληνικής αραχίδας ή αλλιώς του αράπικου φιστικιού. Έτσι μεγάλο ενδιαφέρον υπάρχει για τη καλλιέργεια του και πολλοί είναι οι υποψήφιοι καλλιεργητές.

Το θετικό είναι ότι το αράπικο φιστίκι δε ζητείται μονάχα από τους Έλληνες καταναλωτές αλλά και από άλλες ευρωπαϊκές χώρες όπως το Βέλγιο και η Γαλλία.

Το κάθε στρέμμα αράπικου φιστικιού δίνει γύρω στα 450 κιλά με τιμή περίπου 1,3 ευρώ το κιλό με τα έσοδα να κυμαίνονται γύρω στα 600 ευρώ ανά στρέμμα.

ΘΡΕΠΤΙΚΗ ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΑΡΑΠΙΚΟΥ ΦΥΣΤΙΚΟΥ

Τα φιστίκια είναι για πολλούς, ένας από τους μεγαλύτερους πειρασμούς. Είναι
γνωστό ότι όταν αρχίζουμε να τρωμε φιστίκια, δύσκολα μπορούμε να
σταματήσουμε.

Τα φιστίκια κατά τις τελευταίες δεκαετίες δεν
απέκτησαν και τόσο καλή φήμη. Επειδή είναι πλούσια σε θερμίδες και επειδή
συχνά όταν καβουρδίζονται προστίθεται αλάτι, θεωρούνται ότι είναι αρνητικά
για την υγεία.
Ποια είναι όμως η πραγματικότητα σχετικά με τα φιστίκια; Ποια είναι
η διατροφική τους αξία και πως μπορούμε να τα καταναλώνουμε με το σωστό
τρόπο;
Τις απαντήσεις στα ενδιαφέροντα αυτά ερωτήματα έδωσαν μια σειρά από
έρευνες που έγιναν κατά τα τελευταία χρόνια. Οι μελέτες δείχνουν ότι τα
φιστίκια, όταν χρησιμοποιούνται σωστά μπορεί να είναι εξαιρετικά
ευεργετικά στον ανθρώπινο οργανισμό.
Τα κυριότερα στοιχεία που είναι καλό να γνωρίζουμε για τα φιστίκια
περιλαμβάνουν τα ακόλουθα:
1. Περιέχουν αντιοξειδωτικές ουσίες όπως οι
πολυφαινόλες και η ρεσβερατρόλη. 

Οι αντιοξειδωτικές ουσίες προστατεύουν τα κύτταρα από τις ελεύθερες
ρίζες οξυγόνου, νοσηρές ουσίες που προκύπτουν από το φυσιολογικό
μεταβολισμό των κυττάρων και που μπορούν μεταξύ άλλων να βλάπτουν το
DNA των κυττάρων.
Οι αντιοξειδωτικές ουσίες μειώνουν την οξείδωση της χοληστερόλης στο
αίμα προστατεύοντας έτσι το κυκλοφορικό σύστημα από τις καταστροφικές
συνέπειες της αθηρωμάτωσης. Τα φιστίκια έχουν τη δυνατότητα να μειώνουν
στο αίμα την κακή χοληστερόλη και να προστατεύουν την καρδία από τη
στεφανιαία νόσο.
Η ρεσβερατρόλη των φιστικιών μπορεί να προσφέρει για την προστασία της
καρδίας και των αγγείων.Η ρεσβερατρόλη είναι το αντιοξειδωτικό
συστατικό του κόκκινου κρασιού που θεωρείται υπεύθυνο για το “Γαλλικό
παράδοξο”.

Στους Γάλλους παρά το ότι έχουν μια διατροφή πλούσια σε τυριά και άλλες
λιπαρές ουσίες, η συχνότητα καρδιακών παθήσεων είναι χαμηλότερη από την
αναμενόμενη. Το γεγονός αυτό συσχετίστηκε με το γεγονός ότι οι Γάλλοι
καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες κρασιού το οποίο διαμέσου της ρεσβερατρόλης,
προστατεύει την καρδία.
Η περιεκτικότητα των φιστικιών σε ρεσβερατρόλη είναι χαμηλή. Όμως ο
τεμαχισμός τους όπως επίσης και η υποβολή τους σε υπέρηχους, αυξάνει
σημαντικά την περιεκτικότητα τους σε ρεσβερατρόλη.
Μια αντιοξειδωτική ουσία που υπάρχει στα φιστίκια, το π-κουμαρικό οξύ,
αυξάνεται όταν αυτά καβουρδίζονται.
Συνολικά τα φιστίκια είναι πλούσια σε ευεργετικές για τον οργανισμό
αντιοξειδωτικές ουσίες που μπορούν να προστατεύουν από καρδιαγγειακές
παθήσεις και καρκίνο.
Το περιεχόμενο τους στις ουσίες αυτές είναι παρόμοιο με αυτό των
φραουλών και των μούρων. Είναι μεγαλύτερο από αυτό των μήλων και των
καρότων. Είναι χαμηλότερο από εκείνο των ροδιών που είναι τα πλουσιότερα
σε ωφέλιμες αντιοξειδωτικές ουσίες.

2. Τα φιστίκια είναι πλούσια σε μονοακόρεστα και
πολυακόρεστα λιπαρά οξέα.

Τα λιπαρά αυτά οξέα βοηθούν εναντίον της αθηρωμάτωσης και της στένωσης
των αρτηριών. Ανάλογα οξέα περιέχονται στα ψάρια και στο ελαιόλαδο.</p>
Το βούτυρο από φιστίκια είναι ιδιαίτερα δημοφιλές σε πολλές χώρες αλλά
είναι εξαιρετικά πλούσιο σε θερμίδες. Νέες τεχνικές επεξεργασίας των
καρπών, προσπαθούν να το εμπλουτίζουν σε ωφέλιμες ουσίες των φιστικιών
όπως η ρεσβερατρόλη με στόχο την καλύτερη προστασία κατά των καρδιοπαθειών
και του καρκίνου.
3. Τα φιστίκια είναι πλούσια σε θερμίδες και για
αυτό επιβάλλεται προσοχή.

Μία ουγκιά φιστικιών (28,34 γραμμάρια) περιέχει 200 θερμίδες και 14
γραμμάρια λιπαρών ουσιών. Δηλαδή λιγότερο από μια χούφτα φιστικιών, έχει
πολύ ψηλό θερμιδικό και λιπιδικό περιεχόμενο.

4. Πλούσιο περιεχόμενο των φιστικιών σε βιταμίνες,
ιχνοστοιχεία, πρωτεϊνες και φυτικές ίνες.

Τα φιστίκια είναι πλούσια σε βιταμίνες Ε, Β6, θειαμίνη (βιταμίνη Β1),
ριβοφλαβίνη (βιταμίνη Β2), νιακίνη (βιταμίνη Β3), μαγνήσιο, κάλιο,
ψευδάργυρο, φωσφόρο και χαλκό.
Οι πρωτείνες των φιστικιών είναι καλής ποιότητας και οι φυτικές ίνες
βοηθούν κατά της δυσκοιλιότητας.
Τελειώνοντας θέλουμε να τονίσουμε το γεγονός ότι η κατανάλωση
φιστικιών και των προϊόντων που προκύπτουν από αυτά, όταν γίνεται με μέτρο
και χωρίς καταχρήσεις, είναι ωφέλιμη για την υγεία. Όπως και σε άλλους
τομείς της διατροφής, η συγκράτηση και το μέτρο είναι απαραίτητα.

Άρθο από http://diatrofikaiygeia.blogspot.gr/

Τα Φρέσκα φιστίκια (ανάλατα & αψητα) περιέχουν ενα άφθονο ποσό υγιών πρωτεϊνών, , κάλιο, φώσφορο , σίδηρο,τρυπτοφάνη, βιταμίνη Β και βιταμίνη Ε. Μια ποσότητα 100 γραμμαρίων νωπών φυστικιων έχει μεγαλύτερη αξία σε πρωτεΐνες, απο μια μπριζόλα. Ως εκ τούτου, τα φιστίκια θεωρούνται ως η βέλτιστη πηγή πρωτεϊνών για τα άτομα που δεν καταναλώνουν κρέας.
Χάρη στα συστατικά τους, τα φιστίκια συμβάλλουν στη σωστη αρτηριακή πίεση, και τη διάθεση. Επιπλέον, τα φυστίκια έχουν θετικές επιπτώσεις στην όραση.
Τα Φυστίκια είναι πλούσια σε λίπος (40-50%) και γι “αυτό συχνά μεταποιούνται σε αραχιδέλαιο ή μαργαρίνη. Από το φυστίκι παρασκευάζονται διαφορες σάλτσες.
Μερικοί άνθρωποι αναπτύσσουν αλλεργικές αντιδράσεις στα φιστίκια καθώς και, έτσι, ένα ορισμένο προσοχή.

Τα Ψημένα φιστίκια δεν είναι τόσο υγιη τροφη οσο τα νωπά.
Θρεπτικες ουσιες στα φιστίκια ανά 100 γραμμάρια.
Βιταμίνη B7 – Βιοτίνη: 31 μg
Μαγνησίο 180 mg
Σημείωμα σχετικά με τις διατροφικές πληροφορίες:
Η περιεκτικότητα σε θρεπτικά συστατικά των φρέσκων φυστικιων μπορεί να ποικίλει ανάλογα με τις ποικιλίες, την ωριμότητα και την προετοιμασία. Ως εκ τούτου, είναι προς την αναγραφή των θρεπτικών πληροφοριών είναι πάντα μόνο κατά προσέγγιση τιμές.

Διατροφικη αναλυση ανα 100g:
Ενέργεια: 561 kcal
Λίπος: 48%
Μονοακόρεστα λίπη: 49% των ολικών λιπαρών
Πολυακόρεστα λιπαρά οξέα: 29% των ολικών λιπαρών
Υδατάνθρακες: 8,3 g
Φυτικες ίνες: 10,9 g
Πρωτεΐνες: 26,0 g

Πηγή>fustiki.gr