Τρομοκρατημένοι είναι οι κάτοικοι στην Ήπειρο από τις αγέλες λύκων που έχουν σπείρει τον τρόμο στην περιοχή.
Το τελευταίο σοκαριστικό περισταστικό σύμφωνα με το epiruspost, συνέβη τα ξημερώματα της Πέμπτης, όταν ένας εργαζόμενος σε κτηνοτροφική ομάδα του Μετσόβου, αντίκρισε πρωτοφανείς εικόνες.
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, ο άνδρας κινούταν με το αυτοκίνητό του κοντά στον Προφήτη Ηλία, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με μια αγέλη λύκων η οποία κατασπάραζε ένα άλογο.
«Ήταν πάνω από πενήντα λύκοι που κατάφεραν να απομονώσουν το άλογο. Δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου κάτι ανάλογο», ανέφερε ο ίδιος στη μαρτυρία του.
Σύμφωνα με πληροφορίες, τις προηγούμενες ημέρες οι λύκοι κατασπάραξαν άλλα δύο άλογα και μία αγελάδα, στην ευρύτερη περιοχή της Μηλιάς και του Μετσόβου. Εκτιμάται ότι πρόκειται για την ίδια αγέλη, η οποία αποτελεί πλέον τον φόβο και τον τρόμο στην περιοχή.
Σημειώνεται ότι το πρόβλημα με τις αγέλες λύκων γίνεται όλο και πιο έντονο σε πολλές περιοχές της Ηπείρου.
Μάλιστα δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου από τις επιθέσεις τους έχουν θανατωθεί και κυνηγόσκυλα.
Δείτε περισσότερα: http://www.fimes.gr/Ενα έθιμο παλιό και μιά καλή ιστορία:
ΜΠΑΧΤΣΙΣ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ
(Να μη στουν απουλύκου)
Τις παλιότερες εποχές σε όλη την επικράτεια, αφθονούσαν τα γιδοπρόβατα, είχε πάρα πολλά στο χωριό μας, ιδίως γίδια, είχε και πολλά γελάδια που έβοσκαν ελεύθερα στα βουνά κατά «Νταμπίζη» μεριά, είχε όμως και πολλούς λύκους οι οποίοι καταντούσαν πρόβλημα για τους κτηνοτρόφους και κάθε τόσο ακούγαμε στο χωριό ότι έφαγαν οι λύκοι τόσα γίδια, πρόβατα, η γελάδες και σπάνια κανένα μουλάρι ή γαϊδούρι.
Μάλιστα στο χωριό μου έλεγαν ότι κάποιος χωριανός πήγε να πάρει το γαϊδούρι του από κει που το είχε δεμένο να βοσκήσει έξω απ’ το χωριό και βρήκε μόνο το σαμάρι που το κουβάλησε στην πλάτη κι έμεινε μύθος να το λένε μέχρι σήμερα, και μάλιστα λέει δεν του έφτανε που έψαχνε για να αγοράσει άλλο γάιδαρο αλλά τον έψαχνε και στα μέτρα του σαμαριού ( !!) που έμεινε απ’ τον προηγούμενο, τέτοια βάσανα ο άνθρωπος, τι να πεις, ένα σαμάρι πάντα κόστιζε αρκετά. Έταζαν λοιπόν οι κτηνοτρόφοι μπαχτσίσι για όποιον σκότωνε λύκο. Έτσι, όταν τύχαινε αυτό, έγδερναν το λύκο και γέμιζαν το τομάρι με χορτάρι για να φαίνεται άγριος και φοβερός, το έδεναν σε ένα ξύλο και το γυρνούσαν στο χωριό από σπίτι σε σπίτι να μαζέψουν το μπαχτσίσι. Η συνοδεία είχε κι’ ένα γαϊδούρι μαζί με δυο δισάκια περασμένα στο σαμάρι, το ένα στο «μπροστάρι» του σαμαριού και το άλλο στο «πιστάρι», μέσα στα οποία έβαζαν οι νοικοκυρές το καλαμπόκι, τα φασόλια ή ότι άλλο είχαν ως δώρο γι’ αυτούς που σκότωσαν το θηρίο, τι θηρίο δηλαδή, ένα μικρόσωμο αγρίμι είναι ο λύκος σαν ένα ς τράγος, αλλά τη ζημιά την κάνει, να επιβιώσει θέλει κι’ ο λύκος που τρέφεται αποκλειστικά με λαγούς ποντίκια και ότι άλλο βρίσκει στο περιβάλλον που ζει και όταν βρει και κοπάδι αφύλαχτο ή κάποιο ξεκομμένο ζώο, ορμάει κι’ εκεί, γιατί αν οι λύκοι τρέφονταν αποκλειστικά από τα κοπάδια με τα γιδοπρόβατα η με τα οικόσιτα ζώα, σε λίγα μόνο χρόνια οι. . . .επιδοτήσεις θα ήταν μόνο στα χαρτιά. . . .Όπως λοιπόν γύριζαν το λύκο στο χωριό, ένας από τη συνοδεία μπροστά σε κάθε σπίτι φώναζε δυνατά για να τον ακούν και από παραπέρα και για να γίνεται και σαματάς « Μπαχτσίσ’ του λύκου θεια Κατιρίν’» κι’ ’βγαινε η θεια έχοντας σε ένα αγγειό ότι είχε να ρίξει στα δισάκια, ενώ εμείς οι μικροί, η μαρίδα, ακολουθούσαμε το «θρίαμβο» από πίσω σε όλο το χωριό χαζεύοντας και σχολιάζοντας το τομάρι του λύκου που κρέμονταν απ’ το ξύλο και « Ώ ρε ποιος ξιέρ’ πόσα γίδια έφαει. . .» Η συνοδεία μπροστά στα σπίτια των κτηνοτρόφων σταματούσε κάπως περισσότερο, τους δίναν τι τους δίναν στα δισάκια, τους κερνούσαν κι’ όλας κι’ απ’ τα μπαλκόνια οι νοικοκυρές φώναζαν στους κυνηγούς, « άdι, άdι κι τα ταίρια τ’»,να σκοτώσουν δηλαδή και το έτερον ήμισυ του λύκου για να εξαλειφθεί η λυκογενιά, αμ’ δε. . . Τότε δεν υπήρχαν οικολογικά κινήματα για να διαμαρτυρηθούν για την αλόγιστη χρήση φαρμάκων και τη μόλυνση του περιβάλλοντος που καταστρέφουν την ισορροπία στη φύση ανεπανόρθωτα. Βέβαια το να φάει ο λύκος μερικά γιδοπρόβατα είναι ζημία οπωσδήποτε για κάποιον, αλλά το τραγικότερο ήταν τότε να φάει το μουλάρι ή ένα βόδι γιατί ο ιδιοκτήτης έμενε χωρίς «ζευγάρι» έτσι που δεν μπορούσε να οργώσει και να σπείρει. Περιγράφοντας το μέγεθος της συμφοράς από την απώλεια του βοδιού είτε από λύκο ή από άλλη αιτία ο αρχαίος Θεόφραστος έγραψε για το γεωργό ότι, « κραδίην έδακεν ανδρός αβούτεω….»,δάγκωσε την καρδιά του (η θλίψη) έπαθε συγκοπή ο άνθρωπος ( ο γεωργός) που έμεινε χωρίς βόδια. . . Γι’ αυτό ίσως έμεινε κι’ έφτασε και σε μας η φράση «κι τα ταίρια τ’» σκληρή ευχή σίγουρα, αλλά για κάποιες άλλες εποχές λογική.
Όσο γι’ αυτό το «να μή στουν α που λύ κου ου ου ου . . .»,αυτό το λέγαμε εμείς οι μαρίδα που ακολουθούσαμε την πομπή, το λέγαμε ρυθμικά και γίνονταν ντόρος μέσα σε γέλια και το επαναλάμβαναν και οι γύρω μεγαλύτεροι πότε σιγανά και άλλοτε φωναχτά. Κι’ αυτό όμως έχει την εξήγησή του γιατί όπως μας έλεγαν οι παλιότεροι, σε περασμένες εποχές το λύκο τον έπιαναν ζωντανό και τον γύριζαν όχι μόνο σε ένα χωριό αλλά σε ολόκληρη την περιφέρεια, τον έπιαναν με «σίδηρα» ένα είδος παγίδας που την έστηναν στα περάσματα κρεμώντας από πάνω της ένα κομμάτι κρέας κι’ έτσι έπιαναν το λύκο ζωντανό, συνήθως λέει πιάνονταν τα πόδια του. Τον ακινητοποιούσαν και τον περιέφεραν , δεμένο και φορτωμένο σε ένα γάιδαρο, οπότε όπως ήταν ζωντανός και τον έβλεπε ο κόσμος ,μαζί με το μπαχτσίσι που ζητούσαν, φώναζαν και την απειλή, «να μη στουν απουλύκου».
Κι’ όσο για το γάιδαρο το φουκαρά, το λύκο που τον φοβάται περισσότερο από όλα τα αγρίμια, τον κουβαλούσε δεμένον και φορτωμένο στο σαμάρι, και σίγουρα καταλάβαινε από τη μυρουδιά τι κουβαλούσε αλλά και τι μπορούσε να κάνει, ο έρμος ο γάιδαρος που όταν μυριστεί λύκο γκαρίζει πονεμένα και κατουριέται
Αυτά λοιπόν για το παλιό -έθιμο να το πούμε;- που μάλλον ευτυχώς πάει κι’ αυτό χάθηκε και ξεχάστηκε όπως και πολλά άλλα που δε μας τιμούσαν ιδιαίτερα, γιατί ο λύκος κάνει ζημιά βέβαια, αλλά σκοτώνει για να φάει και να συντηρηθεί, όπως κάνουν και πολλά άλλα σαρκοφάγα «ζλάπια», αλλά ποτέ δε σκοτώνουν τα όμοιά τους σε αντίθεση με μας που ως κυρίαρχο είδος στο ζωικό κόσμο, δεν αφήνουμε τίποτα όρθιο, και μάλιστα έχουμε κάνει επιστήμη τους τρόπους εξόντωσης των ομοίων μας , όχι για να τους φάμε, αλλά για να μοιραστούμε οι υπόλοιποι τον πλούτο της γης που και χωρίς τους πολέμους και τους σκοτωμούς, αυτός ο πλούτος είναι αρκετός για όλους.
Πάντως αν κάποιος πιάσει λύκο ζωντανό, ας τον φέρει, « να τουν απουλύκουμι κατασιακεί που πρέπ’, να μην αφήκ’ τίπουτα. . . ’».
Με χαιρετίσματα από καρδιάς σε όλους.
Βαγγέλης Μαυροδής
Πηγή:http://mavrodis.blogspot.gr/
Οι πιο μαζικές επιθέσεις άγριων λύκων της ιστορίας
Τα μεγάλα αρπακτικά είναι τόσο ικανά στο κυνήγι και τον θάνατο που επιφέρουν αναγκαστικά ρίγη ανατριχίλας.
Όσο για τον άνθρωπο που βαυκαλίζεται πως είναι στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας, ακόμα και σήμερα γίνεται συχνά πυκνά βορά στα δόντια τους, καθώς τα ανθρωποφάγα θηρία καραδοκούν στη γωνιά.
Όταν οι Ιάπωνες βύθισαν το αμερικανικό «Ιντιανάπολις» στα νερά του Ειρηνικού κατά τον Β’ Παγκόσμιο, για παράδειγμα, οι καρχαρίες κατασπάραξαν εκατοντάδες ναύτες. Και δεν είναι βέβαια μόνο τα τέρατα της θάλασσας που τρέφονται με ανθρώπους, καθώς και η στεριά κρύβει αντίστοιχους κινδύνους.
Κι ενώ κανονικά οι λύκοι δεν μας προτιμούν ως μεζέ, υπάρχουν και φορές που το πράγμα παίρνει αναπάντεχη τροπή…
Οι λύκοι και η προσωρινή ανακωχή του Α’ Παγκοσμίου
Το 1914, σύμφωνα με το newsbeast. gr, κατά τη διάρκεια του πρώτου χειμώνα του Μεγάλου Πολέμου, οι αναφορές για πεινασμένους λύκους που έτρωγαν ανθρώπινα πτώματα άρχισαν να καταφτάνουν μαζικά στα στρατιωτικά επιτελεία. Και βέβαια όσο ο πόλεμος συνεχιζόταν, το πράγμα μόνο να χειροτερεύσει μπορούσε. Μέχρι τα τέλη του 1916 και τις αρχές του 1917, οι Γερμανοί πολεμούσαν τους Ρώσους στο Ανατολικό Μέτωπο, σε μια έκταση που εκτεινόταν δηλαδή από τα βόρεια της Βαλτικής μέχρι και τη Μαύρη Θάλασσα στον νότο.
Οι Ρώσοι προσπαθούσαν να κρατήσουν τις θέσεις τους, αν και μέσα στο ανθρώπινο μαρτύριο στέναζε και η πλάση ολάκερη. Την ώρα που ο ευρωπαϊκός βούβαλος εξαφανίστηκε σχεδόν από τον χάρτη, άλλο ένα είδος ζώου θα έπρεπε να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες αν ήθελε να επιβιώσει: ο λύκος, που έπρεπε τώρα να γίνει ανθρωποφάγος!
Αρχικά εξαφανίζονταν απομονωμένοι στρατιώτες σε μακρινές σκοπιές, αν και σύντομα μεγάλες αγέλες άρχισαν να επιτίθενται ακόμα και σε διμοιρίες ρώσων και γερμανών στρατιωτών. Το πρόβλημα έγινε τόσο μεγάλο στην ευρύτερη περιοχή Βίλνιους (Λιθουανία) - Μινσκ (Λευκορωσία) που παρά τα θανατερά μίση των δύο λαών, Γερμανοί και Ρώσοι αναγκάστηκαν να κηρύξουν εκεχειρία!
Οι στρατιωτικοί διοικητές των δύο δυνάμεων αναγκάστηκαν να βρεθούν και να οργανώσουν κυνηγετικά αποσπάσματα ώστε να απαλλαγούν από τον βραχνά των λύκων και να μπορούν να σκοτώνονται ανενόχλητοι. Εκείνο τον χειμώνα εκατοντάδες λύκοι εξολοθρεύτηκαν και οι δυο στρατοί επέστρεψαν στο σύνηθες αιματοκύλισμα…
Οι λύκοι της Ιταλίας εκμεταλλεύονται τον Εγκέλαδο
Τον Ιανουάριο του 1915, την ώρα που η Ιταλία τηρούσε στάση αναμονής στον Α’ Παγκόσμιο περιμένοντας την καλύτερη προσφορά για να ενταχθεί σε κάποια πλευρά, ένας καταστροφικός σεισμός της τάξης των 6,7 ρίχτερ έπληξε τα κεντρικά της χώρας. Ο φονικός Εγκέλαδος του Αβετζάνο ισοπέδωσε τα πέτρινα σπίτια των ορεινών κοινοτήτων και κατέστρεψε τα ήδη κακοτράχαλα δρομάκια, απομονώνοντας έτσι ολοκληρωτικά τους κατοίκους από τον υπόλοιπο πολιτισμό.
Κάπου 30.000 άνθρωποι θάφτηκαν κάτω από τα ερείπια και το καταχείμωνο έκανε την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη. Για όλους! Πέρα από τη φυσική καταστροφή, οι χωριανοί του Αβετζάνο έπρεπε τώρα να παλέψουν όχι μόνο με τα σκυλιά τους, τα οποία είχαν μάθει να τρέφονται με τις σάρκες των πρώην αφεντικών τους, αλλά και με τις αγέλες των λύκων που κατέβαιναν από τα ορεινά για να πάρουν μέρος στο φαγοπότι.
Όσοι είχαν επιβιώσει από τον φονικό σεισμό, είχαν τώρα άλλο ένα δεινό στο κεφάλι τους, την ίδια ώρα που τα σωστικά συνεργεία που κατέφτασαν κάποια στιγμή έπεσαν θύματα των λύκων. Γι’ αυτό και οι επόμενες σωστικές αποστολές διέθεταν και ένοπλους φρουρούς στις τάξεις τους. Όπως λέγεται, ακόμα και τα αυτοκίνητα που μετέφεραν προμήθειες και εξοπλισμό στους ντόπιους ακολουθήθηκαν και υπέστησαν επιθέσεις από αγέλες λύκων. Κυνηγετικές ομάδες έβαλαν μετά την καταστροφή να αποκαταστήσουν την τάξη στην περιοχή, εξοντώνοντας λύκους και αγριόσκυλα.
Την ώρα που οι Σοβιετικοί μάχονταν τους Ναζί…
Στη δεκαετία του 1930, η Περιφέρεια Κίροφ της ΕΣΣΔ είχε κάπου 200 καταγεγραμμένες αγέλες λύκων που τρέφονταν με άγρια θηρία και κάποιες φορές με τα ζώα κτηνοτροφίας των ντόπιων. Κι αυτή ήταν μια σχετικά αρμονική ισορροπία για την περιοχή, καθώς οι κυνηγοί κρατούσαν τα πράγματα σε υποφερτά επίπεδα. Η εύθραυστη βέβαια ισορροπία διαταράχθηκε όταν ο Χίλτερ επιτέθηκε στη Ρωσία κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τη γονάτισε.
Οι κυνηγοί εντάχθηκαν στην πολεμική προσπάθεια και κάθε διαθέσιμο όπλο επιστρατεύτηκε στη μάχη με τη ναζιστική απειλή. Την ίδια ώρα, τα βοοειδή έθρεφαν πια τον Κόκκινο Στρατό και ο αριθμός τους συρρικνώθηκε τραγικά. Χωρίς ανθρώπινους κυνηγούς και με τη συνήθη τροφή τους να μη φτάνει, οι λύκοι άρχισαν να μετακινούνται όλο και κοντύτερα στα αστικά κέντρα του Κίροφ και τον Σεπτέμβριο του 1944 σημειώθηκαν οι πρώτες επιθέσεις σε παιδιά.
Οι επιθέσεις των αγελών κλιμακώθηκαν μέχρι τα τέλη του 1944 και πολλοί έπεσαν θύματα της πείνας των λύκων. Το πρόβλημα γιγαντώθηκε τόσο που όταν επέστρεψαν οι κυνηγοί στις εστίες τους μετά τον πόλεμο, ο αριθμός τους δεν επαρκούσε για να διώξουν από τις πόλεις και τα χωριά τους ανθρωποφάγους λύκους. Κυνηγοί από άλλα μέρη της Ρωσίας μεταφέρθηκαν στην Περιφέρεια Κίροφ για να την απαλλάξουν από τα πεινασμένα θηρία, αν και θα έπρεπε να περάσουν χρόνια για να εκμηδενιστούν οι επιθέσεις…
Η παρισινή αγέλη που ενστάλαξε τη λυκοφοβία στην Πόλη του Φωτός
Στη μεσαιωνική Γαλλία, ο χειμώνας του 1450 ήταν ιδιαιτέρως δριμύς, πλήττοντας ακόμα και τις αγέλες που ζούσαν στα δάση γύρω από το Παρίσι. Πεινασμένοι λύκοι άρχισαν να επιτίθενται στα ζώα της κτηνοτροφίας και όταν δεν χόρτασαν, πέρασαν αναγκαστικά στον άνθρωπο. Και βέβαια παρά τις οχυρώσεις του Παρισιού απέναντι στον ξένο κατακτητή, τα τείχη της πόλης παράδερναν, αφήνοντας πολλά περάσματα στον σαρκοβόρο κίνδυνο του δάσους.
Μια τέτοια ανθρωποφάγα αγέλη που διψούσε για ανθρώπινο αίμα μπήκε τελικά στην πόλη και σκότωσε 40 Παριζιάνους, προκαλώντας έναν πρωτόγνωρο πανικό στη μεσαιωνική μητρόπολη. Οι κοκκινόχρωμοι λύκοι αιχμαλωτίστηκαν ωστόσο μέσα στα τείχη του Παρισιού και τώρα ήταν ώρα να περάσει στην αντεπίθεση ο άνθρωπος. Ντόπιοι οπλισμένοι με ρόπαλα και εργαλεία τους στρίμωξαν στο κέντρο της πόλης, στην πλατεία μπροστά από τον καθεδρικό ναό της Νοτρ Νταμ, όπου τους λιθοβόλησε ο μανιασμένος όχλος μέχρι θανάτου, με πέτρες, ξύλα και ό,τι άλλο βρήκαν.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, επιθέσεις πεινασμένων λύκων λάμβαναν σποραδικά χώρα στο Παρίσι, αν και μέχρι τον 19ο αιώνα οι λύκοι είχαν εξαφανιστεί εντελώς από τα περίχωρα της πόλης. Μέχρι το 1920 μάλιστα, ο λύκος είχε εξολοθρευτεί στη Γαλλία και εξαφανίστηκε οριστικά από τα εδάφη της. Μόνο το 2014 θα ξανάβλεπαν οι Παριζιάνοι λύκο, όταν δυο άγρια θηρία εντοπίστηκαν καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα…
Ρώσικη πόλη αποκλείεται από εκατοντάδες λύκους
Και καθώς οι επιθέσεις λύκων δεν συνέβαιναν μόνο στα παλιά τα χρόνια, ας μνημονεύσουμε και μία της σύγχρονης εποχής. Όλα έγιναν στην πολύπαθη και απομονωμένη Σιβηρία, τον τόπο μαρτυρίου τόσο για τους πολιτικούς αντιπάλους των τσάρων όσο και τους αντιφρονούντες του σοβιετικού καθεστώτος.
Στα ανατολικά της Σιβηρίας λοιπόν, στη Δημοκρατία των Σαχά (Γιακουτία), μια τεράστια περιοχή που είναι σχεδόν ίση με την Ινδία και οι ντόπιοι αποκαλούν υπερήφανα «βασίλειο του πάγου», οι κάτοικοι έπιασαν τα όπλα για να αντιμετωπίσουν μια παράξενη απειλή. Τον Ιανουάριο του 2012, μια τεράστια αγέλη 400 και πλέον λύκων περικύκλωσε την πόλη Βερκογιάνσκ και οι δυνάμεις των ντόπιων δεν επαρκούσαν μάλιστα, αναγκάζοντας το ρωσικό κράτος να στείλει επιπλέον δυνάμεις!
Οι λύκοι τρέφονται με τους λαγούς που αφθονούν στα δάση γύρω από την πόλη, αν και εκείνον τον μοιραίο χειμώνα η ασθένεια χτύπησε και αποδεκάτισε τους λαγούς, πυροδοτώντας την αναπάντεχη αυτή συμπεριφορά των λύκων. Το πράγμα έγινε μάλιστα τόσο τρομακτικά που την επόμενη χρονιά ο επικεφαλής της Δημοκρατίας των Σαχά κήρυξε τον πόλεμο στους λύκους!
Τεράστιο κυνηγητό στήθηκε κατά της αγέλης, θέτοντας τελικά την κατάσταση υπό έλεγχο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου