Νότια Κρήτη,τέσσερεις τα χαράματα.Το αγροτικό ανηφόριζε το δρόμο για τη λαική φορτωμένο με όλου του κόσμου τα καλά.Φρεσκότατα κηπευτικά που μέχρι το μεσημέρι της επόμενης μέρας θα κατέληγαν στην κουζίνα κάποιας τυχερής νοικοκυράς.Το θερμόμετρο μου έδειχνε εξωτερική θερμοκρασία 8 βαθμούς κάτι που είναι χαμηλό για την περιοχή.Είχε περάσει τουλάχιστον μισή ώρα διαδρομής χωρίς να συναντήσω άλλο αυτοκίνητο.Με το σχετικό λαμπάκι στο ταμπλώ να μου λέει ότι έχω αναμμένη τη μεγάλη σκάλα,ακολουθούσα πιστά τις γραμμές του δρόμου που συνεχώς με ανάγκαζαν να γυρίζω το τιμόνι πότε δεξιά και πότε αριστερά ακολουθώντας τις πολλές και απότομες στροφές ,αρχιτεκτόνημα και ενθύμιο μιάς άλλης ξεχασμένης εποχής...
Κι εκεί κοντά στο τέλος της ανηφόρας,μετά από μιά γεναία ρουφηξιά απο τον χλιαρό καφέ που χόρευε πεντοζάλι στο κύπελλο,τον είδα μπροστά μου!!
Ο αυτουλάς ήταν εκεί, ακριβώς στη μέση του δρόμου και πάνω στην διαχωριστική γραμμή.Ορθιος στα πισινά του πόδια,τέντωνε το κεφάλι του προσπαθώντας ίσως να τρομάξει με το μπόι του το μεγάλο θηρίο με τα πύρινα μάτια που ερχόταν κατά πάνω του.Θαμπωμένος απο τα φώτα,είχε γουρλώσει τα μάτια και με κοίταζε κοκκαλωμένος!
Ούτε όταν το αμάξι τον πλησίασε στα πέντε μέτρα δεν κουνήθηκε.Τότε πήρα την μεγάλη απόφαση.Αστραπιαία το πόδι πήγε στο φρένο και το χέρι στον διακόπτη που χαμήλωνε τη σκάλα.Αμέσως μετά ακολούθησε κορνάρισμα παράφωνο,ικανό όμως να ξυπνήσει το λαγό απο την έκσταση και να τον κάνει να φύγει απο τη μέση του δρόμου σώζοντας έτσι τη ζωή του...
Ευχαριστημένος που δεν έκανα φονικό χρονιάρες μέρες,κάρφωσα την πρώτη και πάτησα γκάζι συνεχίζοντας το δρόμο μου.
Η ερώτηση μου είναι απλή:Εσείς στη θέση μου,τί θα κάνατε?Καλή σας μέρα.
Μενέλαος Μ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου