+%5B2001%5D.jpg)
Νερό, Ύδωρ. Το δεύτερο σε σημαντικότητα, μετά τον ατμοσφαιρικό αέρα, στοιχείο της φύσεως, εντελώς απαραίτητο για την διατήρηση της ίδιας της ζωής. Είναι ένα στοιχείο το οποίο ο Θεός (ή η φύση, αναλόγως με τις πεποιθήσεις καθενός), παρέχει σε όλα και για όλα τα έμβια όντα αυτού του πλανήτη, με σκοπό την επιβίωσή τους. Η παροχή αυτή γίνεται δωρεάν και χωρίς κανένα προαπαιτούμενο· τα δένδρα παίρνουν το νερό που τους χρειάζεται με την βροχή, ενώ τα ζώα κάθε είδους εκεί όπου αυτό εμφανίζεται, σε πηγές, ποτάμια, λίμνες κλπ. Εάν δεν το βρουν κάπου, απλά ψάχνουν σε κάποιο άλλο μέρος, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.
Ο άνθρωπος, ως το πλέον προικισμένο πλάσμα στον πλανήτη, στην αρχή της παρουσίας του φρόντιζε να οργανώνει την διαβίωσή του εκεί όπου υπήρχε διαθέσιμο νερό. Δεν δημιουργούσε οικισμούς σε άνυδρα μέρη, ούτε σε τόπους όπου το νερό δεν ήταν κατάλληλο. Με την πάροδο του χρόνου και την πρόοδο των δυνατοτήτων του, ο άνθρωπος επέτυχε να μεταφέρει το νερό από εκεί που αυτό βρισκόταν, στο μέρος όπου ο ίδιος επιθυμούσε να εγκαταβιώσει, μετατρέποντας έτσι τόπους μέχρι τότε ακατάλληλους σε κατοικήσιμους και επεκτείνοντας με τον τρόπο αυτό τόσο τις ανθρώπινες κοινωνίες όσο και την εξέλιξή τους ως είδος.
σε όλα σχεδόν τα χωριά της πατρίδας μας, οι κρήνες ή οι βρύσες και τα υδραγωγεία γενικότερα, είτε φέρνουν επιγραφές δωρεάς κάποιου τοπικού άρχοντα ή δωρητή, είτε έγιναν με κοινή συμμετοχή των ντόπιων κατοίκων, σε εποχές όπου η έννοια της φορολογικής συμμετοχής στα κοινά ήταν απλά ανύπαρκτη. Όσο για το ίδιο το νερό, αυτό βεβαίως σε καμία περίπτωση δεν κοστολογείτο, αλλά αποτελούσε φυσικό αγαθό που το δικαιούντο όλοι ανεξαιρέτως: ζώα, φυτά και βεβαίως άνθρωποι.
Στην πορεία της ανθρώπινης ιστορίας, οι ανάγκες σε νερό και στην ευκολία πρόσβασης στην χρήση του, οδήγησαν στην δημιουργία υποδομών ευρυτέρου μεγέθους και πολυπλοκότητας από αυτές της απλής χρήσης του νερού της βροχής ή των επιφανειακών πηγών. Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι έφτιαξαν τρόπους ανάκτησης των μη επιφανειακών υδάτων, εγκαταστάσεις συγκέντρωσης του συλλεγόμενου ή ανακτώμενου νερού, συστήματα καθαρισμού του συγκεντρωθέντος νερού και βεβαίως δίκτυα διανομής αυτού του νερού είτε για δημόσια, είτε για ιδιωτική χρήση, φέροντας αυτό το πολύτιμο αγαθό μέσα στις οικίες τους και τις εργασίες τους. Με τον τρόπο αυτό οι άνθρωποι αποκτούσαν την ευκολότερη δυνατή πρόσβαση στο αναντικατάστατο αυτό στοιχείο, με μεγαλύτερη ασφάλεια ως προς την ποιότητά του και διασφάλιση της διαθεσιμότητάς του από τις φυσικές επιδράσεις.
Αυτά βεβαίως τηρούνταν όταν ακόμη ίσχυε ένας στοιχειώδης κοινοτικός τρόπος οργάνωσης της ανθρώπινης ζωής, πράγμα το οποίο όμως τουλάχιστον την τελευταία πεντηκονταετία δείχνει να ανατρέπεται, υπέρ του καπιταλιστικού ή νεοφιλελεύθερου τρόπου ζωής. Όπως ήδη γίνεται όλο και περισσότερο ορατό στις ζωές των ανθρώπων, το πρότυπο αυτό θεωρεί όλα τα πράγματα, είτε υλικά είτε άυλα, ως εμπορεύσιμα είδη, την διαχείριση και εκμετάλλευση των οποίων είναι δίκαιο να έχουν ιδιώτες, είτε φυσικά είτε νομικά πρόσωπα. Βάσει λοιπόν του ιδεώδους αυτού και με δεδομένο πως ο κάθε ιδιώτης δεν αποσκοπεί σε τίποτα λιγότερο από το κέρδος (άλλως θα ήταν φιλανθρωπικό σωματείο), η διαχείριση αυτών των πόρων ανατίθεται σε κάθε είδους "εταιρείες" και "επιχειρήσεις", μερικές εκ των οποίων μάλιστα φέρουν και τον παραπλανητικό τίτλο του "δημοσίου" ή "δημοτικού"! Σε κάθε όμως περίπτωση αποσκοπούν στο κέδρος και για τον λόγο αυτό ουσιαστικά πωλούν ξεδιάντροπα το φυσικό αυτό αγαθό, ως να ήταν περιουσιακό τους στοιχείο ή προϊόν της επιχειρηματικής τους εφευρετικότητας. Στην πραγματικότητα η μόνη επινόησή τους εξαντλείται στην παροχή ενίοτε καλής "συσκευασίας" και αυτό βεβαίως όχι πάντοτε, όπως αποδεικνύουν πολλά παραδείγματα κακής ποιότητας νερού μεν, ακριβοπληρωμένου δε.
Όπως δείχνουν και οι εξελίξεις των τελευταίων ετών, όχι μόνον στην χώρα μας αλλά και διεθνώς, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία συστημική και συστηματική επίθεση των κατόχων (ή καλύτερα σφετεριστών) της εκάστοτε εξουσίας σε παγκόσμιο επίπεδο, εναντίον όλων σχεδόν των δικαιωμάτων και προϋποθέσεων ευπρεπούς διαβίωσης, για τα οποία πάμπολλες γενεές προπατόρων μας έχυσαν κυριολεκτικά το αίμα τους και θυσίασαν τα πάντα για να κερδηθούν. Μία από αυτές τις προϋποθέσεις είναι και το δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στην πρόσβασή του σε καθαρό νερό καθ' όλη την διάρκεια της ζωής του, χωρίς όρους και δεσμεύσεις, χωρίς κόστος και φόρους. Μοναδική ίσως υποχρέωση του κάθε ανθρώπου είναι η σωστή και χρηστή μεταχείριση του υπερπολύτιμου αυτού αγαθού, ούτως ώστε αυτό να διαφυλάσσεται και να παρέχεται σε όλους τους ανθρώπους του παρόντος και του μέλλοντος.
Ως εκ τούτου και επειδή μάλλον πλησιάζει με ταχύτητα ο χρόνος εκείνος κατά τον οποίο θα χρειαστεί να διεκδικηθούν και πάλι από τις κοινωνίες τα αυτονόητα, είναι αναγκαίο να διατυπωθεί μία διακήρυξη ή ίσως μία κοινωνική σύμβαση για την προστασία του δικαιώματος αυτού. Θεωρούμε ότι βασικά στοιχεία και όροι αυτής θα πρέπει να είναι τα εξής:
1. Το νερό είναι φυσικό αγαθό και δεν είναι δημιούργημα κανενός, παρά μόνον του Θεού (ή της φύσης αναλόγως με τα πιστεύω κάθε ανθρώπου). Είναι το δεύτερο σε σημασία και σπουδαιότητα στοιχείο για την ίδια την ζωή και δεν αντικαθίσταται.
2. Το νερό ανήκει από κοινού σε όλα τα έμβια όντα του πλανήτη, αφού αυτά είναι που το χρησιμοποιούν και το χρειάζονται. Δεν ανήκει σε κανέναν συγκεκριμένα και δεν μπορεί να αποτελεί περιουσιακό στοιχείο οιουδήποτε. Ο άνθρωπος ως εκ της πνευματικής του ιδιαιτερότητας έχει την ευθύνη της χρηστής διαχείρισης και μόνον του νερού προς όφελος όλης της φύσης και όχι μόνον του εαυτού του.
3. Το νερό δεν είναι εμπορεύσιμο είδος, δεν πωλείται και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση προϊόν προς εκμετάλλευση. Τυχόν χρησιμοποίησή του ως είδους προς ανταλλαγή θα έχει να κάνει μόνον ανάμεσα σε κοινωνίες και με άλλο είδος πρώτης ανάγκης ίσης σπουδαιότητας, πάντοτε υπό τους όρους της χρηστής διαχείρισης.
4. Το νερό δεν φορολογείται και η χρήση του δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να προκαλεί φορολογική επιβάρυνση.
5. Η φροντίδα και η ευθύνη για την εύρεση του νερού σε ικανές ποσότητες, τον καθαρισμό του και την παροχή του στους χώρους διαβίωσης και δραστηριότητας των ανθρώπων, μαζί με την διαχείριση των αποβλήτων που έχουν σχέση με το νερό, ανήκει αποκλειστικά σε κοινωνικούς φορείς. Οι φορείς αυτοί δεν επιτρέπεται να έχουν επιχειρηματική μορφή ή να ασκούν επιχειρηματική δραστηριότητα. Δημιουργούνται μόνον και υφίστανται για τους ως άνω σημαντικούς λόγους και δεν επιτρέπεται η ενασχόλησή τους με οτιδήποτε άλλο.
6. Το νερό παρέχεται σε όλους τους ανθρώπους δωρεάν όσον αφορά στην διαβίωσή τους και κυρίως στους χώρους κατοικίας τους. Σε καμία περίπτωση το νερό δεν τιμολογείται και δεν χρεώνεται για την ανθρώπινη διαβίωση.
7. Οι χρήστες του φυσικού αυτού αγαθού, κατά την αίτηση της παροχής του, αναλαμβάνουν την υποχρέωση της χρηστής χρήσεώς του. Ως ένδειξη αποδοχής της χρηστής χρήσης, μπορεί να θεωρηθεί η καταβολή εκ μέρους τους ενός συμβολικού ποσού περιοδικώς (π.χ. όχι μεγαλύτερου των 10 ευρώ σε σημερινή αξία), το οποίο όμως θα είναι κλιμακούμενο αναλόγως της ανάγκης εκάστης διαβίωσης.
8. Σε περίπτωση κατά την οποία το νερό δεν χρησιμοποιείται για την διαβίωση, αλλά ως επαγγελματικό αγαθό, εκ της χρήσεώς του οποίου προκύπτουν έσοδα και εισόδημα, τότε δεν θεωρείται ως είδος διαβίωσης και δεν παρέχεται δωρεάν.
9. Η χρηστή διαχείριση του νερού ως φυσικού αγαθού, αποτελεί ευθύνη του κοινωνικού φορέα, όπως αναφέρθηκε. Προκειμένου να προστατευθεί το νερό από την κακή και άσκοπη χρήση του, ενδέχεται να θεσπιστούν όροι και συνθήκες, κάτω από τις οποίες θα ελέγχονται οι κακόβουλοι χρήστες και θα εμποδίζεται η κατασπατάληση του νερού. Στους όρους και τις συνθήκες αυτές όμως δεν μπορεί να περιλαμβάνεται η τιμολόγηση του νερού, μπορεί όμως να προβλεφθεί χρηματική αποζημίωση για την άσκοπη σπατάλη του.
10. Για κάθε όρο, μέτρο ή συνθήκη γύρω από την διαχείριση του νερού, όπως και για την περίπτωση κοστολόγησής του προς επαγγελματική χρήση, είναι υποχρεωτικός κοινωνικός διάλογος και η αποδοχή από την τοπική κοινωνία με ευρεία πλειοψηφία, ως αποτέλεσμα ελεύθερης βούλησης σε μυστική ψηφοφορία. Μονομερείς αποφάσεις του οιουδήποτε φορέα διαχείρισης, χωρίς την ως άνω κοινωνική αποδοχή δεν θεωρούνται αποδεκτές και οι χρήστες δεν είναι υποχρεωμένοι να τις τηρούν.
11. Σε όλες τις ανωτέρω περιπτώσεις εξέτασης των όρων χρηστής χρήσεως του νερού, θα πρέπει να συνεκτιμώνται οι συνθήκες και οι ανάγκες κάθε χρήστη. Οφείλει να αντιμετωπίζεται διαφορετικά η κάθε είδους κατοικία με κριτήρια το πλήθος των εγκαταβιούντων σε αυτήν και την συμμετοχή της στην προστασία του φυσικού περιβάλλοντος (διατήρηση πρασίνου κλπ).
12. Ο ίδιος κοινωνικός φορέας έχει ευθύνη και φροντίζει επίσης για την διαχείριση των κάθε είδους λυμάτων, δεδομένου ότι από αυτά κρίνεται η υγεία των ανθρώπων και της φύσεως στην οποία εν τέλει καταλήγουν. Τα λύματα δεν αποτελούν περιουσιακό στοιχείο κανενός, πλην της κοινωνίας η οποία τα παρήγαγε, και ως εκ τούτου κανείς δεν δικαιούται να αποκομίζει κέρδος εξ αυτών. Η επεξεργασία τους με τις όποιες τεχνολογικές δυνατότητες και τα εξ αυτών παραγόμενα υλικά, είτε θα χρησιμοποιούνται προς όφελος της κοινωνίας (π.χ. καύσιμη ύλη, νερό για εναλλακτικές χρήσεις), είτε θα πωλούνται, είτε θα αποθηκεύονται σε αβλαβή για το περιβάλλον μορφή και σε χώρους κατάλληλους, με την συναίνεση των κατοίκων.
13. Οι κάθε είδους κτηριακές και μηχανολογικές εγκαταστάσεις, καθώς και τα δίκτυα διανομής, που είναι αναγκαίες για την λειτουργία του συστήματος διαχείρισης του νερού και των αποβλήτων, θεωρούνται αναμφισβήτητα ως εθνικές υποδομές (όπως οι στρατιωτικές, σχολικές, υγειονομικές και κυβερνητικές αντίστοιχες) και ανήκουν στο εθνικό σύνολο. Απαγορεύεται ρητώς η καθ' οιονδήποτε τρόπο μεταβίβασή τους σε οιονδήποτε τρίτο, είτε εντός είτε εκτός της χώρας, όπως επίσης και η εκποίησή τους, εφόσον εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται για τον σκοπό τους. Η δημιουργία και συντήρησή τους είναι ευθύνη της πολιτείας, είτε άμεσα είτε έμμεσα, μέσα από τους κοινωνικούς φορείς. Τα μέλη της κάθε τοπικής κοινωνίας δεν υποχρεούνται να συμμετέχουν καθ' οιονδήποτε τρόπο, είτε εκ των προτέρων είτε εκ των υστέρων, στην δημιουργία και συντήρηση των υποδομών αυτών.
14. Οι ως άνω εγκαταστάσεις και υποδομές, απαλλάσσονται από κάθε είδους φορολόγηση, τέλη και δικαιώματα χρήσεως φυσικών πόρων. Επίσης κρίνεται δίκαιο να μην επιβαρύνονται με ενεργειακό και επικοινωνιακό κόστος, αφού διαχειρίζονται ένα φυσικό αγαθό, ενώ και η ενέργεια την οποία χρησιμοποιούν παράγεται από πρώτες ύλες οι οποίες είναι φυσικός πλούτος του εθνικού συνόλου (ορυκτά καύσιμα, ήλιος, άνεμος κλπ). Όλα αυτά βεβαίως υπό την προϋπόθεση της χρηστής διαχείρισης της απαιτούμενης ενέργειας και της επικοινωνίας. Για τον ίδιο λόγο η κάθε είδους εγκατάσταση που χρησιμοποιείται ως εθνική υποδομή δικαιούται δωρεάν παροχή νερού, υπό τις ίδιες προϋποθέσεις.
14. Τα τυχόν έσοδα των φορέων οι οποίοι έχουν την ευθύνη της διαχείρισης του νερού και των αποβλήτων, θα επιστρέφουν σε ετήσια βάση στο κοινωνικό σύνολο από το οποίο προέρχονται. Αυτό θα γίνεται έπειτα από κοινωνικό διάλογο και από αποδοχή της τοπικής κοινωνίας. Τα έσοδα αυτά όπως αναφέρθηκε, μπορούν να προέρχονται από: α) Την τακτική στοιχειώδη συνεισφορά, των συνδεδεμένων στο δίκτυο χρηστών. β) Το αντίτιμο για το κόστος χρήσεως νερού, όσων το χρησιμοποιούν για την επαγγελματική τους δραστηριότητα. γ) Την διάθεση των προϊόντων από την διαχείριση των λυμάτων, πλην αυτών που επιστρέφουν στο κοινωνικό σύνολο ως καύσιμα, ανακυκλωμένο νερό κλπ. δ) Οι πρόσοδοι από το σύστημα χρηστής διαχείρισης των αποθεμάτων.
Οι όροι που παρουσιάστηκαν στα προηγούμενα, είναι ίσως ανατρεπτικοί, με βάση την ισχύουσα θεσμική και κατεστημένη νοοτροπία. Κυρίως όμως απαιτούν μία σημαντική ανατροπή και αυτό είναι η ανάληψη κοινωνικής ευθύνης από όλους όσους θεωρούν τον εαυτό τους ως μέλη ξεχωριστά, πλην αλληλένδετα, αυτής της συλλογικότητας. Απαιτείται η αφύπνιση των ανθρώπων, προκειμένου να θεωρήσουν το νερό (κατ' αρχήν και αρκετά άλλα εν συνεχεία), ως προσωπική τους υπόθεση, ως αυτό που αληθινά είναι, δηλαδή ως φυσικό στοιχείο, για το οποίο δεν πάλεψε καμία ΕΥΔΑΠ, καμία ΔΕΥΑΠ, καμία Suez και κανένας άλλος κεφαλαιοκράτης. Αυτοί το μόνον που ξέρουν καλά είναι να παίρνουν έτοιμα τα πάντα και με ελάχιστο κόστος (βλέπε αυτοκινητόδρομοι, ΟΤΕ, αέριο, σιδηρόδρομοι κλπ), να αποκομίζουν αμύθητα πλούτη, οδηγώντας τις κοινωνίες στην εξαθλίωση. Φτάνει όμως πια! Όλα τα παραμύθια των καπιταληστών έχουν και ένα τέλος.
Άμποτε να έλθει η ημέρα που αυτοί που μένουν σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο θα χαίρονται τα αγαθά που η φύση και η δημιουργία παρέχουν σε όλους, χωρίς να πληρώνουν τα κέρδη του κάθε "επιχειρηματία" κρατικού ή ιδιώτη! Στα χέρια μας είναι!
ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΟ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ ΠΟΥ ΠΑΡΕΧΕΤΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΥΣΗ. ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΙΤΕ ΤΟ ΣΩΣΤΑ ΚΑΙ ΔΩΣΤΕ ΤΟ ΣΤΟΝ ΛΑΟ ΔΩΡΕΑΝ, ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΣΠΑΤΑΛΗ!
http://epitropesdiodiastop.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου