O τύπος λιπάσµατος για τις ελιές σε κάθε περιοχή της Ελλάδος πρέπει να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ελαιοδένδρων σε θρεπτικά στοιχεία για όλη την καλλιεργητική περίοδο. Για να επιλέξουμε το σωστό τύπο θα πρέπει να εκτιµώνται οι καιρικές συνθήκες της περιοχής και ιδιαίτερα το ύψος και η κατανοµή των βροχοπτώσεων στη διάρκεια του έτους, καθώς και η συνολική λίπανση του χωραφιού τα προηγούμενα έτη.
Τα ελαιόδεντρα χρειάζονται σχεδόν κάθε χρόνο λίπανση με άζωτο, φώσφορο και κάλιο, γι'αυτό χρησιμοποιούνται συνήθως σύνθετα κοκκώδη ή οργανοχημικά λιπάσματα σε πέλλετς ή υδατοδιαλυτά, σε μορφή σκόνης. Ανάλογα µε τη γονιµότητα του εδάφους, την εδαφική υγρασία, την ηλικία των δέντρων, την αναµενόµενη παραγωγή και την ποικιλία της ελιάς, συνιστάται κάθε χρόνο η χορήγηση αζώτουχου λιπάσματος με παράλληλη οργανική λίπανση. Υπολογίζεται ότι το ελαιόδεντρο ξοδεύει 3-3,5 kgr άζωτο, ανά 100 kgr καρπό και η έλλειψη αζώτου μπορεί να προκαλέσει κιτρίνισμα και φυλλόπτωση. Η καλιούχος λίπανση καθορίζεται µε βάση το ύψος της αζωτούχου λίπανσης και μπορεί να µεταβάλλεται από χρονιά σε χρονιά ανάλογα µε το ύψος καρποφορίας των ελαιόδενδρων. Επιπλέον φωσφορική λίπανση χρειάζεται µόνο, αν υπάρχουν ενδείξεις έλλειψης φωσφόρου στα δένδρα (πτωχά αβαθή εδάφη χωρίς οργανική ουσία, µε υψηλό ανθρακικό ασβέστιο, ή χαµηλό pH).
Για την επιλογή των λιπασµάτων πρέπει να λαµβάνονται υπόψη και τα εξής:
Η επιλογή των αζωτούχων λιπασµάτων πρέπει να γίνεται έτσι ώστε να αποφεύγεται η οξίνιση των εδαφών και η έκπλυση των νιτρικών προς το υπέδαφος και τον υδροφόρο ορίζοντα. Σε πολύ όξινα εδάφη (pH<6) πρέπει να αποφεύγεται η χρήση της θειικής ή νιτροθειικής αµµωνίας και να ενθαρρύνεται η χρήση του νιτρικού ασβεστίου και της ασβεστούχου νιτρικής αµµωνίας. Αντίστοιχα, στα ασβεστούχα-αλκαλικά εδάφη πρέπει να προτιµάται η θειική αµµωνία για την παροχή αζώτου, που είναι όξινο λίπασμα. Επίσης, ανάλογα µε το χρόνο εφαρµογής (Χειμώνας ή Ανοιξη), τη µηχανική σύσταση και δομή του εδάφους, τις αναµενόµενες βροχοπτώσεις κ.λ.π., θα πρέπει να επιλέγεται κάποιο σύνθετο λίπασµα ταχείας ή αργής αποδέσμευσης.
Σε εδάφη µε προβλήµατα αλατότητας, εφαρµόζονται λιπάσµατα με μεγάλη ποσότητα καλίου και χαµηλό δείκτη αλατότητας, όπως το θειικό κάλιο. Επίσης, πρέπει να λαµβάνουμε υπόψη και το ανταγωνισµό Καλίου-Μαγνησίου που υπάρχει στο έδαφος χορηγώντας έτσι την ανάλογη ποσότητα οξείδιο του μαγνησίου-MgO.
Πρέπει να αποφεύγεται η χρήση ανόργανων ή οργανικών λιπασµάτων που περιέχουν πολλά βαρέα µέταλλα ή τοξικές ουσίες βιολογικής προέλευσης.
Η εφαρµογή των ιχνοστοιχείων που χρειάζεται η ελιά, ιδιαίτερα µε διαφυλλικούς ψεκασµούς, θα πρέπει να γίνεται μετά από ανάλυση φυτικών ιστών (φύλλων κλπ). Δύο βασικά ιχνοστοιχεία που χρειάζονται σίγουρα τα ελαιόδεντρα για καλύτερη καρπόδεση είναι το Βόριο και ο Σίδηρος τα οποία συνδιάζονται με τα αζωτούχα ή τα σύνθετα λιπάσματα την Ανοιξη.
Ανάλογα µε την µορφή του λιπάσµατος που χρησιμοποιείται, η εφαρµογή μπορεί να γίνει ώς εξής:
1.Στα κοκκώδη ή στα λιπάσματα σε µορφής σκόνης γίνεται εντοπισµένη εφαρµογή σε όλη την εδαφική επιφάνεια κάτω από την κόµη των ελαιόδενδρων µε το χέρι ή µηχανική διασπορά µε λιπασµατοδιανοµείς και άµεση ενσωµάτωση τους στο έδαφος.
2. Για τα υδατοδιαλυτά λιπάσµατα, η εφαρµογή γίνεται µε το δίκτυο άρδευσης (υδρολίπανση) και σε μερικές περιπτώσεις µε διαφυλλικούς ψεκασµούς την κατάλληλη εποχή.
Η κρίσιµη περίοδος κατά την οποία τα ελαιόδενδρα πρέπει να έχουν στην διάθεση τους το απαιτούµενο άζωτο είναι από τις αρχές Φεβρουαρίου έως τα µέσα Ιουνίου, όταν γίνεται η διαφοροποίηση των ανθοφόρων οφθαλµών, η ανάπτυξη των ανθέων και η καρπόδεση. Ωστόσο όμως επάρκεια αζώτου και µετά την καρπόδεση, θα δώσει καλό µήκος νέας βλάστησης και ικανοποιητική καρποφορία την επόµενη χρονιά.
Στους μη ποτιστικούς ελαιώνες, η αζωτούχα κυρίως λίπανση, γίνεται από Ιανουάριο έως Μάρτιο, για να εκμεταλευτούμε τις Χειμωνιάτικες βροχές. Δεδομένου όμως ότι τα αζωτούχα λιπάσματα ξεπλένονται εύκολα, συνιστάται να ρίχνονται στο έδαφος την εποχή που το δέντρο μπορεί να τα απορροφήσει γρήγορα και κατά προτίμηση να επιλέγουμε λιπάσματα βραδείας αποδέσμευσης. Την ίδια περίοδο πρέπει να γίνει και η ανάλογη χορήγηση Βορίου και Σιδήρου για καλύτερη καρπόδεση.
Σε αρδευόµενους ελαιώνες όμως, συνιστάται η τµηµατική εφαρµογή των λιπασμάτων, ένα µέρος των οποίων πρέπει να εφαρµόζεται στις αρχές της Ανοιξης στα πλαίσια της βασικής λίπανσης με κοκκώδη λιπάσματα και τα υπόλοιπα κατα την διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου, ανάλογα με τις απαιτήσεις των δέντρων. Μετά την καρπόδεση χρειάζονται δύο τουλάχιστον λιπάνσεις με ισορροπημένα λιπάσματα τύπου 20-20-20 και μία λίπανση με αρκετή ποσότητα καλίου την περίοδο αύξησης του καρπού.
Η ποσότητα του λιπάσματος που χρειάζεται κάθε δέντρο, εξαρτάται από την ηλικία του και από τον όγκο της παραγωγής σε κάθε χρονιά. Δέντρα ηλικίας μέχρι 5 ετών χρειάζονται 1/2 kgr λίπασμα, από 6-9 ετών 1 kgr περίπου και από 10 ετών 2-2,5 kgr λίπασμα το καθένα. Τα σακιά των 25 kgr που κυκλοφορούν στην Ελληνική αγορά, είναι αρκετά για 10 ελαιόδεντρα μεγάλης ηλικίας.
Στα γεωπονικά καταστήματα μπορείτε να βρείτε διαφορετικούς τύπους λιπασμάτων ειδικά για την ελιά, χημικά, οργανοχημικά ή βιολογικά που χρησιμοποιούνται σχεδόν όλο το χρόνο.
Τα ελαιόδεντρα χρειάζονται σχεδόν κάθε χρόνο λίπανση με άζωτο, φώσφορο και κάλιο, γι'αυτό χρησιμοποιούνται συνήθως σύνθετα κοκκώδη ή οργανοχημικά λιπάσματα σε πέλλετς ή υδατοδιαλυτά, σε μορφή σκόνης. Ανάλογα µε τη γονιµότητα του εδάφους, την εδαφική υγρασία, την ηλικία των δέντρων, την αναµενόµενη παραγωγή και την ποικιλία της ελιάς, συνιστάται κάθε χρόνο η χορήγηση αζώτουχου λιπάσματος με παράλληλη οργανική λίπανση. Υπολογίζεται ότι το ελαιόδεντρο ξοδεύει 3-3,5 kgr άζωτο, ανά 100 kgr καρπό και η έλλειψη αζώτου μπορεί να προκαλέσει κιτρίνισμα και φυλλόπτωση. Η καλιούχος λίπανση καθορίζεται µε βάση το ύψος της αζωτούχου λίπανσης και μπορεί να µεταβάλλεται από χρονιά σε χρονιά ανάλογα µε το ύψος καρποφορίας των ελαιόδενδρων. Επιπλέον φωσφορική λίπανση χρειάζεται µόνο, αν υπάρχουν ενδείξεις έλλειψης φωσφόρου στα δένδρα (πτωχά αβαθή εδάφη χωρίς οργανική ουσία, µε υψηλό ανθρακικό ασβέστιο, ή χαµηλό pH).
Για την επιλογή των λιπασµάτων πρέπει να λαµβάνονται υπόψη και τα εξής:
Η επιλογή των αζωτούχων λιπασµάτων πρέπει να γίνεται έτσι ώστε να αποφεύγεται η οξίνιση των εδαφών και η έκπλυση των νιτρικών προς το υπέδαφος και τον υδροφόρο ορίζοντα. Σε πολύ όξινα εδάφη (pH<6) πρέπει να αποφεύγεται η χρήση της θειικής ή νιτροθειικής αµµωνίας και να ενθαρρύνεται η χρήση του νιτρικού ασβεστίου και της ασβεστούχου νιτρικής αµµωνίας. Αντίστοιχα, στα ασβεστούχα-αλκαλικά εδάφη πρέπει να προτιµάται η θειική αµµωνία για την παροχή αζώτου, που είναι όξινο λίπασμα. Επίσης, ανάλογα µε το χρόνο εφαρµογής (Χειμώνας ή Ανοιξη), τη µηχανική σύσταση και δομή του εδάφους, τις αναµενόµενες βροχοπτώσεις κ.λ.π., θα πρέπει να επιλέγεται κάποιο σύνθετο λίπασµα ταχείας ή αργής αποδέσμευσης.
Σε εδάφη µε προβλήµατα αλατότητας, εφαρµόζονται λιπάσµατα με μεγάλη ποσότητα καλίου και χαµηλό δείκτη αλατότητας, όπως το θειικό κάλιο. Επίσης, πρέπει να λαµβάνουμε υπόψη και το ανταγωνισµό Καλίου-Μαγνησίου που υπάρχει στο έδαφος χορηγώντας έτσι την ανάλογη ποσότητα οξείδιο του μαγνησίου-MgO.
Πρέπει να αποφεύγεται η χρήση ανόργανων ή οργανικών λιπασµάτων που περιέχουν πολλά βαρέα µέταλλα ή τοξικές ουσίες βιολογικής προέλευσης.
Η εφαρµογή των ιχνοστοιχείων που χρειάζεται η ελιά, ιδιαίτερα µε διαφυλλικούς ψεκασµούς, θα πρέπει να γίνεται μετά από ανάλυση φυτικών ιστών (φύλλων κλπ). Δύο βασικά ιχνοστοιχεία που χρειάζονται σίγουρα τα ελαιόδεντρα για καλύτερη καρπόδεση είναι το Βόριο και ο Σίδηρος τα οποία συνδιάζονται με τα αζωτούχα ή τα σύνθετα λιπάσματα την Ανοιξη.
Ανάλογα µε την µορφή του λιπάσµατος που χρησιμοποιείται, η εφαρµογή μπορεί να γίνει ώς εξής:
1.Στα κοκκώδη ή στα λιπάσματα σε µορφής σκόνης γίνεται εντοπισµένη εφαρµογή σε όλη την εδαφική επιφάνεια κάτω από την κόµη των ελαιόδενδρων µε το χέρι ή µηχανική διασπορά µε λιπασµατοδιανοµείς και άµεση ενσωµάτωση τους στο έδαφος.
2. Για τα υδατοδιαλυτά λιπάσµατα, η εφαρµογή γίνεται µε το δίκτυο άρδευσης (υδρολίπανση) και σε μερικές περιπτώσεις µε διαφυλλικούς ψεκασµούς την κατάλληλη εποχή.
Η κρίσιµη περίοδος κατά την οποία τα ελαιόδενδρα πρέπει να έχουν στην διάθεση τους το απαιτούµενο άζωτο είναι από τις αρχές Φεβρουαρίου έως τα µέσα Ιουνίου, όταν γίνεται η διαφοροποίηση των ανθοφόρων οφθαλµών, η ανάπτυξη των ανθέων και η καρπόδεση. Ωστόσο όμως επάρκεια αζώτου και µετά την καρπόδεση, θα δώσει καλό µήκος νέας βλάστησης και ικανοποιητική καρποφορία την επόµενη χρονιά.
Στους μη ποτιστικούς ελαιώνες, η αζωτούχα κυρίως λίπανση, γίνεται από Ιανουάριο έως Μάρτιο, για να εκμεταλευτούμε τις Χειμωνιάτικες βροχές. Δεδομένου όμως ότι τα αζωτούχα λιπάσματα ξεπλένονται εύκολα, συνιστάται να ρίχνονται στο έδαφος την εποχή που το δέντρο μπορεί να τα απορροφήσει γρήγορα και κατά προτίμηση να επιλέγουμε λιπάσματα βραδείας αποδέσμευσης. Την ίδια περίοδο πρέπει να γίνει και η ανάλογη χορήγηση Βορίου και Σιδήρου για καλύτερη καρπόδεση.
Σε αρδευόµενους ελαιώνες όμως, συνιστάται η τµηµατική εφαρµογή των λιπασμάτων, ένα µέρος των οποίων πρέπει να εφαρµόζεται στις αρχές της Ανοιξης στα πλαίσια της βασικής λίπανσης με κοκκώδη λιπάσματα και τα υπόλοιπα κατα την διάρκεια της καλλιεργητικής περιόδου, ανάλογα με τις απαιτήσεις των δέντρων. Μετά την καρπόδεση χρειάζονται δύο τουλάχιστον λιπάνσεις με ισορροπημένα λιπάσματα τύπου 20-20-20 και μία λίπανση με αρκετή ποσότητα καλίου την περίοδο αύξησης του καρπού.
Η ποσότητα του λιπάσματος που χρειάζεται κάθε δέντρο, εξαρτάται από την ηλικία του και από τον όγκο της παραγωγής σε κάθε χρονιά. Δέντρα ηλικίας μέχρι 5 ετών χρειάζονται 1/2 kgr λίπασμα, από 6-9 ετών 1 kgr περίπου και από 10 ετών 2-2,5 kgr λίπασμα το καθένα. Τα σακιά των 25 kgr που κυκλοφορούν στην Ελληνική αγορά, είναι αρκετά για 10 ελαιόδεντρα μεγάλης ηλικίας.
Στα γεωπονικά καταστήματα μπορείτε να βρείτε διαφορετικούς τύπους λιπασμάτων ειδικά για την ελιά, χημικά, οργανοχημικά ή βιολογικά που χρησιμοποιούνται σχεδόν όλο το χρόνο.
Πηγή:http://www.geoponiko-parko.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου