Η μουριά (Morus alba και M. nigra, Moraceae) είναι φυλλοβόλο πλατύφυλλο δέντρο με πολύ διακοσμητικό φύλλωμα και φημίζεται για τη σκιά του. Στο γένος Morus ταξινομούνται 12 είδη με καταγωγή από τις περιοχές της Β. Αμερικής και της Ασίας. Σε πολλές χώρες η μουριά καλλιεργείται για τους καρπούς, το ξύλο ή τα φύλλα της που αποτελούν τροφή για τους μεταξοσκώληκες. Χρησιμοποιείται συχνά στην αρχιτεκτονική τοπίου εξαιτίας της μεγάλης ανάπτυξης και της πυκνής σκίασης που δημιουργεί. Τα πιο γνωστά είδη είναι η λευκή (Morus alba) και η μαύρη μουριά (M. nigra), ενώ υπάρχουν και άλλα είδη όπως η ερυθρή (M. rubra) και η κελτιδόφυλλη μουριά (Μ. celtidifolia).
Μορφολογία του δένδρου
Η μουριά, στο μεσογειακό κλίμα δεν ξεπερνάει σε ύψος τα 8-10 m και διάμετρο 6-8 m. Ο κορμός της είναι ευθύς και διακλαδίζεται σε βραχίονες. Οι βραχίονες καλό είναι να διατηρούνται σε ύψος από 1,5 – 2 m. Τα κλαδιά είναι ισχυρά και δημιουργούν κόμη με ημισφαιρικό σχήμα. Τα φύλλα είναι απλά, ωοειδή με οδοντωτή περιφέρεια, ενώ αναπτύσσονται εναλλάξ πάνω στους βλαστούς. Τα νεαρά συνήθως φύλλα είναι έλοβα. Στη λευκή μουριά (Morus alba) είναι μεγάλα, λεπτά, με γυαλιστερή επιφάνεια, έντονες νευρώσεις και ανοιχτό πράσινο χρώμα. Στη μαύρη μουριά (M. nigra) είναι πιο πλατιά, χνουδωτά και έχουν σκούρο πράσινο χρώμα. Η μουριά ανθίζει νωρίς την άνοιξη πριν εμφανιστούν τα φύλλα. Τα άνθη είναι μικρά, λευκά χωρίς καλλωπιστική αξία. Οι καρποί ωριμάζουν το καλοκαίρι Ιούλιο-Αύγουστο. Στη λευκή μουριά είναι λευκοί ή ρόδινοι ενώ στη μαύρη έχουν σκούρο κόκκινο χρώμα και είναι πιο γευστικοί. Από τις πολλές ποικιλίες μουριάς, η κρεμοκλαδής (Morus alba “pendula”) παρουσιάζει ιδιαίτερο κηποτεχνικό ενδιαφέρον.
Καλλιεργητικές φροντίδες της μουριάς
Η μουριά μπορεί να φυτευτεί σε όλους τους τύπους εδαφών, σε γόνιμα και πλούσια σε οργανική ουσία. Το χώμα πρέπει να είναι νωπό, χωρίς να κρατά υπερβολική υγρασία. Φυτεύεται σε ηλιόλουστες θέσεις όπου δημιουργεί πυκνή σκιά και προτιμά τα υπήνεμα σημεία του κήπου. Είναι ανθεκτική στην ξηρασία και κατάλληλη για φύτευση σε παραθαλάσσιες περιοχές. Είναι ανθεκτική και στις χαμηλές θερμοκρασίες του χειμώνα. Αντέχει σε περιοχές με έντονη ατμοσφαιρική ρύπανση. Σε πολλές περιπτώσεις η μουριά κλαδεύεται πολύ αυστηρά, όπου αφαιρούνται ακόμα και οι βραχίονες. Ωστόσο η συνήθεια αυτή έχει προέλθει από τις καλλιέργειες μουριάς για παραγωγή φύλλων, με σκοπό την εκτροφή του μεταξοσκώληκα.
Σαν καλλωπιστικό δέντρο η μουριά δεν απαιτεί αυστηρό κλάδεμα. Αρκεί να αφαιρούνται τα ξερά και μη υγιή κλαδιά. Για τη διαμόρφωση του δένδρου, συνήθως αφήνονται 3 – 4 κλαδιά (βραχίονες), σχεδόν παράλληλα με το έδαφος. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται μεγάλη επιφάνεια για σκίαση. Στις δεντροστοιχίες το ετήσιο κλάδεμα αποσκοπεί στον περιορισμό του ύψους και τη διατήρηση του σχήματος του δέντρου.
Πολλαπλασιασμός της μουριάς
Η μουριά πολλαπλασιάζεται κυρίως με σπόρο. Τα σπορόφυτα στη συνέχεια εμβολιάζονται με την επιθυμητή ποικιλία, προκειμένου να πάρουν τα χαρακτηριστικά της. Πολλαπλασιασμός μπορεί να γίνει και με μοσχεύματα, τα οποία συλλέγονται το καλοκαίρι και τοποθετούνται σε υγρό αμμώδες έδαφος με χρήση ορμόνης ριζοβολίας.
Εχθροί και ασθένειες που προσβάλλουν τη μουριά
Είναι ανθεκτικό φυτό, χωρίς να προσβάλλεται έντονα από έντομα του κήπου ή ασθένειες. Αποικίες αφίδων (μελίγκρες) αναπτύσσονται πάνω στα φύλλα, ιδίως στα μέσα της άνοιξης, αλλά οι πληθυσμοί τους δεν είναι σημαντικοί και συνήθως ελέγχονται από τα ωφέλιμα έντομα. Σπάνια προσβάλλεται από μύκητες που προκαλούν σήψη στις ρίζες ή προβλήματα στον κορμό.
Φύτευση μουριάς στον κήπο
- Για τον κήπο επιλέγονται «αρσενικά» δένδρα, χωρίς καρπούς
- Ιδανικό φυτό για σκίαση, εάν δεχθεί το κατάλληλο κλάδεμα
- Με κατάλληλη διαμόρφωση τα κλαδιά μουριών σε δεντροστοιχία, μπορούν να δημιουργήσουν φυσική πέργκολα
- Κατάλληλη για δεντροστοιχίες, αφού αντέχει την ατμοσφαιρική ρύπανση
- Χρησιμοποιείται για σκίαση, σε χώρους στάθμευσης και πεζοδρόμια
- Η κρεμοκλαδής μουριά φυτεύεται σε χλοοτάπητες σε κεντρικά σημεία του κήπου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου