Τα παιχνίδια και οι συνήθειες των παιδιών στα ...λίγο παλιότερα χρόνια!

Τα παιχνίδια και οι συνήθειες των παιδιών στά...λίγο παλιότερα χρόνια!

Μιά αναδρομή στο παρελθόν και να μας θυμίσει όμορφα πράγματα απο τα παιδικά μας χρόνια.
Ξεχάστε για λίγο τα κινητά,τις παιχνιδομηχανές,τα λάπ τοπ ,τις τηλεοράσεις του ενός στρέμματος,και τα τάμπλετ και ελάτε να θυμηθούμε μαζί τα παιδικά μας χρόνια και μερικά από τα ατελείωτα παιχνίδια που παίζαμε μέχρι αργά την νύχτα!

Μακριά γαιδούρα

Ομαδικό παιχνίδι που παιζόταν από 10 τουλάχιστον παιδιά χωρισμένα σε δύο ομάδες. Ένα παιδί που έκανε τη “μάνα” καθόταν σε ένα υψηλότερο μέρος, ένα χαμηλό τοίχο ή ένα πεζούλι. Η “μάνα” είχε την εποπτεία στο παιχνίδι και τηρούσε τους κανόνες του. Ένα άλλο παιδί της ομάδας που κληρωνόταν, ακουμπούσε το κεφάλι στα πόδια της “μάνας” και ακολουθούσαν τα άλλα πέντε ως οκτώ παιδιά που έβαζαν το κεφάλι τους το ένα ανάμεσα στα σκέλη του προηγούμενου. Έσκυβαν και πρόβαλαν τα νώτα τους και έτσι σχηματιζόταν ένα μακρύ και “αρραγές” σώμα, η “μακριά γαϊδούρα”.

Τα παιδιά της άλλης ομάδας, πηδώντας με φόρα ένα ένα, προσπαθούσαν να καβαλήσουν τη μακριά γαϊδούρα και να γαντζωθούν καλά επάνω της σφίγγοντας τα χέρια τους πάνω στο σώμα της, ώστε να μην κινδυνεύουν να ακουμπή­σουν το έδαφος με τα πόδια. Εκείνος που πηδούσε πρώτος -τον αναγνώριζε η ομάδα για τα μεγάλα άλματα- έπρεπε με ένα σάλτο και πατώντας δυνατά με τα δύο του χέρια στα νώτα του τελευταίου παιδιού της γαϊδούρας, να βρεθεί και να καθήσει στην κεφαλή της, ώστε να υπάρχει περισσότερος και ασφαλέστερος χώρος για τα άλλα παιδιά της ομάδας που ακολουθούσαν. Πρόσεχαν -το υπολόγιζαν εκ των προτέρων- να μην πέσουν στους αρμούς του σώματος της γαϊδούρας. Σε περίπτωση που αυτό γινόταν και κάποιος από την ομάδα που πηδούσε ακουμπούσε το έδαφος, η ομάδα που καβαλούσε τη μακριά γαϊδούρα έχανε και άλλαζαν ρόλους. Εάν όμως τα κατάφερνε, η ομάδα της μακριάς γαϊδούρας άρχιζε να κουνιέται, προσπαθώντας να ρίξει κάτω αυτούς που ήταν καβάλα. Την ώρα εκείνη οι επάνω τραγουδούσαν:

Δέκα-δέκα την ημέρα

και εκατό την εβδομάδα

και σαράντα και πενήντα

και το γαϊδουράκι μου

και το σαμαράκι μου, πουρ-πουρ

Εάν κατόρθωναν να παραμείνουν καβάλα, κατέβαιναν νικητές!

Το τραίνο.

Ενα παχνίδι χωρίς νικητές και χαμένους.Ηταν όμως ατελείωτο διότι ο τελευταίος έπρεπε να περάσει πάνω απο τις πλάτες όλων των άλλων μέχρι να βρεθεί στην πρώτη θέση και ούτω καθ,εξής.Πολλές φορές κάναμε έτσι το γύρο ολόκληρου του χωριού χωρίς κάν να το καταλάβουμε.





Ατελείωτο το παιχνίδι στις κούνιες απο όπου δέν κατεβαίναμε αν δέν ακούγαμε την απειλή για τον γύφτο που θα μας ...αρπάξει!

Το κουτσό.





Αριθμημένα η σημαδεμένα τετράγωνα στην γή όπου έπρεπε να περνάμε απο το ένα στο άλλο πηδώντας με το ένα πόδι και έχοντας κάποια συγκεκριμένη πορεία.Αν γλιστρούσαμε η αν σκοντάφταμε και χάναμε την πορεία,χάναμε και πόντους.

Το κρυφτό

Το παιχνίδι όπου ο ένας τα φύλαγε μετρώντας δυνατά μέχρι το 50 και όλοι οι άλλοι έτρεχαν μάνι μάνι να κρυφτούν καλά πρίν να τελειώσει το μέτρημα.Τελειώνοντας το μέτρημα ο φύλακας έψαχνε να βρεί κάποιον απο την ομάδα.Ο πρώτος που θα έβρισκε γινόταν αυτόματα φύλακας στο επόμενο παιχνίδι.




Κρεμασμένα κατσικάκια.

Νικητής ήτανε αυτός που θα έμενε τελευταίος, κρεμασμένος στο δοκάρι.Περιττό να σας πώ πως τα σπασμένα κεφάλια και οι ματωμένοι αγκώνες ήταν καθημερινό φαινόμενο!

Οι βώλοι (μπίλιες)

Παιχνίδι που απαιτούσε σκοπευτικές δεξιότητες,αφού έπρεπε με μιά μπίλια να πετύχουμε πολλές που βρισκόταν αραδιασμένες σε μιά γραμμή η να πλησιάσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο.Κάτι σάν το σημερινό...γκόλφ των πλουσίων!Οποιος πλησίαζε τις μπίλιες περισσότερο απο τους άλλους,τις κέρδιζε και τις έβαζε όλες στην τσέπη του.Υπήρχε δηλαδή στη μέση και το αίσθημα της...ιδιοκτησίας!Ο επόμενος γύρος ξανάρχιζε μόλις τοποθετούσε πάλι ο καθένας από μία μπίλια στην γραμμή.

Το μπίζ...
Ποιός δεν θυμάται το μπίζ,ένα παιχνίδι που έκανε όλη την παρέα να σκάει απο τα γέλια.Πέρναγε κάποιος το χέρι του κάτω από την μασχάλη ενώ με το άλλο χέρι έπρεπε να σκεπάζει το βλέμμα του,ώστε να μήν βλέπει πίσω.Κάποιος τότε από την παρέα του χτύπαγε το χέρι που είχε στην πλάτη και όλη μαζί η παρέα σήκωνε τον δείκτη του χεριού σαν κερί φωνάζοντας Μπίζζζζζζ...Επρεπε  τότε αυτός που τα φύλαγε να γυρίσει και να προσπαθήσει βλέποντας τους να μαντέψει ποιός τον χτύπησε.Αν τον πετύχαινε τότε αυτόματα ο άλλος έπρεπε να γίνει το...θύμα!Ενίοτε βέβαια τα χτυπήματα δέν ήταν απλά στο χέρι αλλά κάτι σφαλιάρες στο σβέρκο,πολύ...ξεγυρισμένες!



Το ξυλίκι


Δυό κομάτια ξύλο και μιά στενόμακρη πέτρα σ,αυτό το παιχνίδι.Το μικρό ξύλο το τοποθετούσαμε σταυρωτά πάνω στην πέτρα με την μιά του άκρη να περισεύει.Στην συνέχεια χτυπούσαμε με το μεγάλο ξύλο αυτή την άκρη και εκτοξεύαμε το μικρό ξύλο σε μεγάλη απόσταση.Η υπόλοιπη παρέα περίμενε να το πιάσει στον αέρα.Οποιος το έπιανε,έτρεχε γρήγορα να πάει στην πέτρα ενώ οι άλλοι προσπαθούσαν να του το πάρουν.Κάτι δηλαδή σάν το αμερικάνικο μπέιζ μπώλ...




Το σχοινάκι




Σε ξετρέλαιναν οι φωνές των κοριτσιών που έπαιζαν αυτό το παιχνίδι καθώς χοροπηδούσαν με τις ώρες πάνω απο ένα σχοινί που περιστρεφόταν με δύναμη!



Η τυφλόμυγα.

Αυτός που φύλαγε,έπρεπε με κλειστά μάτια να ανακαλύψει μόνο με το άγγιγμα την ταυτότητα αυτού που έπιανε μετά από μικρής διάρκειας κυνηγητό.Αν το έβρισκε τότε του έδενε τα μάτια και το παιχνίδι συνεχίζονταν...




Οι μαντεψές.
Ενα παιχνίδι όπου ο ένας περιέγραφε στον άλλο μυστικά ένα αντικείμενο και ο άλλος έπρεπε να κάνει τον τρίτο της παρέας να βρεί ποιό είναι το αντικείμενο,μόνο με νοήματα.


Πετάει-Πετάει(Ο γαίδαρος):

 Το πετάει-πετάει είναι ένα παιχνίδι που το παίζανε σε όλη την Ελλάδα. Παίζουν δύο παίχτες. Ο ένας λέει κουνώντας τα δακτυλά του πάνω κάτω: πετάει πετάει και προσθέτει μετά από αυτό το όνομα ενός πράγματος. Αν αυτό το πράγμα πετάει τότε πρέπει να έχουν και οι δύο το δακτυλό τους πάνω. Αν αυτός που κούναγε απλώς το δακτυλό του το έχει κάτω τότε χάνει και λέει αυτός το πετάει πετάει.



Περνά, περνά η μέλισσα:

 Αυτό το παιχνίδι είναι ένα παλιό και παραδοσιακό παιχνίδι. Συγκεντρώνονται τουλάχιστον έξι παιδιά και δύο χτυπούν παλαμάκια και τραγουδούν. Τα υπόλοιπα παιρνούν κάτω απ’ τα χέρια τους και όποιον πιάσουν το βάζουν και επιλέγει με ποιοανού το μέρος θα πάει. Τελικά όταν μαζευτούν όλα τα παιδιά τραβάνε τους άλλους και όποιοι δεν πέσουν κάτω είναι οι νικητές. Αυτό το παιχνίδι το παίζουν πολλά παιδιά (6-7 χρονών), από όλο τον κόσμο.





Πόλεμος!

Εκεί νά βλεπες σπασμένα κεφάλια και ματωμένα χέρια και πόδια!Αντίπαλοι,η μιά γειτονιά του χωριού με την άλλη! Για όπλα,είχαμε ξύλινα σπαθιά,ακόντια,σφεντόνες και ότι άλλο βάνει ο νούς σας.Πραγματικές και ατελείωτες μάχες για το ποιά γειτονιά θα έχει την αρχηγία του χωριού!








Οδήγηση!

Ενα κατσουνάτο σίδερο ή μιά κλιματόβεργα και μιά παλιά ζάντα απο ρόδα ποδηλάτου ήταν αρκετά για να μας μετατρέψουν σε δεξιοτέχνες...νταλικέρηδες!

Πεντόβολα:

Παραδοσιακό παιχνίδι δεξιοτεχνίας που παίζεται από δύο και περισσότερους παίχτες. Το παιχνίδι αυτό παίζεται με πέντε βόλους ή πέτρες (πεντό-βολα), σε διάφορα μέρη. Στην αρχή παίρνεις έναν βόλο ή πέτρα, τον πετάς στον αέρα, παίρνεις έναν βόλο από κάτω και πιάνεις και τον βόλο που είχες πετάξει στον αέρα πριν πέσει κάτω. Μετά αυτούς τους δύο που κρατάς, τους πετάς στον αέρα, παίρνεις έναν από κάτω και πιάνεις και τους άλλους δύο που είχες πετάξει στον αέρα. ‘Ετσι συνεχίζεις ως τον πέμπτο βόλο. Στην συνέχεια υπάρχουν άλλοι πέντε γύροι με διαφορετικό όνομα ο καθένας. Τα πεντόβολα λέγονται και αλλιώς : πεντάλιθα, πεντεγούλια, αλεκαφίδες,αλεκατρίδες και πετράδια.




Αγαλματάκια ακίνητα!

Αυτός που έκανε τον φύλακα,έκλεινε τα μάτια του κοιτάζοντας αλλού και έλεγε δυνατά όσες φορές ήθελε,"αγαλματάκια αμίλητα,αγέλαστα κι ακούνητα"Οση ώρα το έλεγε,όλη η παρέα χοροπήδαγε,έκανε γκριμάτσες και έτρεχε γύρω γύρω.Οταν όμως ο φύλακας σταματούσε απότομα, τότε άνοιγε αμέσως τα μάτια του και την ίδια στιγμή,έπρεπε όλοι να μείνουν τελείως ακίνητοι,σέ όποια στάση κι άν τους πετύχαινε.Αν έβλεπε καποιον που κινήθηκε,τον έβαζε να πάρει την θέση του φύλακα.

(Η Πηγή των παρακάτω περιγραφών είναι το http://www.e-thrapsano.gr/)


Πατίνι με ρουλεμάν

Η δυσκολία ήταν να βρεθούν τα ρουλεμάν. Απο κεί και πέρα υπήρχαν οι... ειδικοί που βοηθούσαν στην δύσκολη αυτή κατασκευή. Οι τελευταίες καλιτεχνικές πινελιές ήταν συνήθως μπεντόλιρες που μπροκώναμε στη φάτσα. Αγαπημένες πίστες ήταν οι αμαξωτές με ελαφρά κατηφόρα. Δύσκολα μπορεί να ξεχάσει κανείς την "τραβάγια" που έκαναν τα πατίνια στο κατήφορο.

Τσούρλι με καλάμι, τιμόνι με τέλι και διπλό τροχό με άξονα απο παλιό παιχνίδι

Για τους μερακλήδες της εποχής! Πραγματικά όμορφες κατασκευές με τιμόνια σπέσιαλ, ταχύτητες στο χέρι, καθρέπτες, χλωρινομπούκαλα για συσπασιόν και άλλες ατέλειωτες τροποποιήσεις πρίν την βόλτα στο χωριό για να δείξουμε το καινούργιο μοντέλο.

Όπλο με λαστιχάκι

Έξυπνη και εύκολη σχετικά κατασκευή με κυρίαρχο χαραχτηριστικό ένα... μανταλάκι.



Φυσοκάλαμα
Αδειάζαμε εσωτερικά τα καλάμια και φυσούσαμε απο μέσα ότι μπορεί κανείς να φανταστεί.


 Μπεντόλιρες

"Κοπανίζαμε" και ισιώναμε τα καπάκια απο τα αναψυκτικά και τις μπύρες (Κρυσταλία, Φήμη, FIX, HENINGER κλπ).

Κάθε μπεντόλιρα είχε αξία ανάλογα με το πόσο σπάνια την συναντούσε κανείς.

Η Κρυσταλία (για αυτούς που θυμούνται τα καταπληκτικά μπυράλ της Βονιανής εταιρείας), ήτανε η φτηνότερη καθώς τα καπάκια της ήταν εν αφθονία στα καφενεία, ακολουθούσε η Φήμη (Αγιοπαρασκίτικη εταιρεία), ενώ τα καπάκια απο τις μπύρες άξιζαν μιά περιουσία! Αργότερα έκαναν την εμφάνισή τους τα καπάκια της Pepsi & Coka cola.

Τις παίζαμε όπως έπαιζαν οι μεγαλύτεροι τον τσούκο με απαλέθια.

Ανεμόμυλοι με ασφεντυλιές

Εποχιακές περίτεχνες κατασκευές ανεμόμυλων απο τις ξερές ασφεντυλιές. Η φαντασία σε όλη της την έκταση.

Αετός της Καθαρής Δευτέρας (Χαρταετός)

Τα βασικά στοιχεία για την κατασκευή του χαρταετου ήταν καλάμια απο την Περβόλα που τα σκίζαμε για να φτιάξουμε το σκελετό, σπάγγος, λαδόκολα για πανί που την κολάγαμε με κουρκούτι στο περιφερειακό σπάγγο, και εφημερίδες για ουρά. Αργότερα με την εφάνιση των έγρωμων χαρτιών οι κατασκευές έγιναν περίτεχνες και εντυπωσιακές και ανέμιζαν υπερήφανα στο γήπεδο (στο χώρο που είναι σήμερα το Δημαρχείο Θραψανού).

Μαντούρες (καλαμένια φλογέρα)

Τις εποχές που μας πιάνανε... καλιτεχνικές ανησυχίες φτίαχναμε μαντούρες απο καλάμια και προσπαθούσαμε να εκφραστούμε μουσικώς!
Κόβαμε λοιπόν καλάμια, καθαρίζαμε καλά ενα κομμάτι και περνούσαμε αμέσως στην δυσκολότερη φάση της κατασκευής που ήτανε η γλώσσα.

Τα εργαλεία που χρησιμοποιούσαμε ήταν ένα "τσακάκι" (μικρό μαχαίρι που "σφάλιζε" - έκλεινε) για να κόψουμε τα καλάμια, να ανοίξουμε τις τρύπες και να κόψουμε τη γλώσσα. Το σπουδαιότερο όμως εργαλείο ήταν ένα σπασμένο κομμάτι γυαλί που το χρησιμοποιούσαμε για να ξύσουμε τη γλώσσα και να την κάνουμε όσο το δυνατόν λεπτότερη έτσι ώστε με το φύσημα να πάλλεται και να δημιουργεί τον ήχο.

Τα ομαδικά παιχνίδια 

•Ποδόσφαιρο στην αμαξωτή με χοιρόφουσκα.

Η χοιρόφουσκα ήταν η φούσκα του χοίρου (ουροδόχος κύστη) που με αγωνία περίμεναν να πάρουν τα παιδιά την παραμονή των Χριστουγέννων (απο τα γουρούνια που σφάζανε για να φτιάξουν λουκάνικα, χοιρομέρι, τσιλαδιά και τα άλλα καλούδια για τις γιορτές), για να φτιάξουν μπάλα και να παίξουν.

Εμείς δεν προλάβαμε την χοιρόφουσκα αλλα η ονομασία παρέμεινε και λέγαμε έτσι τις πλαστικές αερόμπαλες με τις οποίες παίζαμε ποδόσφαιρο στην αμαξωτή (ασφαλτοστρωμένος δρόμος).

•Σκλαβάκια

•Πόλεμο

•Πετροπόλεμο

•Χοστό ( Κρυφτό) (με μάνα ένα ντενεκέ)

•Ολυμπιακοί αγώνες.

Επηρεασμένοι απο τους αγώνες οργανώναμε αντίστοιχους και τους παίζαμε στα αλώνια που βρίσκονταν στα "παπούρια" πίσω και βόρεια απο το σημερινό Ηρώον. Μέσα στα αλώνια ρίχναμε βόλι, κάναμε πάλη και άλμα εις μήκος και ύψος χρησιμοποιώντας για στρώμα πτώσης τα... κουκάχερα. Επίσης ρίχναμε ακόντιο με καλάμια ενώ το τρέξιμο ήταν αγώνας αντοχής σε ανώμαλο δρόμο, αφού τρέχαμε σε μεγάλους κύκλους στα χωράφια γύρω απο τα αλώνια.

Τα παιχνίδια που παίζαμε στα πεζούλια   

•Σκλισκλιντράκι (πεντόβολο)
•Ντάμα (απλή αλλα και υποχρεωτική)
•Ποδοσφαιράκι
•Σαλίγκαρο
•Τριόδιο (τρίλιζα)
•Βεζύρης (ξυλάς, βασιλιάς, ψωμάς, κλέφτης) 

Τα "κοριτσίστικα" παιχνίδια

•Κουτσούνες (πάνινες αυτοσχέδιες κούκλες)

•Μήλα

•Κουτσό (ή καλόγερο)

•Λάστιχο

Άλλα παιχνίδια

•Τάκα-τάκα

Το παιχνίδι αυτό το αποτελούσαν δυό μεγάλες κοκάλινες μπίλιες που κρεμότανε με λεπτό σχοινάκι απο ένα σιδερένιο κρίκο. Ο διαολεμένος θόρυβος που έκανε σε συνάρτηση με τα συχνά ατυχήματα που προκαλούσε το έκανε γρήγορα απαγορευμένο παιχνίδι.

•Γουρούνα
Παιχνίδι για τέσσερα - πέντε άτομα. Ο καθένας κρατουσε απο μιά ξύλινη βέργα και την είχε σε μιά μικρή λακούβα που φτιάχναμε στο έδαφος. Το κορόιδο χτυπούσε με το δικό του ξύλο και προσπαθούσε να φέρει την γουρούνα (ένα χλωρινομπούκαλο) και να τη βάλει σε μιά λακούβα που βρισκόταν στο κέντρο της παρέας. Μάταια όμως αφού οι υπόλοιποι την "ξωρίζανε" με τα βεργάλια τους. Εάν προλάβαινε τότε να χώσει τη βέργα του στην λακούβα κάποιου άλλου, τότε ναι, είχε βρεθεί το καινούργιο κορόιδο!

•Μπρόκα-καρφωτή στις μαλακές χωματσούρες.

Τα τυχερά παιχνίδια

•Ζάρια (κουμάρι)
•Πάρτα - Όλα

 

•Τσούκος

Την Μεγάλη Εβδομάδα και συγκεκριμένα την Μεγάλη Παρασκευή και Μεγάλο Σάββατο στα καφενεία οι μεγάλοι έπαιζαν "τσούκο", έθιμο το οποίο λέγεται ότι αναπαριστά την κλήρωση των ιματίων του Χριστού από τους Ρωμαίους όταν Αυτός βρισκόταν στο σταυρό:

"διαμερίσατο τα ιμάτια μου και επί των ιματισμών μου έβαλον κλήρο".

Για να παίξουν τον τσούκο στα καφενεία έβαζαν τις καρέκλες και τα τραπέζια στην άκρη και έφτιαχναν στην μέση ένα μεγάλο διάδρομο. Στο τέλος του διαδρόμου έστηναν το "μύξη", ένα "σούρο" (φελό δηλαδή απο πώμα μπουκαλιού) και πάνω έβαζαν κέρματα (τάλιρα, δεκάρικα και εικοσάρικα).

Τέλος χρησιμοποιώντας δεκάρικα (που ήταν και τα μεγαλύτερα σε μέγεθος κέρματα τότε) προσπαθούσαν από το "κούτελο", μιά γραμμή που είχαν τραβήξει στην άλλη άκρη του αυτοσχέδιου διαδρόμου, να ρίξουν τον "σούρο". Μετά το πέσιμο του σούρου, τα κέρματα που βρισκόταν πιό κοντά στο δεκάρικο απο ότι στο μύξη (το σούρο δηλαδή) ήταν και αυτά που κέρδιζε ο παίκτης.

•Απαλέθια

Αντιγράφοντας τους μεγάλους παίζαμε το ίδιο παιχνίδι και εμείς αλλά επειδή το παίζαμε στις "χωματσούρες" και όχι στα "σπέσιαλ παρκέ" απο μωσαϊκό των καφενείων, αντί δεκάρικα, χρησιμοποιούσαμε "απαλέθια" (στρογγυλές και επίπεδες πέτρες ή κομμάτια απο σπασμένα κεραμικά) για να ρίξουμε το μύξη (που και αυτός τις περισσότερες φορές ήταν πέτρινος ή ξύλινος).

Αλλά και τα απαλέθια τα παίζαμε απο μόνα τους ανά δύο, και συγκεκριμένα ρίχνοντας ο πρώτος προσπαθούσε να τον χτυπήσει ή να έρθει πολύ κοντά ο άλλος με το δικό του απαλέτι και να εισπράξει το στοίχημα.

•Κορώνα-Γράμματα