Κάποτε δυο σπόροι βρέθηκαν δίπλα-δίπλα σε ένα γόνιμο έδαφος.
Ο πρώτος σπόρος είπε: « Το όνειρό μου είναι να μεγαλώσω. Επιθυμώ να ρίξω τις ρίζες μου βαθιά στο χώμα και ο βλαστός μου να βγει πάνω στο έδαφος να αυξηθεί και να με ξεπεράσει.
Θέλω να ανοίξω τα τρυφερά μπουμπούκια μου ως δώρο και σημάδι που θα προμηνύουν τον ερχομό της Άνοιξης. Θέλω να αισθανθώ το χάδι του Ήλιου στο πρόσωπό μου και την ευλογία της πρωινής δροσιάς στα πέταλα και τα φύλλα μου». Και μεγάλωσε…
Ο δεύτερος σπόρος είπε; « Δεν ξέρω τι θέλω. Φοβάμαι σαν οι ρίζες μου μπουν βαθιά στο χώμα. Δεν ξέρω τι θα συναντήσουν στο σκοτάδι!
Αν θελήσω να σχίσω τη σκληρή κρούστα από πάνω μου, μπορεί να βλάψει τον τρυφερό βλαστό μου! Κι ύστερα τι θα απογίνει με τα μπουμπούκια μου, αν τα αφήσω ανοιχτά και κάποιο βουλιμικό σαλιγκάρι προσπαθήσει να τα φάει;
Μα και τι θα συμβεί, αν θα πρέπει τα μπουμπούκια μου να ανθίσουν και κάποιο ζωηρό παιδάκι παίζοντας κάποια στιγμή με τραβήξει ξεριζώνοντάς με από το έδαφος;
Όχι, είναι πολύ καλύτερα για μένα να παραμείνω έτσι μέχρι να νιώσω ασφαλής!». Και έτσι περίμενε… Ώσπου κάποια κότα σκαλίζοντας το χώμα, αρχές της άνοιξης, βρήκε το σπόρο της αναμονής και τον έφαγε χωρίς … περίσκεψη!
Πηγή: themeliosiaspis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου