Άγριο σκόρδο, πως το αναγνωρίζουμε

Πηγή:http://www.el.gr

Το άγριο οκόρδο ήταν ήδη γνωστό από το μεσαίωνα ως θεραπευτικό φυτό για ενοχλήσεις του γαστρεντερικού σωλήνα.

Την αξία αυτού του φυτού, για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης, φανερώνει μια Γερμανική παροιμία «Τρώγε πράσο την άνοιξη κι άγριο σκόρδο το Μάη και θα γλιτώσεις το γιατρό τη χρονιά την άλλη!».

Ο βολβός του σκόρδου περιέχει τουλάχιστον τετρακόσιες χημικές ουσίες μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται και πολλές αντιοξειδωτικές ουσίες, οι οποίες προσδίδουν στο σκόρδο τις εκπληκτικές, ισχυρές ιδιότητες του στην προφύλαξη των κυττάρων από τις οξειδωτικές βλάβες και στην προστασία ολοκλήρου του σώματος από την πρόωρη γήρανση.

To άγριο σκόρδο θεωρείται πολλαπλάσια δραστικότερο από το κλασσικό σκόρδο:
Περιέχει και αποδίδει 23% περισσότερες θειούχες ενώσεις (με κυριότερη την αλισίνη) από το απλό σκόρδο. Η αλίσίνη προφυλάσσει από χοληστερίνη και αρτηριοσκλήρωση, προστατεύει την καρδιά και τα αγγεία και δρα σαν ασπίδα στα εγκεφαλικά επεισόδια, στα εμφράγματα, στις θρομβώσεις.
Περιέχει και παρέχει περίπου 40% περισσότερο μαγνήσιο και 15% περισσότερο μαγγάνιο από το κλασσικό σκόρδο. Τα δυο αυτά μέταλλα είναι επίσης σημαντικά και απαραίτητα για την καλήυγεία του καρδιακού και του κυκλοφορικού συστήματος.
Και είναι «φυσικά» άοσμο. Ακόμη και με την εξαιρετικά υψηλή περιεκτικότητα σε θείο, είναι φυσικά άοσμο μετά την κατανάλωση του. Αυτό συμβαίνει επειδή το θείο στο άγριο σκόρδο είναι συνδεμένο σε πρωτεΐνη, ενώ στο κοινό σκόρδο το θείο βρίσκεται σε "ελεύθερη" μορφή.

Εργοστάσιο αλόης στην Κρήτη

Εργοστάσιο επεξεργασίας της αλόης βέρα υπάρχει πλέον στην Κρήτη και συγκεκριμένα στα Χανιά. Η δυνατότητα επεξεργασίας των φύλλων του θαυματουργού φυτού έρχεται να δώσει σημαντικές προοπτικές στην κρητική αλόη, καθώς δίνει πολλά κίνητρα στους αγρότες για να ασχοληθούν με τη φύτευσή της και την παραγωγή των φύλλων της, που η συγκεκριμένη εταιρεία τα αγοράζει σήμερα προς 1,5 ευρώ το κιλό, παράγει το τζελ, το τυποποιεί σε γυάλινες συσκευασίες και το εξάγει σε διάφορες χώρες του κόσμου, ως είδος διατροφής!

Είναι η εταιρεία Hellenic Aloe, που τα τελευταία χρόνια έχει μπει για τα καλά στο χώρο αυτό, δημιουργώντας μια μεγάλη ομάδα παραγωγών αλόης στην Κρήτη, μέσα από την οποία γίνεται και η αναπαραγωγή των φυτών για τη διεύρυνση των καλλιεργειών με ολοένα και περισσότερα στρέμματα.

Ο εκπρόσωπος της εταιρείας Γιώργος Γιακουμάκης τόνισε στη "Ν. Κρήτη" ότι η προσπάθεια είναι μεγάλη και συνεχής και εκτός από το τζελ η εταιρεία βρίσκεται σε μία συνεχώς ανοδική πορεία παραγωγής και αναψυκτικών όπως και τσαγιού με τη χρήση του τζελ της αλόης βέρα. «Παίρνουμε την αλόη από συγκεκριμένους παραγωγούς που επιλέγουμε προσεκτικά και αυστηρά. Ελέγχουμε με τους χημικούς και τους γεωπόνους την παραγωγή και παίρνουμε συγκεκριμένα προϊόντα για τις εξαγωγές που κάνουμε. Τώρα αυτή τη στιγμή είμαστε περίπου στα 140 στρέμματα στην Κρήτη και την Πελοπόννησο. Αυτή τη στιγμή εξάγουμε στη Νέα Υόρκη, τη Γερμανία, την Ουκρανία, τη Ρωσία και έχουμε ξεκινήσει να εξάγουμε και στο Ντουμπάι», λέει ο κ. Γιακουμάκης.

«Στην εσωτερική αγορά επειδή δεν έχουμε ακόμα τις απαιτούμενες παραγωγές δεν ξανοιγόμαστε και πολύ γιατί δεν έχουμε να καλύψουμε τη ζήτηση».

Εξαγωγή

Στο ερώτημά μας για το προϊόν που εξάγεται στο εξωτερικό, ο εκπρόσωπος της εταιρείας διευκρινίζει: «Εξάγουμε έτοιμο προϊόν. Κάνουμε αυθημερόν την επεξεργασία της αλόης στο εργοστάσιο που έχουμε στα Χανιά και συσκευάζουμε το τζελ σε γυάλινη φιάλη των 250, των 500 και του ενός λίτρου και ήδη από Δευτέρα (σ.σ. σήμερα) βγαίνει και η πορτοσαλάτα στα 250 ml κι ενός λίτρου, με χανιώτικα πορτοκάλια και αλόη δικιά μας.

Και ταυτόχρονα ετοιμάζουμε τη μαλοτήρα από τα Χανιά και άλλα προϊόντα με τσάγια και αλόη. Και από τον άλλο μήνα είμαστε έτοιμοι να πάρουμε και από τον ΕΟΦ την έγκριση να μπούμε και στο φαρμακείο»...

Το τζελ που φεύγει στο εξωτερικό πηγαίνει αμέσως σε μαγαζιά βιολογικά ή σούπερ μάρκετ για διατροφή με 15 ml που κάνει καλό στον άνθρωπο το πρωί και άλλα τόσα ml το βράδυ, δρώντας αντικαρκινικά για τον ανθρώπινο οργανισμό, αφού ως γνωστόν το τζελ της αλόης έχει έντονη αντιοξειδωτική δράση.

Η επιστημονική ομάδα της εταιρείας που την καθοδηγεί στην παραγωγή και διακίνηση των προϊόντων αυτών αποτελείται από διατροφολόγους, γιατρούς, βιολόγους και άλλους επιστήμονες, αρμόδιους για μια τόσο σοβαρή διαδικασία.

ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ  Πληρώνουν 1,5 ευρώ το κιλό τα φύλλα

Η εταιρεία υπογράφει με τους παραγωγούς πριν την παραγωγή της αλόης βέρα ιδιωτικό συμφωνητικό, στο πλαίσιο περίπου μιας συμβολαιακής γεωργίας, ώστε να τους διασφαλίσει την απορρόφηση της παραγωγής τους και σε συγκεκριμένη τιμή. «Υπογράφουμε ιδιωτικό συμφωνητικό με ομάδα επιλεγμένων ατόμων. Γιατί το θέμα είναι να είναι και συνεργάσιμος ο αγρότης. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, να του λέμε να μη βάζει λιπάσματα και αυτός να πηγαίνει και να ραντίζει και να βάζει ορμόνες, για παράδειγμα. Η τιμή παραγωγού αυτή τη στιγμή είναι 1,5 ευρώ το κιλό το φύλλο. Και για να κάνετε τους υπολογισμούς σας, θα σας πω ότι το ένα στρέμμα στη χειρότερη περίπτωση βγάζει από 7 μέχρι 12 τόνους φύλλων αλόης βέρα. Και τα φυτά, δεν αγοράζονται, είναι μεταξύ μας. Δηλαδή θα βγάλει ένας παραγωγός φυτά και θα τα δώσουμε σε άλλον παραγωγό και πάει λέγοντας. Και να ξεκαθαρίσουμε ότι η γνήσια αλόη βέρα είναι αυτή που έχει τα συστατικά που εμείς χρησιμοποιούμε για την παραγωγή των προϊόντων μας», αναφέρει ο κ. Γιακουμάκης.

ΧΑΡΗΣ ΧΑΡΩΝΙΤΗΣ Ο διατροφολόγος που άρχισε να καλλιεργεί

Ο διατροφολόγος από το Ρέθυμνο Χάρης Χαρωνίτης ασχολήθηκε επαγγελματικά με την αλόη τα τελευταία χρόνια προκειμένου να έχει ένα επιπλέον εισόδημα. Και όπως λέει, είναι ικανοποιημένος για την επιλογή του να ενταχθεί στην ομάδα παραγωγών της Hellenic Aloe. «Έχω υπογράψει με την εταιρεία αυτή συμβόλαιο. Η εταιρεία έχει έδρα στο Ηράκλειο και εφαρμόζει τη συμβολαιακή γεωργία», λέει στην εφημερίδα μας ο κ. Χαρωνίτης.

«Εγώ, πρώτα ο Θεός, φέτος για πρώτη χρονιά θα έχω παραγωγή και από 'κει και πέρα είμαι αισιόδοξος, αφού βλέπω ότι είναι άνθρωποι που ασχολούνται πολύ σοβαρά με την παραγωγή της αλόης βέρα», προσθέτει. Καταλήγοντας, ο Χάρης Χαρωνίτης λέει στην εφημερίδα μας ότι από τη στιγμή που δημιουργήθηκε από την εταιρεία εργοστάσιο στην Κρήτη, η αλόη βέρα αποκτά μεγάλες προοπτικές στο νησί μας. Ταυτόχρονα, βρίσκονται σε εξέλιξη και άλλες προσπάθειες να φτιαχτούν εργοστάσια επεξεργασίας της αλόης, κάτι που δεν υπήρχε μέχρι πρόσφατα και η έλλειψη εργοστασίου ήταν ένα τεράστιο μειονέκτημα για την καλλιέργεια της αλόης βέρα.

Του Χριστόφορου Παπαδάκη

Πηγή:http://www.neakriti.gr

Ρεβύθια καλλιέργεια

Η σπορά του ρεβυθιού παλαιότερα γινόταν μόνο την Άνοιξη (από15 Φεβρουαρίου έως 15 Μαρτίου).Σήμερα με τη δημιουργία νέων μικρόσπερμων ποικιλιών ανθεκτικών στις χαμηλές θερμοκρασίες (μέχρι -10 ο C) κτηνοτροφικού ρεβυθιού η σπορά μπορεί να γίνει από το Φθινόπωρο.


- Ένα βαθύ όργωμα και δισκοσβάρνισμα είναι αρκετά για να γίνει η εγκατασταση του σπόρου του ρεβυθιού.
- Η λίπανση γίνεται με 6-7 μονάδες φωσφόρου. Άζωτο δεν συνιστάται να εφαρμόζεται πλην των
περιπτώσεων εκείνων όπου διαπιστώνεται παντελής έλλειψη αζωτοβακτηρίων στο έδαφος. Επίσης, δεν
συνιστάται να προστίθεται Κ στο έδαφος πλην των περιπτώσεων των πολύ αμμωδών και φτωχών σε
κάλιο εδαφών.
- Η χρησιμοποιούμενη ποσότητα σπόρου είναι 18-20 κιλά για τις μεγαλόσπερμες και 14-16 κιλά για τις
μικρόσπερμες και μεσόσπερμες ποικιλίες.
- Σε περιπτώσεις που στο έδαφος δεν υπάρχει ο κατάλληλος πληθυσμός των αζωτοδεσμευτικών
βακτηρίων συνιστάται εμβολισμός με αζωτοβακτήρια από το εμπόριο.
- Οι αποστάσεις σποράς πρέπει να είναι 20-25 εκατοστά μεταξύ των γραμμών.
- Το ρεβύθι μπορεί να καλλιεργηθεί σε ποικιλία εδαφών από τα ελαφρά αμμώδη μέχρι και τα
αργιλλώδη. Τα εδάφη δεν πρέπει να νεροκρατούν. Είναι ευαίσθητη καλλιέργεια στα αλατούχα και στα
αλκαλικά εδάφη.
- Το φύτρωμα του σπόρου αρχίζει από θερμοκρασία 3-5ο C.
- Είναι φυτό πολύ ανθεκτικό στην ξηρασία. Η άρδευσή του όμως στην περίοδο της άνθησης και
καρποφορία αυξάνει κατά πολύ στις αποδόσεις.

ΖΙΖΑΝΙΟΚΤΟΝΙΑ

Κατάλληλα ζιζανιοκτόνα για τη φθινοπωρινή σπορά είναι :
1) Cyanazine (Blandex 50%) με προφυτρωτική εφαρμογή με 250 γραμμάρια δραστικής ουσίας/στρέμμα.
Καταπολεμά πολλά ζιζάνια.
2) Diclofop methyl (illoxan 36 EC) εφαρμόζεται μεταφυτρωτικά όταν τα φυτά της αγριόβρωμης βρίσκονται
στο στάδιο των 2-4 φύλλων. Συνιστώμενη δόση 110 γραμ. δραστικής ουσίας/στρέμμα.
3) Fluazifop - butul (Fusilade 25 EC) πολύ αποτελεσματικό για καταπολέμηση αγρωστωδών ζιζανίων στα
ρεβύθια. Εφαρμόζεται μεταφυτρωτικά.
ΣΥΓΚΟΜΙΔΗ
Τα ρεβύθια δεν τινάζουν σπόρους στο χωράφι και γι’ αυτό αφήνονται τα φυτά να ξεραθούν εντελώς
μέχρι να ρίξουν τα φύλλωμά τους. Ο θερισμός και ο αλωνισμός των φυτών στα ρεβύθια γίνεται ταυτόχρονα.
Χρησιμοποιούνται οι κοινές θεριζοαλωνιστικές μηχανές σιταριού με κατάλληλη ρύθμιση των κοσκίνων και του
αέρα καθώς και των στροφών του τυμπάνου της μηχανής (αριθμός στροφών 400-450)

ΕΝΤΟΜΑ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΕΣ

α) Βρούχος. Είναι έντομο αποθήκης και προσβάλλει το σπόρο σε αυτήν. Έχει 3-4 γενεές το έτος.
β) Φυλλορήκτης. Προσβάλλει τα φύλλα του φυτού.
γ) Πράσινο σκουλήκι. Είναι το ίδιο σκουλήκι που προσβάλλει το βαμβάκι, καλαμπόκι, τομάτα κ.α.
Από τις ασθένειες κυριότερη είναι η ασκοχύτωση. Οφείλεται σε μύκητα. Οι πρώτες μολύνσεις στον αγρό
μπορούν να προέλθουν από τρεις πηγές :
1) Από σπορά μολυσμένου σπόρου.
2) Από μολυσμένα φυτικά υπολείμματα προηγούμενων ετών που υπάρχουν στον αγρό.
3) Από γειτονικές μολυσμένες καλλιέργειες ρεβυθιών.

ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ

Απολύμανση του σπόρου με μυκητοκρόνα όπως το Benlate-T, Thiabendazole.
Αμειψισπορά διετής ή τριετής με σιτάρι ή άλλα ψυχανθή που δεν προσβάλλονται από την ασκόχυτα όπως η φακή, τα κουκιά, ο βίκος.

Ψεκασμός του φυλλώματος με μυκητοκτόνα όπως το Zineb, Maneb, Captan, Chlorothalonix.

Κατάλληλη εποχή σποράς.

Σε ανοιξιάτικη σπορά τα ρεβύθια προσβάλλονται λιγότερο συχνά από ότι σε
φθινοπωρινή.
Ανθεκτικές ποικιλίες.

ΣΥΝΘΕΣΗ ΚΑΡΠΟΥ ΡΕΒΥΘΙΟΥ

Πρωτεϊνη 21%
Λίπος 5%
Κυτταρίνη 4%
Τέφρα 5%
Νερό 11%
 
Το ρεβύθι αναφέρεται ότι αποτελεί καλό προηγούμενο για το βαμβάκι και ότι ανάμεσα στα
ψυχανθή κατέχει εξέχουσα θέση και σαν καλό προηγούμενο του σιταριού.
 
Τα ρεβύθια καλλιεργούνται συνήθως ξηρικά. Κάτω όμως από πολύ ξερές συνθήκες η άρδευση
των ρεβυθιών προκαλεί βελτίωση των αποδόσεων. Σε περίπτωση άρδευσης θα πρέπει το χωράφι να μην υπεραρδεύεται και να νεροκρατεί γιατί αυτό εκτός των άλλων προάγει και τις
φουζαριώσεις.



Πηγή:www.kespy.gr

Η φασολιά

Η φασολιά (επιστημονική ονομασία: Φασίολος ο κοινός, Phaseolus vulgaris) είναι ποώδες και δικοτυλήδονο φυτό. Ανήκει στο γένος Φασίολος (Phaseolus), που υπάγεται στην υποοικογένεια ψυχανθή και στην οικογένεια χεδρωπά. Κατάγεται από τη Νότια Αμερική και απαντά σε αρκετές ποικιλίες. Είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο στο κρύο και καταστρέφεται εύκολα σε θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. Προσβάλλεται από μύκητες, ιούς και βακτήρια, όπως επίσης και από ζωικά παράσιτα (μελίγκρα, βρούχος) . Μερικά είδη φασολιάς καλλιεργούνται ως καλλωπιστικά.

Φτάνει σε ύψος τα 4 μέτρα και έχει πασσαλώδη ρίζα. Τα άνθη της έχουν χρώμα λευκό ,πορφυρό ή μαύρο και τοποθετούνται σε βότρυς. Ο κάθε βότρυς μπορεί να έχει ως έξι άνθη. Έχει σύνθετα φύλλα, που αποτελούνται από τρία ωοειδή φυλλάρια. Ο καρπός είναι λοβός (χέδρωψ) και λίγο κυρτός στην άκρη, σαρκώδης και με πράσινο χρώμα. Όταν ωριμάσει, το χρώμα του γίνεται κίτρινο και καφέ και περικλείει 4-8 σπέρματα, τα γνωστά σε όλους ξερά φασόλια.

Σπορά και συγκομιδή
Ευδοκιμεί σε όλα τα εδάφη, τα οποία πρέπει να λιπαίνονται με λιπάσματα φωσφόρου και καλίου. Η σπορά γίνεται την εαρινή περίοδο σε παράλληλες γραμμές (αυλάκια) ή σε όρχους. Προτού γίνει η σπορά τα σπέρματα βρέχονται για 24 ώρες, ώστε να φυτρώσουν πιο εύκολα.

Έπειτα από 2 μήνες περίπου αρχίζει η συγκομιδή των ξερών φασολιών. Για να γίνει αυτή θα πρέπει να κιτρινίσουν οι λοβοί. Στη συνέχεια παραμένουν για ξήρανση και αλωνίζονται με μηχανές. Η απόδοση σε ξερά φασόλια είναι 300-600 κιλά ανά στρέμμα και σε χλωρά είναι 800-1.600 κιλά.

Θρεπτική αξία
Η θρεπτική αξία του καρπού της φασολιάς διαφαίνεται και από την έκφραση «κρέας του φτωχού», που χρησιμοποιείται γι’ αυτόν. Ειδικότερα, τα ξερά φασόλια περιέχουν υδατάνθρακες (60%) και πρωτεΐνες (17%). Το 1,5% είναι λίπη. Η περιεκτικότητα των χλωρών φασολιών σε νερό είναι 90% και επιπλέον έχουν βιταμίνες Α, Β και C.

Ιστορικά στοιχεία
Το φυτό καλλιεργούνταν από τα αρχαία χρόνια. Στην Ευρώπη η έλευσή της συντελέστηκε το 16ο αιώνα, έπειτα από την ανακάλυψη της Αμερικής. Το φυτό που ονομαζόταν κατά τους αρχαίους χρόνους φασίολος, φάσηλος ή φασήολος, πιθανολογείται ότι ήταν ένα είδος λούπινου.

Ποικιλίες
Οι περισσότερες από τις ποικιλίες του φυτού προέρχονται από υβρίδια. Ωστόσο, όλες μπορούν να καταταχθούν σε δύο ομάδες, τις νάνες (μη αναρριχώμενες, όπως τα άσπρα και κίτρινα φασόλια και τα φασόλια Καρατζόβας) και τις αναρριχώμενες (όπως τα τσαουλιά, τους ελέφαντες, τα μπαρμπούνια κ.ά.).

Είδη
Εκτός από τις προαναφερθείσες ποικiλίες, λοιπά είδη φασολιάς είναι:

Βίγνα η ονυχωτή – συγγενικό φυτό, που παράγει τα μαυρομάτικα φασόλια ή γυφτοφάσουλα ή αμπελοφάσουλα ή αραποφάσουλα.
Φασίολος ο κόκκινος (Phaseolus coccineus)
Φασίολος ο μούγκο (Phaseolus mungo)

Πηγή:https://el.wikipedia.org

Κάππαρη, καλλιέργεια

Η κάπαρη (Capparis spinosa), είναι ένας πολυετής φυλλοβόλος θάμνος. Καπαρόκουμπο ή απλά κάπαρη, ονομάζεται  το ανώριμο μπουμπούκι του φυτού, το οποίο συλλέγεται και συντηρείται ως τροφή.Τα καπαρόκουμπα χρησιμοποιούνται ως ορεκτικά, μέσα σε σαλάτες, ή σε ομελέτες. Η χαρακτηριστική γεύση τους τα κάνει περιζήτητα ορεκτικά ή γαρνιτούρα. Η ακριβή όμως τιμή τους μας κάνει να είμαστε περισσότερο εγκρατείς από ότι θα θέλαμε.Πολλοί επίσης τρώνε και τα φύλλα της κάπαρης (καπαρόφυλλα), αφού πρώτα τα βράσουν. Έχουν ελαφρώς πικρή γεύση, αλλά αρέσουν σε πολλούς.Συναντάμε τα φυτά κάπαρης να φύονται ελεύθερα στην φύση. Συνήθως τα βρίσκουμε επάνω σε παλιούς τοίχους, ξερολιθιές ή βράχους. Είναι φυτό της μεσογείου και ευδοκιμεί σε ξερικές και ημιξερικές περιοχές.Η κάπαρη αναπτύσσεται σε μέρη που έχουν πλήρη ηλιοφάνεια (τα βλέπει ο ήλιος όλη μέρα) και ζεστό έως πολύ ζεστό καλοκαίρι. Το καλοκαίρι η κάπαρη αντέχει σε θερμοκρασίες πάνω από 40 βαθμούς Κελσίου. Το χειμώνα όμως είναι ευαίσθητη και δεν αντέχει τις παγωνιές. Αντέχει όμως σε παρατεταμένο και χωρίς απότομες πτώσεις κρύο. Δεν αγαπά τα μέρη με υγρασία.
Η κάπαρη καταφέρνει και ευδοκιμεί σε αργιλώδη, αμμώδη, πετρώδη, χαλικώδη εδάφη με λιγότερο από 1% οργανική ύλη! Είναι πραγματικά ένα αξιοθαύμαστο φυτό.

Πού μπορείτε να καλλιεργήσετε κάπαρη;
Μπορείτε να καλλιεργήσετε κάπαρη στο χωράφι ή ακόμη και σε γλάστρες.
Πρέπει όμως να σας προειδοποιήσω ότι η καλλιέργεια της κάπαρης δεν είναι εύκολη.
Το φυτό αρχίζει να αποδίδει καρπούς μετά από τα πρώτα 2 χρόνια και η παραγωγή του συνεχίζεται για δεκαετίες.

Τί χώμα χρειάζεται η κάπαρη;
Προσοχή χρειάζεται στο χώμα που θα φυτευτεί η κάπαρη.

Κάπαρη σε γλάστρα
Αν φυτέψετε την κάπαρη σε γλάστρα, τα πρώτα 20 με 30 εκατοστά του χώματος θα πρέπει να είναι αργιλώδες, πετρώδες, έδαφος, πάρα πολύ απαστραγγιζόμενο. Μπορείτε να ανακατέψετε αυτή την επάνω στρώση με λίγο οργανικό λίπασμα, π.χ. κομπόστ. Η επόμενη στρώση, μπορεί να περιέχει χώμα ή κομπόστ.

Κάπαρη στον κήποΑν φυτέψετε την κάπαρη στον κήπο, τότε, σε αντίθεση με ότι θέλουν τα λαχανικά και κηπευτικά, θα πρέπει να επιλέξετε ένα μέρος με αργιλώδες, πετρώδες έδαφος, πολύ καλά αποστραγγιζόμενο που το βλέπει ο ήλιος όλη την ημέρα. Το χωράφι δεν πρέπει να βρίσκεται σε υψόμετρο πάνω από 1000 μέτρα. Μπορείτε επίσης να δημιουργήσετε τεχνητές ξερολιθιές όπου το διάκενο ανάμεσα στις πέτρες θα έχει χώμα. Στη φύση, το χώμα ανάμεσα στις πέτρες δημιουργείται με την πάροδο των χρόνων και μέσω της διαδικασίας της φυσικής φθοράς. Σε τεχνητό περιβάλλον, θα πρέπει να το προσθέσετε εσείς.

Πόσο ήλιο χρειάζεται η κάπαρη;
Η κάπαρη πρέπει να βρίσκεται σε ένα μέρος όπου θα την βλέπει ο ήλιος όλες τις ώρες. Η κάπαρη αντέχει σε θερμοκρασίες πάνω από 40 βαθμούς Κελσίου. Επιλέξτε ένα τμήμα του χωραφιού που δεν σκιάζεται από δέντρα ή τεχνητές κατασκευές. Τοποθετήστε τις γλάστρες σε ένα μέρος που το βλέπει ο ήλιος όλες τις ώρες.

Πόσο πότισμα χρειάζεται η κάπαρη;
Τα πρώτα δύο χρόνια η κάπαρη χρειάζεται αραιά αλλά σταθερά ποτίσματα. Στη συνέχεια, το φυτό χρειάζεται πρακτικά μηδενικό ή πολύ σπάνιο πότισμα. Πρακτικά έχει τις ίδιες απαιτήσεις σε πότισμα με τους κάκτους!

Πόσο λίπασμα χρειάζεται η κάπαρη;
Πρακτικά θέλει ελάχιστο, σχεδόν μηδενικό λίπασμα.

Ξεκινώντας την κάπαρη από σπόρο
Ψάχνοντας, βρήκα δεκάδες περιγραφές για το πως θα πρέπει να μεταχειριστούμε τον σπόρο της κάπαρης πριν το φυτέψουμε. Οι περισσότερες μέθοδοι ήταν πολύπλοκοι και περιελάμβαναν εμβάπτιση σε νερό, τοποθέτηση στο ψυγείο, κ.λπ. Οι εμπειρίες όσων τις δοκίμασαν ήταν απογοητευτικές.
Βρήκα όμως τη Michelle από την Καλιφόρνια, η οποία περιγράφει τρόπους που δοκίμασε και πέτυχαν.
Θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε φρέσκους σπόρους κάπαρης. Το ποσοστό φυτρώτητας στους στους φρέσκους σπόρους αγγίζει το 95%. Οι σπόροι κάπαρης που είναι ένα χρόνο παλαιοί έχουν ποσοστό φυτρώτητας 75% με 80%.
Στις μεσογειακές περιοχές, όπως η Ελλάδα, δε χρειάζεται να ψύξετε τους σπόρους πριν τους φυτέψετε. Οι φυσικές χαμηλές θερμοκρασίες του μεσογειακού κλίματος, παρέχουν όλη την ψύξη που χρειάζεται ο σπόρος.
Δεν πρέπει να διαταράσσετε τις ρίζες τους. Η κάπαρη αντιδρά άσχημα όταν διαταράσσουν τις ρίζες της και μαραίνεται.

Μετά από αυτά τα βασικά, ας ξεκινήσουμε με τη διαδικασία που περιγράφει η Michelle.
-Χρησιμοποιήστε ένα δίσκο σπορείου.
-Σπείρτε τους σπόρους κάπαρης από το Σεπτέμβριο έως το Νοέμβριο.
-Σε κάθε θέση του σπορείου, βάλτε 6 σπόρους.
-Τοποθετήστε το σπορείο έξω, σε ένα μέρος που έχει ήλιο και σκιά, ανάλογα με την ώρα της ημέρας.
-Προστατέψτε αν θέλετε, την επιφάνεια του σπορείου με ένα πλέγμα.
-"Ξεχάστε" τους σπόρους και το σπορείο μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου, αρχές Μαρτίου.
-Τέλη Φεβρουαρίου ή αρχές Μαρτίου, μεταφέρετε το σπορείο σε ένα μέρος που το βλέπει ο ήλιος. Σε 2 με 3 εβδομάδες, οι σπόροι θα πρέπει να αρχίσουν να φυτρώνουν.

-Μετά από 2 περίπου μήνες, και όταν τα φυτά κάπαρης αποκτήσουν 2 ή περισσότερα πραγματικά φύλλα και οι ρίζες τους αναπτυχθούν τόσο ώστε να υποστηρίζουν το χώμα που τις περιβάλλει, μπορείτε να τα μεταφυτέψετε σε γλάστρες. Οι γλάστρες που θα τα μεταφυτέψετε, θα πρέπει να έχουν διάμετρο 10 ή περισσότερα εκατοστά. Αν σε κάποια θέση του σπορείου έχουν βγει περισσότερα από ένα φυτά, μην επιχειρήσετε να βγάλετε το δεύτερο φυτό. Απλά κόψτε το στο επίπεδο του χώματος. Σε αυτές τις γλάστρες, τα φυτά θα μεγαλώσουν για το υπόλοιπο του χρόνου. Αν και στη φύση, η κάπαρη δε χρειάζεται πότισμα, το χώμα στις γλάστρες ξεραίνεται πολύ γρήγορα. θα πρέπει να τις ποτίζεται ελαφρά μία με δύο φορές την εβδομάδα τους θερινούς μήνες.

Μεταφύτευση της κάπαρης
Τον επόμενο χειμώνα ή την επόμενη άνοιξη, θα μπορέσετε να τα μεταφυτέψετε σε μεγαλύτερες γλάστρες, που χωρούν τουλάχιστον 65 λίτρα χώμα. Οι γλάστρες θα πρέπει να τοποθετηθούν σε μέρος που το βλέπει ο ήλιος όλη την ημέρα. Και πάλι, επειδή το χώμα στις γλάστρες χάνει γρήγορα την υγρασία του, ειδικά όταν οι γλάστρες είναι στον ήλιο, θα πρέπει να τις ποτίζετε.
Στο τέλος του δεύτερου χρόνου, θα έχετε τα πρώτα άνθη κάπαρης.
Τα φυτά που είναι μεγαλύτερα από δύο χρόνια, μπορείτε να τα κλαδεύετε το χειμώνα όταν πέφτουν σε κατάσταση νάρκης.
Η κάπαρη βγάζει άνθη στους νέους βλαστούς. Οπότε θα πρέπει να την κλαδεύετε έντονα ώστε να ενισχύετε τη δημιουργία νέων βλαστών που θα φέρουν άνθη.
Μετά τα δύο χρόνια, αν θέλετε μπορείτε να επιχειρήσετε να μεταφυτέψετε τα φυτά κάπαρης στο χώμα. Το ιδανικό μέρος είναι στο επάνω μέρος ξερολιθιών, ώστε τα κλαδιά του να μπορούν να κρέμονται. Επιλέξτε μέρη που βλέπουν νότια Προετοιμαστείτε όμως για χαμηλά ποσοστά επιτυχίας.

Στα Ελληνικά Κυκλαδονήσια, όπου υπάρχει αύθονη κάπαρη, οι παλιοί λένε ότι ο μόνος τρόπος για τον πολλαπλασιασμό της κάπαρης είναι τα μυρμήγκια, τα οποία τέλος του καλοκαιριού παίρνουν τον σπόρο από την καπαριά και τον πάνε στις φωλιές τους. Πολλά από αυτά τα σποράκια φυτρώνουν.

Καπαρόκουμπα
Η εμπορική αξία των καπαρόκουμπων, είναι αντιστρόφως ανάλογη του μεγέθους τους.
Τα καπαρόκουμπα, κατηγοριοποιούνται και πωλούνται βάσει του μεγέθους τους. Η κατηγοριοποίηση είναι η ακόλουθη:
Non-Pareil (μικρότερα 7 mm)
Surfines (από 7 έως 8 mm)
Capucines (από 8 έως 9 mm)
Capotes (από 9 έως 11 mm)
Fines (από 11 ως 13 mm)
Grusas (μεγαλύτερα από 14 mm)
Τα μικρά καπαρόκουμπα έχουν τη μεγαλύτερη αξία.

Πηγή:http://www.fytokomia.gr

Καντάδες στο χωριό,ακόμα γίνονται...

ΚΑΡΠΟΥΖΙΑ-ΠΕΠΟΝΙΑ ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΧΩΡΑΦΙ.

Οι περιποιήσεις στο χωράφι αφορούν τις παρακάτω καλλιεργητικές εργασίες:
• Πότισμα
• Λίπανση
• Ψεκασμοί
• Καταπολέμηση ζιζανίων

Πότισμα.
Γενικά η καρπουζιά είναι απαιτητικό φυτό και θέλει περισσότερο νερό απο την πεπονιά. Η ποσότητα και συχνότητα του ποτίσματος εξαρτώνται απο τον τύπο του εδάφους, τις θερμοκρασίες που επικρατούν και το μέγεθος των φυτών. Εχει υπολογιστεί οτι οι ανάγκες σε νερό στην καρπουζιά είναι γύρω στα 510 κυβικά μέτρα ανά στρέμμα. Όσον αφορά την πεπονιά, το φυτό χρειάζεται ικανοποιητικά επίπεδα υγρασίας στο έδαφος κατα την διάρκεια ανάπτυξης των βλαστών που γίνεται με γρήγορο ρυθμό και μέχρι του σταδίου που οι καρποί συνεχίζουν να αναπτύσσονται. Για τον λόγο αυτό, θα πρέπει να διενεργούνται συχνά και ελαφρά ποτίσματα. Πρέπει να αποφεύγεται η υπερβολική υγρασία στο έδαφος κατα την περίοδο της ανθοφορίας διότι προκαλείται ανθόρροια ιδίως όταν το επίπεδο αζώτου στο έδαφος βρίσκεται σε υψηλα?επίπεδα. ʼφθονο νερό ή απότομο πότισμα μετά από διακοπή νερού κατα το στάδιο της ωρίμανσης μπορεί να προκαλέσει σχισίματα των καρπών .

Μέθοδοι ποτίσματος. Όταν γίνεται με την μέθοδο των αυλάκων, θα πρέπει τα φυτά να φυτεύονται σε ανάχωμα για να μήν έρχεται σε επαφή το νερό με τον λαιμό του φυτού και προκαλεί σήψεις. Η πιό διαδεδομένη μέθοδος σήμερα ποτίσματος είναι η στάγδην με σταλακτήρες διαφόρων τύπων και παροχών.

Λίπανση.
Για την καρπουζιά ακολουθείται η ταυτόχρονη χορήγηση λιπάσματος με το νερό ποτίσματος. Εχει υπολογιστεί οτι σε μία υπαίθρια καλλιέργεια εφαρμόζεται βασική λίπανση με
? 4 εως 6 τόνους καλά χωνεμένη κοπριά
? 50 κιλά 0-48-0/στρέμμα
? 40 κιλά 0-0-48/στρέμμα. Ο χρόνος εφαρμογής του λιπάσματος είναι κατά την προετοιμασία του εδάφους και πρίν την τελική φύτευση των φυταρίων.

Μπορεί όμως να εφαρμοστεί και επιφανειακή λίπανση με

? 120 γραμμάρια νιτρικό κάλιο και 110 γραμμάρια νιτρική αμμωνία σε 1 λίτρο νερό και μετά αραίωση 1/250.

Για την πεπονιά έχουμε επίσης την εφαρμογή καθόλη την καλλιεργητική περίοδο της εξής λίπανσης:

? 130 με 170 γραμμάρια καθαρού αζώτου ανα κυβικο μέτρο νερού άρδευσης συνοδευόμενο με 150 με 200 γραμμάρια καθαρού καλίου και 30 με 50 γραμμάρια φωσφόρου ανα στρέμμα. Οι υψηλότερες δόσεις εφαρμόζονται όταν το έδαφος είναι αμμώδες και η θερμοκρασία υψηλή.
? Βασική λίπανση με 6 τόνους κοπριά, 80 κιλά ανά στρέμμα με τριπλό υπερφωσφορικό και 60 κιλά θειικό κάλιο. Η εφαρμογή όπως και στην καρπουζιά γίνεται κατα την προετοιμασία του εδάφους και πρίν την φύτευση.

Ψεκασμοί
Οι ψεκασμοί γίνονται συνήθως για την αντιμετώπιση των εχθρών και των ασθενειών της καρπουζιάς και της πεπονιάς. Μερικοί απο τους πιο συνηθισμένους εχθρούς είναι οι αφίδες, οι φυλλορήκτες, ο τετράνυχος, ο αλευρώδης, οι σιδηροσκώληκες, η καραφατμέ και οι νηματώδεις. Απο μύκητες, συναντάμε κυρίως το ωίδιο, τον περονόσπορο, τον βοτρύτη, την ανθράκωση, την βακτηριακή μάρανση. Τέλος έχουμε και προσβολές απο ιούς όπως είναι το μωσαικό της πεπονιάς, το μωσαικό της καρπουζιάς , η ίωση της κορυφής και το μωσαικό της αγγουριάς.

Καταπολέμηση των ζιζανίων.

Η καταπολέμηση των ζιζανίων γίνεται είτε χειρονακτικά είτε με την χρήση προφυτρωτικών και μεταφυτρωτικών ζιζανιοκτόνων. Η καταπολέμηση των ζιζανίων χειρονακτικά αποτελεί μία ακριβή μέθοδο λόγω των εργατικών. Οσον αφορά την χρήση ζιζανιοκτόνων, αυτά διακρίνονται σε προφυτρωτικά και μεταφυτρωτικά. Τα προφυτρωτικά ζιζανιοκτόνα εφαρμόζονται κυρίως είτε σε γυμνό έδαφος πρίν ή μετά την σπορά. Η δόση εφαρμογής ποικίλλει ανάλογα με τον τύπο του εδάφους αλλά και το στάδιο ανάπτυξης του ζιζανίου. Ετσι τα πιό βαριά αργιλλώδη εδάφη χρειάζονται μεγαλύτερη δόση απο τα ελαφρότερα αμμώδη εδάφη. Διάφορα ζιζανιοκτόνα τα οποία χρησιμοποιούνται είναι το chlorthal –dimethyl το οποίο χρησιμοποιείται στο μεταφυτρωτικά και όταν η καλλιέργεια βρίσκεται στο στάδιο των 4-6 φύλλων. Αλλες δραστικές ουσίες είναι η quizalofop-p-ethyl, propaquizafop κτλ.

Πηγή:http://www.sitiapress.gr

Τετράνυχος:Ερχεται με τη ζέστη.

Ο τετράνυχος είναι ένα ακάρεο και ανήκει στην οικογένεια των αραχνιδίων. Έχει μήκος μικρότερο από ένα χιλιοστό και δεν είναι ορατός από το ανθρώπινο μάτι. Εμφανίζεται στον λαχανόκηπό μας (τομάτα, πιπεριά, μελιτζάνα, φασόλια, αγγούρι, πεπόνι κλπ) όταν η θερμοκρασία ανέβει πάνω από 28-30 °C μέχρι και τους 40 °C.

Αναπτύσσεται και εκδηλώνεται ταχύτατα στα φυτά προκαλώντας την καταστροφή τους.

Το πώς αντιλαμβανόμαστε αν ο λαχανόκηπός μας έχει προσβληθεί από τετράνυχο, είναι απλό: Απότομα, τα κάτω φύλλα των φυτών αρχίζουν και κιτρινίζουν. Το κιτρίνισμα αυτό εξαπλώνεται γρήγορα προς τα πάνω και, τέλος, επέρχεται η ξήρανση των φύλλων και το φυτό μένει γυμνό, μόνο με τους καρπούς του.

Για την καταπολέμηση του τετράνυχου υπάρχει ειδικό φυτοπροστατευτικό σκεύασμα το οποίο δεν αφήνει τοξικά υπολείμματα στο φυτό και μας επιτρέπει να συγκομίσουμε μετά από τρεις μέρες. Δηλαδή, μετά από διάστημα τριών ημερών από τον ψεκασμό, μπορούμε να κόψουμε τους καρπούς των λαχανικών μας άφοβα χωρίς να υπάρχει σε αυτούς ίχνος φαρμάκου.

Με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να έχουμε έναν υγιή λαχανόκηπο καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Πηγή:http://www.bostanistas.gr

Καλλιέργεια πεπονιού

Καλλιεργείται σε θερμές περιοχές της γης για τον νόστιμο καρπό της το πεπόνι. Είναι αναρριχώμενο ή έρπον φυτό με καταγωγή από την Ασία, οι βλαστοί του είναι τριχωτοί, μαλακοί και σχηματίζουν γωνίες. Τα φύλλα της πεπονιάς είναι μεγάλα σχήματος νεφρού ή στρογγυλά και εναλλάσσονται. Τα άνθη της έχουν χρώμα κίτρινο και φύονται στις μασχάλες των φύλλων.

Η καλλιέργεια της πεπονιάς απαιτεί ζέστη, και εδαφική υγρασία. Ευδοκιμεί σε όλους τους τύπους των εδαφών αλλά είναι απαιτητικό φυτό γι αυτό χρειάζεται λίπανση με κοπριά ή χλωρού τύπου και σε διάφορες περιπτώσεις και λίπασμα. Ο πολλαπλασιασμός της γίνεται με σπορά στην ύπαιθρο όταν το χώμα ζεσταθεί αρκετά. Στη συνέχεια χρειάζεται καλό πότισμα. Μέχρι να ωριμάσουν τα πεπόνια χρειάζονται περίπου 3 μήνες. Επειδή η πεπονιά είναι φυτό επιπολαιόρριζο, χρειάζεται προσοχή όταν αφαιρούνται τα διάφορα ζιζάνια, γιατί μπορεί να προκληθούν ζημιές στο φυτό. Γι αυτό τις περισσότερες φορές η αφαίρεση των ζιζανίων γίνεται με το χέρι.

Είδη

Υπάρχουν πολλές καλλιεργούμενες ποικιλίες πεπονιάς, που συγκεντρώνονται σε 7 κύριες ομάδες.

• Κασάμπα ή χειμωνιάτικη. Παράγει μεγάλους καρπούς μέτριας γεύσης και αρώματος. Καλλιεργείται σε μικρή έκταση, ενώ η ονομασία της χειμωνιάτικη δόθηκε γιατί τα πεπόνια της ωριμάζουν αργά επί πολλές εβδομάδες.
• Καλυπτόμενη. Παράγει μικρού μεγέθους, εύγευστα πεπόνια με πορτοκαλόχρωμη σάρκα. Σε αυτή την ομάδα ανήκουν τα μοσχοπέπονα.
• Κανταλούπε. Η καταγωγή της πεπονιάς αυτής είναι από την Ιταλική περιοχή Κανταλούπο ,οι καρποί της είναι μετρίου μεγέθους η φλούδα τους είναι πιο παχιά από τις άλλες ομάδες και είναι γλυκοί και εύγευστοι. Καλλιεργείται και στις βόρειες εύκρατες περιοχές σε θερμοκήπια.
• Ευπροσάρμοστος. Ο καρπός της πεπονιάς αυτής μοιάζει με του αγγουριού και γίνεται κομπόστες και μαρμελάδες .
• Η ομάδα Χίτο. Οι καρποί μοιάζουν με λεμόνια και καλλιεργείται σε διάφορες περιοχές της Ασίας .Η γεύση τους είναι γλυκόξινη και η σάρκα λευκωπή. Κονσερβοποιείται και γίνεται κομπόστες.
• Ντούνταλμ. Τα άνθη της πεπονιάς αυτής είναι μεγάλου μεγέθους και οι καρποί έχουν το μέγεθος πορτοκαλιού. Καλλιεργείται ως καλλωπιστικό φυτό.
• Λουτίφια. Τα πεπόνια της ομάδας αυτής έχουν πρασινωπή σάρκα και ουδέτερη γεύση . Χρησιμοποιούνται στην παρασκευή μαρμελάδων και κομπόστας με προσθήκη ζάχαρης.

Στην Ελλάδα έχουμε αρκετές ποικιλίες πεπονιάς, ενώ τα παραγόμενα πεπόνια είναι από τα πιο νόστιμα στον κόσμο. Οι πιο γνωστές είναι:

• Θρακιώτικο. Ποικιλία τοπικής προέλευσης επί αιώνες παραγόμενη στην ακριτική περιοχή του νομού Έβρου αποκλειστικά οικολογική χωρίς αρδεύσεις, λιπάσματα, φυτοφάρμακα, κλπ. H ποικιλία “Χρυσή Κεφαλή” ή πεπόνι Θράκης είναι μοναδική και παράγεται με προστατευόμενο σπόρο.
• Μπανάνες. Πρώιμη ποικιλία με καρπούς κιτρινωπούς συνήθως σφαιρικού και μικρού μεγέθους. Αρκετά αρωματικά και καλής ποιότητας.
• Αργείτικες. Παράγουν τα γνωστά αργείτικα πεπόνια εξαιρετικής ποιότητας. Η σάρκα τους είναι λευκοπράσινη ή κιτρινοπράσινη γλυκιά και σχετικά σκληρή.
• Κρεμαστά χειμωνιάτικα . Όψιμη ποικιλία , με σφαιρικό ή ωοειδή καρπό και πρασινωπή σάρκα. Καλλιεργείται σε περιοχές της Πελοποννήσου.
• Κουνέλια. Οι καρποί της είναι αρωματικοί μετρίου ή μεγάλου μεγέθους. Η φλούδα τους είναι κίτρινη ή πορτοκαλί και η σάρκα λευκοκίτρινη.

Στην Ελλάδα η καλλιέργεια πεπονιού καλύπτει μια πολύ σημαντική έκταση σε υπαίθριες και υπό κάλυψη εκμεταλλεύσεις. Συγκεκριμένα, η υπαίθρια καλλιέργεια καλύπτει έκταση περίπου 66.000 στρεμμάτων, ενώ η υπό κάλυψη καλλιέργεια (θερμοκήπιο, τούνελ) περίπου 17.000 στρέμματα.

Εδαφοκλιματικές Απαιτήσεις

Τα πεπόνια λατρεύουν τη ζέστη. Για να μπορέσουν να βλαστήσουν οι σπόροι και να αναπτυχθούν, το χώμα θα πρέπει να έχει θερμοκρασία τουλάχιστον μεταξύ 21 και 27 βαθμών Κελσίου. Εφόσον ο καιρός είναι ζεστός, αυτό πλέον είναι δουλειά της φύσης. Αν όμως ο καλλιεργητής επιθυμεί να αρχίσει τη σπορά νωρίτερα, τότε μπορεί να απλώσει στο μέρος που σκοπεύει να καλλιεργήσει τα πεπόνια, μαύρο φιλμ εδαφοκάλυψης. Το άπλωμα του φιλμ εδαφοκάλυψης θα πρέπει να γίνει 4 εβδομάδες πριν την ημερομηνία σποράς. Το φιλμ εδαφοκάλυψης, με τη βοήθεια των ακτίνων του ήλιου, θα θερμάνει το έδαφος και ταυτόχρονα θα εμποδίσει την ανάπτυξη αγριόχορτων. Πριν στρωθεί το φιλμ εδαφοκάλυψης, είναι απαραίτητο να προετοιμαστούν τα λοφάκια. Επιβάλλεται επίσης να στερεωθούν γερά οι άκρες του φιλμ εδαφοκάλυψης ώστε να μην τα σηκώνει ο αέρας.

Το κατάλληλο χώμα για τα πεπόνια είναι το ελαφρά όξινο. Το pH του εδάφους θα πρέπει να είναι μεταξύ 6.0 και 6.5. Τα πεπόνια χρειάζονται μεγάλες ποσότητες νερού και πολλά θρεπτικά συστατικά.

Λίπανση

Η κοπριά αποτελεί το καλύτερο λίπασμα, πρέπει όμως νά δίδεται τελείως χωνευμένη και να είναι καλής ποιότητος. Όταν είναι σκέτη, απαιτούνται 2-3000 οκ. στο στρέμμα μαζί δε με χημικά λιπάσματα, μπορεί να περιοριστεί σε 1500-2000 οκάδ., αναλόγως του εδάφους και της προηγουμένης καλλιέργειας. Το κόπρισμα γίνεται στα σκορπιστά σ’ όλη την έκταση όπου γυρίζεται με το σκάψιμο, είτε χάριν οικονομίας, μέσα στους λάκκους. Μεταξύ των χημικών λιπασμάτων, δίδουν πολύ καλά αποτελέσματα οι τύποι 6-8 -8 η 4-10-10 σε ποσό 60-80 οκάδ. στο στρέμμα σκέτα ή 20-30 οκ. για συμπλήρωση της κοπριάς. Η χρήση των χημικών λιπασμάτων είναι αξιοσύστατος, κυρίως, σε ποτιστικές καλλιέργειες και σε εδάφη που έχουν οργανικές ουσίες (χουμώδη).

Σπορά

Η προετοιμασία του εδάφους συνίσταται 2-4 οργώματα και σ’ ανάλογα σβαρνίσματα ώστε η γη να ψιλοχωματιστεί εντελώς. Η εργασία αυτή κανονίζεται, πάντως, από την κατάσταση του εδάφους, στην οποία τ’ αφήνει η προ κάτοχος καλλιέργεια.

Για συνήθη ανοικτή καλλιέργεια, η σπορά των πεπονιών γίνεται απ” ευθείας επί τόπου, κατά Μάρτιο έως τον Μάιο, αφού περάσει ο κίνδυνος από τις ανοιξιάτικες παγωνιές.

Για τον σκοπό αυτό ανοίγονται λάκκοι βάθους και πλάτους 35-40 πόντους, κατά γραμμές 1,5-2 μ. η μία της άλλης, και επ’ αυτών σε διαστήματα 1-1,20 μ, περίπου. Εντός των λάκκων, κατόπιν, ρίχνονται 2-3 φτυαριές κοπριά χωνευμένη, η οποία ανακατεύεται καλά με το χώμα, ώστε, στην επιφάνεια αυτών να σχηματίζονται χαμηλοί σωροί. Κατά τη στιγμή της σποράς, γύρω στο κάθε σωρό τοποθετούνται 3-5 σπόροι και σκεπάζονται σε βάθος 3-4 πόντους, το πολύ. Εννοείται, ότι το χώμα πρέπει να βρίσκεται στο ρώγο του, δηλαδή, να έχει μιά σχετική υγρασία.

Άρδευση

Το νερό είναι ένα κρίσιμο στοιχείο στην παραγωγή των πεπονιών. Πρέπει να λαμβάνεται μέριμνα έτσι ώστε να μην κατακλύζονται με νερό τα πεπόνια κατά τη διάρκεια ανάπτυξης του καρπού, διαφορετικά οι καρποί θα είναι πτωχοί σε γεύση λόγω μικρής περιεκτικότητας σε διαλυτά άλατα. Η άρδευση συχνά διακόπτεται όταν έχουμε πρώιμη ανάπτυξη των καρπών και συνήθως διακόπτεται και κατά τη διάρκεια της συγκομιδής, εκτός αν πρέπει να διατηρηθεί το φύλλωμα για να προστατευτεί ο καρπός από τα εγκαύματα.

Η άρδευση σ’ αυτό το φυτό γίνεται με κατάκλιση, αυλάκια ή στάγδην άρδευση. Η στάγδην άρδευση έχει γίνει η πιο αποδεκτή μέθοδος. Παρέχει στους παραγωγούς αύξηση της πρωιμότητας και μεγαλύτερη συνολική και εμπορική παραγωγή συγκριτικά με την άρδευση με αυλάκια. Μπορεί να εφαρμοστεί με ή χωρίς πλαστικό κάλυμμα. Όταν συνδυάζεται με μαύρο πλαστικό κάλυμμα η επίδραση της στάγδην άρδευσης μειώνει την ανταγωνιστικότητα με τα ζιζάνια , δεν υπάρχει περιορισμός για τα κορεσμένα εδάφη και μπορεί να γίνει άρδευση και κατά τη διάρκεια της συγκομιδής. Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα της στάγδην άρδευσης είναι η αποτελεσματική διαχείριση του νερού. Στις περιοχές όπου έχουμε περιορισμένες βροχοπτώσεις, η στάγδην άρδευση μπορεί να μειώσει την κατανάλωση του νερού ως και 40% σε σχέση με την άρδευση με αυλάκια.

Συγκομιδή

Μετά την καρποφορία δεν πρέπει να αφήνονται περισσότερα από 2-3 πεπόνια, κάθε ρίζα, προς το σκοπό να γίνονται μεγαλύτερα και πρωϊμώτερα. Για αυτό άμα δέσουν οι καρποί και αποκτήσουν το μέγεθος αυγού, πρέπει να διαλέγονται οι πλησιέστεροι στους πρώτους κλάδους και να διατηρούνται, οι υπόλοιποι δε να αφαιρούνται, συνεχώς, όταν παρουσιάζονται.

Όταν τα πεπόνια μεγαλώσουν και αρχίσει η ωρίμανσή τους, πρέπει να γυρίζονται, από καιρό σε καιρό, σε όλες τις πλευρές, ώστε να παίρνουν ομοιόμορφο χρώμα και σχήμα κανονικό σ’ όλο τους το μέγεθος.

Η συγκομιδή, πραγματοποιείται μετά 3-5 μήνες από τη σπορά, αναλόγως των ποικιλιών, του εδάφους, του κλίματος και των τεχνικών μεθόδων της καλλιεργείας. Η ωριμότητα των πεπονιών διακρίνεται από το χρώμα και το τυπικόν άρωμα, η δε ποιότητα από το βάρος. Από απόψεως γεύσεως και αρώματος, θεωρούνται ως καλύτερα τα προερχόμενα από αμμώδη εδάφη ή ξερικές καλλιέργειες και γενικώς όταν ωριμάζουν φυσιολογικώς.

Πηγή:http://agrosimvoulos.gr

Τα οφέλη του βασιλικού πολτού

Γράφει η Κατερίνα Καπώνη

Ο βασιλικός πολτός είναι κρεμώδης ουσία που παράγεται από τις μέλισσες ως τροφή για τη μελλοντική βασίλισσα. Εκκρίνεται από ειδικούς αδένες του φάρυγγα των εργατριών μελισσών και από αυτή την άποψη διαφέρει από το μέλι, αφού αυτό δεν εκκρίνεται από το σώμα των μελισσών.

 

Tο χρώμα του βασιλικού πολτού αποτελεί δείκτη της φρεσκότητας και της καταλληλότητάς του. Ο φρέσκος βασιλικός πολτός έχει λαμπερό λευκό χρώμα. Όταν όμως έρθει σε επαφή με τον αέρα ή εκτεθεί στο φως, το χρώμα του μεταβάλλεται σε ανοικτό κίτρινο και σκούρο γκρι. Η μεταβολή αυτή οφείλεται σε ένζυμα τα οποία οξειδώνουν κάποιες ουσίες του βασιλικού πολτού και τον καταστρέφουν.

 

Από αναλύσεις που έγιναν βρέθηκε ότι ο βασιλικός πολτός περιέχει:

• Υγρασία: 67,22%
• Πρωτεΐνες: 15,47%
• Λιπαρές ουσίες: 3,97%
• Σάκχαρα: 12,49%
• Τέφρα: 0,85%

Οι εκπληκτικές ιδιότητες του βασιλικού πολτού οφείλονται στην αφθονία ύπαρξης βιταμινών, κυρίως του συμπλέγματος Β, καθώς και στα μεταλλικά στοιχεία που περιέχει ( κάλιο, ασβέστιο, νάτριο, ψευδάργυρο, σίδηρο, χαλκό και μαγγάνιο) με μία ισχυρή επικράτηση του καλίου, σε μικρότερες όμως συγκεντρώσεις από ότι στη γύρη.

 

Ο βασιλικός πολτός παρέχει μία σειρά από θρεπτικά, ενεργητικά και μεταβολικά οφέλη. Επιδρά στη μακροζωία, βοηθά στη διατήρηση της υγείας, της ομορφιάς και της νεότητας, στις διάφορες λειτουργίες του σώματος και αυξάνει την αντοχή σε ασθένειες. Ευνοεί την οξυγόνωση των ιστών, διεγείρει την όρεξη και την ψυχική διάθεση, προικίζει τον οργανισμό με ερυθροποιητικές ιδιότητες (παραγωγή ερυθρών αιμοσφαιρίων), δρα ως αναλγητικό ελαφρύνοντας την αίσθηση του πόνου, βρίσκει εφαρμογή σε πόνους ρευματισμών, σε νεφρικά συμπτώματα που συναντώνται κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης και στην ανάπτυξη των πρόωρων παιδιών. Επίσης διεγείρει την αντιβιοτική δράση του ανοσοποιητικού συστήματος, εμποδίζοντας την εισβολή και δράση των επιβλαβών βακτηρίων, ιών και μυκήτων. Επιπλέον ενεργεί ως τονωτικό του νευρικού συστήματος, ιδιότητα που οφείλεται στην παρουσία της ακετυλοχολίνης. Συνεπώς ο βασιλικός πολτός είναι ένα πολύτιμο μελισσοκομικό προϊόν, το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και ως συμπλήρωμα διατροφής αλλά και ως φάρμακο. Συνιστάται τόσο για άτομα που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας και βρίσκονται σε στάδιο ανάρρωσης αλλά και για υγιή άτομα στα οποία προσδίδει καλύτερη φυσική κατάσταση, μεγαλύτερη αντοχή κατά τη διάρκεια εντατικών δραστηριοτήτων και γενικώς ενισχύει τη γενική κατάσταση του οργανισμού εναντίον διαφόρων επιθέσεων. Τέλος, αποτελεί μια αναβολική υποστήριξη σε αθλητές για την βελτίωση της αθλητικής απόδοσης καθώς αυξάνει την ενέργεια, την αντοχή και την φυσική δύναμη.

 

Πηγές: Ιστοσελίδα Βικιπαίδεια «Βασιλικός πολτός», Ιστοσελίδα Μελισσόκτημα «Βασιλικός πολτός, χαρακτηριστικά και σύσταση», Ιστοσελίδα Ίαμα «Βασιλικός πολτός (Παραγωγή, σύσταση, χρήσεις)»,

Ο γαύρος στη μεσογειακή διατροφή

Γράφει η Κατερίνα Καπώνη

Σύμφωνα με τη Μεσογειακή διατροφή τα ψάρια πρέπει να αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της διατροφής μας καθώς είναι τροφές με πλούσια διατροφική αξία και συστήνεται να καταναλώνονται τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα.

 

Τα ψάρια όπως και τα υπόλοιπα ειδή ζωικής προέλευσης αποτελούν μια πλούσια πηγή σε πρωτεΐνες υψηλής βιολογικής αξίας και αμινοξέων απαραίτητα για τη δόμηση των ιστών και την αποκατάσταση των φθορών τους.  Ακόμη όμως και σε σύγκριση με το κρέας  το λίπος τους είναι διαφορετικό ανάλογα το είδος του ψαριού. Χωρίζονται σε ψάρια με χαμηλά και με πλούσια λιπαρά. Το λίπος τους μπορεί να είναι χαμηλό, όπως στην περίπτωση του μπακαλιάρου και της γλώσσας, που είναι 0.5-2%, ή αρκετά υψηλότερα όπως στην πέστροφα, το σολομό και το σκουμπρί, που κυμαίνεται από 10-20%. Αλλά ακόμα και τα πιο λιπαρά ψάρια δίνουν χαμηλές θερμίδες σε σχέση με άλλες επιλογές όπως είναι το κοτόπουλο με πέτσα ή με άλλα ειδή κρέατος πλούσια σε κορεσμένο λίπος.  Για αυτό τον λόγο τα ψάρια μπορούν επάξια να αντικαταστήσουν το κρέας, ως προς την πρωτεϊνική τους περιεκτικότητα.

 

Τα ψάρια είναι επίσης πηγή πολλών βιταμινών και ιχνοστοιχείων. Πιο συγκεκριμένα, ο γαύρος ανήκει στα ψάρια που καταναλώνονται πολύ συχνά στις χώρες της Μεσογείου και ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Το συγκεκριμένο είδος ψαριού προσφέρει πλήθος πολύτιμων θρεπτικών συστατικών, όπως πρωτεΐνη υψηλής βιολογικής αξίας, ασβέστιο, φώσφορο, σίδηρο και ψευδάργυρο.

 

Ταυτόχρονα είναι εξαιρετική πηγή σεληνίου, που συμβάλλει στην ενίσχυση της άμυνας και της αντιοξειδωτικής ικανότητας του οργανισμού, ενώ παρέχει και σημαντικές ποσότητες νιασίνης και βιταμίνης Β12. Από την άλλη, διαθέτει υψηλή περιεκτικότητα σε ω-3 λιπαρά οξέα, τα οποία είναι απαραίτητα για την ανάπτυξη του εγκεφάλου των παιδιών, ασκούν καρδιο-προστατευτική δράση βελτιώνοντας το λιπιδαιμικό προφίλ και συνδέονται με μείωση του κινδύνου εμφάνισης χρόνιων νοσημάτων.

 

Στα διατροφικά πλεονεκτήματα του γαύρου συγκαταλέγεται και η χαμηλή πιθανότητα επιμόλυνσης με βαρέα μέταλλα, όπως ο υδράργυρος, καθώς τόσο ο χρόνος ζωής όσο και η θέση του στην τροφική αλυσίδα δεν ευνοούν τη συσσώρευσή τους. Έτσι, αποτελεί ένα ψάρι που μπορεί να καταναλωθεί με μεγαλύτερη ασφάλεια από ευαίσθητες πληθυσμιακές ομάδες όπως οι έγκυες, οι θηλάζουσες μητέρες και τα παιδιά.

 

Στη χώρα μας και γενικότερα στην Ανατολική Μεσόγειο, η αναπαραγωγική περίοδος του γαύρου διαρκεί από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο με κορύφωση τους καλοκαιρινούς μήνες. Στις ελληνικές θάλασσες υπάρχουν πολλοί γαύροι, που ψαρεύονται από τα τέλη Αυγούστου και μετά, με δίχτυα από τράτες και γρι-γρί. Ο γαύρος δείχνει μια ιδιαίτερη προτίμηση στο Θρακικό Πέλαγος, στο Κεντρικό Αιγαίο, στον Θερμαϊκό, τον Πατραϊκό, τον Ευβοϊκό, τον Παγασητικό και το Σαρωνικό Κόλπο. Πρόκειται για περιοχές πλούσιες σε θρεπτικά άλατα οι οποίες συνήθως επηρεάζονται από ρεύματα γλυκού νερού. Οι γαύροι αποτελούν το 1/10 του συνόλου των ετησίων αλιευμάτων των ελληνικών θαλασσών και έρχονται σε ποσότητα αλιεύματος δεύτεροι μετά από τις σαρδέλες. Αλιεύονται επίσης και για δόλωμα μεγαλύτερων ψαριών.

 

Στο εμπόριο τους βρίσκουμε νωπούς, ή παστωμένους, οπότε ονομάζονται αντζούγιες. Τους βρίσκουμε επίσης επεξεργασμένους ακέφαλους σε φέτες, σε κατάψυξη ή σε κονσέρβες. Συχνά διατηρούνται αλατισμένοι σε βαρέλια, όπου εναλλάσσονται στρώσεις γαύρου με στρώσεις αλατιού.

 

Πηγές: Ιστοσελίδα diet up, «Διατροφική αξία των ψαριών», Ιστοσελίδα Νέα Διατροφής «Η διατροφική αξία του γαύρου», Ιστοσελίδα foodbites «Γαύρος-Η Αφύη των Αρχαίων Ελλήνων».