Πέντε εταιρείες ελέγχουν όλη την διατροφική αλυσίδα στον κόσμο!!! Αυτοί αποφασίζουν με τι θα τραφείς.

 

Πεθαίνοντας στην αφθονία

Πέντε εταιρείες ελέγχουν όλη την διατροφική αλυσίδα στον κόσμο!!! Αυτοί αποφασίζουν με τι θα τραφείς.

Η Μονσάντο ελέγχει το 82% των σπόρων!! και είναι όλοι μεταλλαγμένοι.

Τα τρόφιμα σπεκουλάρονται στα χρηματιστήρια από κερδοσκόπους.

Εκατομύρια ανθρώποι πεθάινουν από πείνα ενώ υπάρχουν τρόφιμα για ανθρώπους περισσότερους της γης, για κέρδοσκοπία.

Η Μονσάντο είναι μια πολυεθνική εταιρεία η οποία έχει (lol) πατεντάρει σπόρους.

Έχει αναγνωριστεί σε αυτή την εταιρεία πνευματική ιδιοκτησία σε κάθε μεταλλαγμένο σπόρο, ένας από αυτούς τους σπόρους ονομάζεται ΒΤ του βαμβακιού και έχει εισαχθεί το 2002 στην Ινδία μια από τις μεγαλύτερες χώρες παραγωγούς βαμβακιού. Υποτίθεται αυτός ο μεταλλαγμένος σπόρος εμπεριέχει έναν βάκυλο για να καταπολεμά τα παράσιτα και είχαν υποσχεθεί ότι δεν θα χρειάζονταν ούτε λίπσαμα ούτε ψέκασμα. Τελικά όχι μόνο χρειάζονται ψέκασμα και λίπασμα αλλά έχουν αναπτυχθεί πιο ανθεκτικά παράσιτα που θέλουν άλλα λιπάσματα και άλλα παρασιτοκτόνα και άλλα χημικά τα οποία και πάλι πωλεί η Μονσάντο.

Η γη έχει χάσει την δύναμη της λένε οι αγρότες και οι σοδειές έχουν μειωθεί πάρα πολύ άρα χρειάζονται περισσότερα χημικά και σπόρους κλπ Το πλέον εξοργιστικό όμως είναι το γεγονός ότι η Μονσάντο έχει πατέντα στους σπόρους αυτούς και δεν επιτρέπει στους αγρότες να φυλάξουν τους σπόρους για τον επόμενο χρόνο αλλά είναι υποχρεωμένοι να τους χρησιμοποιούν μόνο για μια χρονιά (sic) αλλοιώς θα έχουν καταπατήσει το νόμο και επιβάλλεται πρόστιμο πολλών χιλιάδων ρουπιών!! Πρόσφατα το Δικαστήριο Ευρωπαικής Ένωσης δικαιώσε αυτό τον γίγαντα που σπέρνει την πείνα και τον θάνατο δείχνοντας και πάλι τα όρια της «δικαιοσύνης». Έπεσαν τελείως οι μάσκες και για την ευρωπαϊκή “δικαιοσύνη” και ποιους εξυπηρετεί: Απόφαση του Δικαστηρίου Ευρωπαικής Ένωσης εναντίον των γεωργών και υπέρ της χημική παρασιτοκτόνας γεωργίας των πολυεθνικών.. https://osr55.wordpress.com/2012/08/26/

Το Κοκοπελί (γαλλική μη κερδοσκοπική οργάνωση που προστατεύει και πουλά παραδοσιακούς σπόρους), είχε μηνυθεί τo 2005 από την σποροεταιρία Graines Baumaux, ως αθέμιτος ανταγωνιστής επειδή πουλά παραδοσιακούς σπόρους που δεν είναι γραμμένοι στον επίσημο κατάλογο.

Το Κοκοπελί καταδικάστηκε το 2008 από γαλλικό δικαστήριο. Πριν την εκδίκαση της έφεσης που άσκησε, αποφάσισε να προσφύγει στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων προσβάλλοντας την ισχύ των ευρωπαϊκών οδηγιών για τους σπόρους ως μη συμβατές με αρχές της Ευρ. Ένωσης. Δυστυχώς υπάρχουν ευρωπαϊκές οδηγίες που περιορίζουν την εμπορία παραδοσιακών ποικιλιών με τους ακόλουθους τρόπους

Ο σπόρος για να πουληθεί πρέπει υποχρεωτικά να περιλαμβάνεται σε επίσημο κατάλογο στον οποίον εγγράφεται μετά από αίτηση του ενδιαφερόμενου η οποία έχει και κόστος. Για τις παλιές ποικιλίες που αποτελούν Κοινό Αγαθό είναι πολύ δύσκολο για έναν αγρότη να αναλάβει το κόστος και την γραφειοκρατία της αίτησης. Αντίθετα, οι πολυεθνικές που κατοχυρώνουν πνευματικά δικαιώματα για τα υβρίδια τους, έχουν ιδιαίτερο κίνητρο να τα εγγράψουν στον κατάλογο.

Επιπλέον οι σπόροι για να συμπεριληφθούν στον κατάλογο πρέπει να παρουσιάζουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά στα οποία ανταποκρίνονται κυρίως τα βιομηχανικά υβρίδια αλλά όχι απαραίτητα και οι παλιές ποικιλίες. Τα χαρακτηριστικά αυτά είναι η Διακριτότητα, η Σταθερότητα και η Ομοιομορφία.

Πέρα από το θέμα του καταλόγου, η εμπορία των παλιών ποικιλιών δεν είναι ελεύθερη καθώς υπόκειται σε στενούς γεωγραφικούς και ποσοτικούς περιορισμούς.

Η υπόθεση εκδικάσθηκε τον Γενάρη 2012 και η εισήγηση της Γενικής Εισαγγελέως ήταν συγκλονιστική. Υιοθετεί όλα τα βασικά επιχειρήματα του Κοκοπελί προωθεί την έννοια της γεωργικής βιοποικιλότητας και θεωρεί ότι οι ευρωπαϊκές οδηγίες για τους σπόρους είναι αντίθετες προς τις αρχές της ΕΕ όπως πχ η ελεύθερη κυκλοφορία των αγαθών, και η αρχή της αναλογικότητας. Η εισαγγελέας αναφέρει, ότι η υποχρεωτική αναγραφή των προς εμπορία σπόρων σε επίσημο κατάλογο είναι δυσανάλογη προς τους στόχους του νομοθέτη. Στο Δικαστήριο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, οι εισηγήσεις του εισαγγελέα υιοθετούνται στις 80% των περιπτώσεων. Δυστυχώς, στην περίπτωση των παλιών ποικιλιών έγινε το αντίθετο:

Τον Ιούλιο 2012, βγήκε η απόφαση που “δικαιώνει” την υφιστάμενη ευρωπαϊκή νομοθεσία με κύριο επιχείρημα ότι στόχος είναι η υψηλή παραγωγικότητα. Την μηνύτρια εταιρία υποστήριξαν με δικά τους επιχειρήματα και οι κυβερνήσεις της Γαλλίας και Ισπανίας, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Συμβούλιο.

Αμέσως μετά την έκδοση της απόφασης, άρχισε να κυκλοφορεί στα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, ότι δήθεν “δικαιώθηκε η διατήρηση της βιοποικιλότητας” και διάφορα τέτοια φαιδρά που προωθούνται από τα λόμπυ των πολυεθνικών προκειμένου να προλάβουν τις αντιδράσεις του κόσμου όταν γίνει κατανοητό ότι έγινε ακριβώς το αντίθετο. Λόγω δε της πολυπλοκότητας του θέματος όλοι ξέρουμε ότι δεν είναι εύκολη η σε βάθος κατανόηση. Μετά από αυτή την εξέλιξη, η δίκη του Κοκοπελί για αθέμιτο ανταγωνισμό, θα διεξαχθεί σε Γαλλικό δικαστήριο (περιοχή Nancy) και αναμένεται η οργάνωση θα καταδικασθεί και πάλι. Η Graines Baumaux, ζητά 100.000 ευρώ αποζημίωση και παύση των δραστηριοτήτων του Κοκοπελί. Σημειωτέον ότι η εταιρία αυτή, είχε ετήσιο τζίρο 14 εκ. ευρώ το 2011, από τα οποία τα 2 εκατομμύρια είναι κέρδος. Το Κοκοπελί σε δελτίο τύπου αναφέρει ότι «θυσιάζεται η βιοποικιλότητα στο βωμό της παραγωγικότητας».

Σύμφωνα με τον ΟΗΕ (FAO), έχουμε ήδη χάσει το 75% της αγροτικής της βιοποικιλότητας. Ήλθε λοιπόν η ώρα για την Κοινωνία των Πολιτών να συσπειρωθεί για να απελευθερώσει τις πολύτιμες παλιές ποικιλίες από τις απαγορεύσεις. Είναι οι μόνες που εγγυώνται στην ανθρωπότητα ότι θα συνεχίσει να απολαμβάνει τα δώρα της γεωργικής βιοποικιλότητας μέσα στα οποία μακροπρόθεσμα περιλαμβάνεται και η υψηλή παραγωγικότητα.

Η απόφαση του Δικ. της ΕΕ – http://eur-lex.europa.eu/LexUriServ/LexUriServ.do?uri=CELEX:62011CJ0059:EL:HTML

«Ελέγξτε το πετρέλαιο και θα ελέγχετε έθνη. Ελέγξτε το φαγητό και θα ελέγχετε τον κόσμο». Χένρι Κισινγκερ 1974

Μια χούφτα πολυεθνικές εταιρείες έχουν καταφέρει να ελέγξουν την «καρδιά» του φαγητού που βάζουμε στο καθημερινό μας τραπέζι.

Τον ίδιο τον σπόρο και ως εκ τούτου την παγκόσμια γεωργική παραγωγή.

Οι χρηματιστές στον ανεπτυγμένο κόσμο τζογάρουν με τα τρόφιμα, ανεβοκατεβάζοντας τις τιμές, παίζοντας με το θεμελιώδες δικαίωμα των ανθρώπων να έχουν πρόσβαση στο φαγητό.Την ίδια στιγμή σχεδόν ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε όλο τον κόσμο υποσιτίζονται και 25.000 πεθαίνουν κάθε μέρα από πείνα.

Μήπως η Γη αδυνατεί πλέον να θρέψει τους κατοίκους της; Τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο! Η κρίση των τροφίμων, όπως θα περάσει στην ιστορία, συμβαίνει την στιγμή που ο πλανήτης παράγει περισσότερο φαγητό από ποτέ. Το «Πεθαίνοντας στην Αφθονία» ξεδιπλώνει μπροστά σας το βασίλειο του Παραλόγου, τις διαπλοκές ενός συστήματος, στο οποίο υπάρχει μεν επάρκεια φαγητού, αλλά είναι τόσο ακριβό που οι φτωχοί δεν μπορούν να το αγοράσουν.

«Εμείς, οι επικεφαλής των Κρατών και των κυβερνήσεων …επιβεβαιώνουμε το δικαίωμα καθενός να έχει πρόσβαση σε ασφαλή και θρεπτική τροφή, συναφές με το δικαίωμα σε επαρκή τροφή και το θεμελιώδες δικαίωμα καθενός να μην υπόκειται σε καθεστώς πείνας».

Διακήρυξη της Ρώμης, Παγκόσμια Σύνοδος για το Φαγητό, 1996

Ποιές μπορεί να είναι οι συνέπειες όταν ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα μετατρέπεται σε εμπορεύσιμο αγαθό στο παγκόσμιο χρηματιστηριακό καζίνο; Την άνοιξη του 2008, σχεδόν ταυτόχρονα, σε 33 χώρες σε όλο τον κόσμο, ξέσπασαν πρωτόγνωρες διαδηλώσεις, με ένα κοινό αίτημα. Άνθρωποι στα όρια της απόγνωσης κατέλαβαν τους δρόμους, σε κάποιες περιπτώσεις και τα όπλα, προκειμένου να διεκδικήσουν το όπως φαίνεται όχι αυτονόητο δικαίωμά τους, να έχουν πρόσβαση στο φαγητό.

Τη δυνατότητά τους αυτή δεν τους τη στέρησε κανένας δικτάτορας, ούτε προέκυψε από πραγματική έλλειψη αποθεμάτων τροφίμων. Οι ειδικοί μιλούν για μια «τέλεια θύελλα», στο πλαίσιο της λειτουργίας της αγοράς, η οποία είχε ως συνέπεια τη ραγδαία αύξηση των τιμών των τροφίμων. Μέσα σε ένα χρόνο, ως τον Μάρτιο του 2008, η τιμή του καλαμποκιού είχε ανέβει κατά 31%, του ρυζιού κατά 74% και του σιταριού κατά 130%!Τα τρόφιμα βρίσκονταν σε πληθώρα στα ράφια των μαγαζιών, αλλά οι άνθρωποι δεν είχαν τα χρήματα για να τα αγοράσουν. Το πρόβλημα ένιωσαν κατά πρώτο λόγο οι κάτοικοι των αναπτυσσόμενων χωρών του Τρίτου Κόσμου, αλλά και οι κάτοικοι στις μεγαλουπόλεις της Δύσης.

«Κάποιοι άνθρωποι και κάποια ταλαιπωρημένα από την φτώχεια έθνη βρέθηκαν σε μια πολύ άβολη κατάσταση; Ναι, όντως βρέθηκαν! …Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα της αγοράς», παραδέχεται ο Ντένις Γκάρτμαν, ένας διεθνούς φήμης γκουρού της χρηματοπιστωτικής οικονομίας, που με τις προβλέψεις του συχνά κατευθύνει τις τάσεις της αγοράς.

Το μεγαλύτερο χρηματιστήριο τροφίμων στον κόσμο βρίσκεται στο Σικάγο. Εκεί καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό η τιμή του φαγητού που βάζουμε κάθε μέρα στο τραπέζι μας. Το χρηματιστήριο του Σικάγο γνώρισε πρόσφατα πρωτόγνωρη εισροή κεφαλαίων, καθώς μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στράφηκαν σε αυτό προκειμένου να αντισταθμίσουν τις απώλειές τους μετά την «κρίση των στεγαστικών δανείων» και να αυξήσουν και πάλι τα κέρδη τους. Αυτή τη φορά κερδοσκόπησαν πάνω στη δυνατότητα των ανθρώπων να εξασφαλίσουν με αξιοπρέπεια την καθημερινή τους τροφή. (διάβασε: το μεγάλο σορτάρισμα)

Ως αποτέλεσμα της ραγδαίας αύξησης της τιμής των τροφίμων που ακολούθησε, 75 εκατομμύρια άνθρωποι προστέθηκαν μέσα στο 2007 σε όσους βρίσκονταν ήδη αντιμέτωποι με το φάσμα της πείνας παγκοσμίως. Έτσι, ο μαστιζόμενος από την πείνα πληθυσμός της γης προσέγγισε πια σε σύνολο το ένα δισεκατομμύριο.

Αναλογιστείτε, ένα παιδί πεθαίνει σήμερα από την πείνα κάθε 30 δευτερόλεπτα.

Η Ινδία, με περίπου 700 εκατ. ανθρώπους να ασχολούνται με την γεωργία, είναι η πατρίδα του μεγαλύτερου σώματος μικροκαλλιεργητών στον κόσμο. Δεύτερη μετά την Κίνα σε παραγωγή ρυζιού και σιταριού, αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους παραγωγούς τροφής. Κι όμως, είναι ταυτόχρονα η πατρίδα και των περισσότερων υποσιτισμένων ανθρώπων, ξεπερνώντας πια στην κατάταξη τις χώρες της Αφρικής. Παράλογο; Πάντως επιβεβαιώνει το ποσοστό που θέλει το 80% των μαστιζόμενων από την πείνα ανθρώπων παγκοσμίως να είναι αγρότες ή εργάτες της γεωργίας.

Στο μικρό χωριό Παρόντα της Ινδίας, η γιαγιά Σαρασβάτι έχει να θρέψει τα 4 εγγόνια της. Δεν γνωρίζει από χρηματιστήρια και κανόνες της αγοράς, ξέρει μόνο πως τα τρόφιμα στο μαγαζάκι του χωριού έχουν ακριβύνει τα τελευταία χρόνια πάρα πολύ. «Οι φτωχοί έχουν μεγάλο πρόβλημα, έχουν πολύ άγχος. Η κατάσταση είναι δραματική. Ο φτωχός τι μπορεί να κάνει, να κοιτάξει το στομάχι του, να ξοδέψει τα λεφτά για τις αρρώστιες ή να ταΐσει τα παιδιά του; Είναι μέρες που δεν μπορούμε να χορτάσουμε, πάμε στο κρεβάτι νηστικοί», μας λέει.

Πίσω στο Σικάγο, ο χρηματιστής Βίκτορ Λισπανέσε μας εξηγεί τους κανόνες του παιχνιδιού: «Αυτό δεν είναι κάτι που μπαίνει στο σκεπτικό μου. Αν είναι λογικό ή όχι, δεν είναι το ζήτημα. Εγώ κοιτάω πώς αυτό το γεγονός επηρεάζει την αγορά»

Οι κάτοικοι των αναπτυσσόμενων χωρών ξοδεύουν ήδη σχεδόν το 80% των εισοδημάτων τους για να εξασφαλίσουν το καθημερινό τους φαγητό. Έτσι, όταν οι τιμές των τροφίμων ανεβαίνουν, δεν έχουν ποια άλλα έξοδα να περικόψουν και …κόβουν το φαγητό. Το ερώτημα επανέρχεται αμείλικτο: πώς ανέχεται ο πολιτισμός μας να πεθαίνει έστω κι ένας άνθρωπος από την πείνα, σήμερα που παράγεται περισσότερος πλούτος από ποτέ;

«Η πείνα, που έχει γίνει μόνιμη και παγκόσμια, είναι ολοκληρωτικά δημιουργία του παγκόσμιου επισιτιστικού συστήματος, το οποίο δεν έχει δημιουργηθεί για να θρέφει τους λαούς του κόσμου, αλλά για να μεγιστοποιεί τα κέρδη της Μονσάντο, για τους σπόρους, της Κάργκιλ, για το εμπόριο, για να πουλάνε παρασιτοκτόνα, φυτοκτόνα, λιπάσματα… Την περίοδο 2007-08 ενώ οι τιμές των τροφίμων διπλασιάστηκαν, τα κέρδη αυτών των εταιριών επίσης διπλασιάστηκαν», καταγγέλλει η Ινδή ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα Βαντάνα Σίβα.

Η Ρετσέα ζει σ’ ένα μικρό αγροτικό χωριό. Έχει ανάψει την φωτιά για να ετοιμάσει το βραδινό φαγητό για την οικογένεια. «Ετοιμάζω ίσα-ίσα για να μας φτάσει, φτιάχνω ψωμί και φακές, ψωμί και λαχανικά, όσο με βγάλει. Δεν μπορώ να ξοδεύω πολλά λεφτά» εξηγεί. Ο άντρας της αυτοκτόνησε πριν δύο χρόνια, πνιγμένος από τα χρέη. Είναι ένας από τους περίπου 200.000 αγρότες που έχουν αυτοκτονήσει στην Ινδία τα τελευταία 15 χρόνια, μη μπορώντας να ανταπεξέλθουν στα όλο και αυξανόμενα έξοδα της αγροτικής παραγωγής. Η αγορά του σπόρου, των λιπασμάτων, των φυτοφαρμάκων, αποτελεί πια ένα δυσβάσταχτο κόστος, αφού οι αγρότες είναι πλέον υποχρεωμένοι να απευθύνονται στις εταιρίες για να τα προμηθευτούν και έχουν μετατραπεί και οι ίδιοι από παραγωγοί σε καταναλωτές.

«Επιτυχία μας είναι η επιτυχία των αγροτών» απαντά ο εκπρόσωπος της Μονσάντο στην Ινδία, Κρίστοφερ Σάμιουελ. Τον συναντήσαμε στη Γιαβατμάλ, «την πόλη του βαμβακιού», όπου καλλιεργούνται ευρέως οι μεταλλαγμένοι σπόροι βαμβακιού της εταιρίας. «Η παραγωγή τροφής πρέπει να διπλασιαστεί μέσα σε 40 χρόνια και πιστεύουμε ότι έχουμε ένα ρόλο να παίξουμε καθώς είμαστε οι μεγαλύτεροι επενδυτές στην έρευνα στον τομέα της γεωργίας», υποστηρίζει. Κι όταν επισημαίνουμε ότι τα στοιχεία δείχνουν ότι η αγροτική παραγωγή είναι σήμερα επαρκής. «Υπονοείτε ότι υπάρχει αρκετό φαγητό για όλους; Τότε γιατί υπάρχουν τόσα εκατομμύρια ανθρώπων που πεινάνε;», μας ρωτά με γνήσια απορία.

Από τον Εξάντας του Γιώργου Αυγερόπουλου

ΒΑΣΙΚΟΙ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ: Σενάριο & Σκηνοθεσία: Γιώργος Αυγερόπουλος/ Επιτόπια έρευνα & Οργάνωση θέματος Γεωργία Ανάγνου/ Οργάνωση & Διεύθυνση Παραγωγής: Αναστασία Σκουμπρή/ Διεύθυνση Φωτογραφίας: Dinesh Lal/ Επιμέλεια & Συντονισμός Έρευνας: Άγγελος Αθανασόπουλος/ Επιπρόσθετα γυρίσματα στις ΗΠΑ: Έρευνα: Νίαν Μαρία Πασχαλίδου/ Μοντάζ: Γιάννης Μπιλήρης, Άννα Πρόκου/ Πρωτότυπη Μουσική: Γιάννης Παξεβάνης/ Δημοσιογραφική Επιμέλεια Ιστοσελίδας: Αποστόλης Καπαρουδάκης/ Γραφικά: Σάκης Παλπανάς/ Μία παραγωγή της Small Planet για την © ΕΡΤ 2008 – 2009