Η πέρδικα όταν χτυπηθεί και τραυματισθεί από σκάι κυνηγού, λένε, τρέχει να βρεί ρίγανη. Με το ράμφος της, τσιμπάει ρίγανη και την τοποθετεί πάνω στην πληγή. Η πέρδικα «ξέρει», ότι θα γίνει καλά, αν το τραύμα δεν είναι τόσο σοβαρό.
Το πουλί ξέρει ότι στις πληγές, η ρίγανη επιδρά αντισηπτικά και στο τέλος τις κλείνει.Πού βρίσκει, την λογική και την «εμπειρία» το πουλί; Δεν ξέρω , αυτό όμως που ξέρω με σιγουριά είναι ότι στην φύση υπάρχει μια ισορροπία, που παρά τις ανθρώπινες επεμβάσεις εξακολουθεί να κυριαρχεί.
Αυτό το «μέτρο», δεν αφορά μόνο το τα ζώα και τα φυτά αλλά και τον ανθρώπινο παράγοντα.
Στα τέλη Ιουνίου, αυτοί που επιμένουν να αγαπούν την Ελλάδα με τα περήφανα βουνά, τα δροσερά ποτάμια αλλά και τον ελληνικό λαό, δεν πρόκειται να πούνε όχι για μια βόλτα στο χωριό τους η κάπου αλλού, τούτες τις ημέρες παρ’ όλο που τα έξοδα λόγω μνημονίου έχουν ανέβει στα ύψη.
Είναι όλοι εκείνοι, που ένα τόπο τον βλέπουν κατ’ αρχή για την παραγωγική του δραστηριότητα, τους ανθρώπους του και μετά για τις προσφορές του σύγχρονου «ψευδοτουρισμού».
Στις 24 Ιουνίου, στο θερινό ηλιοστάσι, είναι η εορτή του Αη Γιάννη του Ριγανά η Κλήδονα η Ριζικάρη η Πηδηχτή η Λαμπαδάρη. «Βαπτιστή μου και άγιε Κλήδονα βάλε μέλι στα αγριοκύδωνα…..Βαπτιστή μου καμηλιέρη μου πες τώρα για το ταίρι μου…. Βαπτιστή μου Ριζικάρι μου ποιός θα πάρει το λογάρι μου….Βαπτιστή μου και Σωτήρα μου πες πάλι για την μοίρα μου…» έγραφε ο Νίκος Γκάτσος , συμπυκνώνοντας απαράμιλλα και κανοντάς τραγούδι, όλα τα εθιμα της Ρωμιοσύνης, αυτής της ημέρας.
Σύμφωνα με την Χριστιανική θρησκεία ο παραπάνω Αη Γιάννης είναι ο Αη Γιάννης Πρόδρομος. Σύμφωνα με την Χριστιανική παράδοση είναι εκείνος που η Σαλώμη ζήτησε από την μάνα της Ηρωδιάδα, ως ανταμοιβή για τον χορό της με τα πέπλα, την κεφαλή του.
Είναι χαρακτηριστικό των Ελλήνων ότι τις περισσότερες εορτές τις «προσγείωναν» συνήθως στην αγροτική παραγωγική δραστηριότητα η με γιορτές που κρατούσαν απ’ τα βάθη των αιώνων εξελισσόμενες μαζί με τους ανθρώπους και αυτές.
Ο Αη Γιάννης ονομάζεται Ριγανάς γιατί η γιορτή του συμπίπτει με την συγκομιδή της ρίγανης. Σε κάθε ελληνικό σπίτι υπάρχει ρίγανη. «Δάφνη ξερή και ρίγανη στο μεσοντούλαπο του τοίχου. Δεν τ’ άγγιξε η φωτιά …» έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος στην Ρωμιοσύνη.
Παρόμοια, το θυμάρι είναι αρωματικό φυτό,της ελληνικής φύσης. Ονομάζεται επίσης σε μερικές περιοχές και γαιδουροθύμαρο γιατί ο γάιδαρος το μασά και φτιάχνει τα καλύτερα δόντια. Χρησιμοποιείται στην φαρμακευτική των οδόντων σαν θεραπευτικό της ουλίτιδας.
Οι έλληνες, συνήθως έχουν περιορισμένη αντίληψη γι’ αυτό το αρωματικό φυτό. Συνήθως το συνδέουν με το μέλι, που προέρχεται από το θυμάρι, το περίφημο θυμαρίσιο. Το θρούμπι μαζί με την ρίγανη βγαίνουν και σε ψηλότερο υψόμετρο.
Μιας όμως και πιάσαμε τον Ρίτσο να τι έγραφε πάλι στην Ρωμιοσύνη: «Κάθε που βραδυάζει με το θυμάρι τσουρουφλισμένοστον κόρφο της πέτρας είναι μια σταγόνα νερό …». Ο Νίκος Γκάτσος, στο τραγούδι «Μαύρος ταύρος μπήκε στον χορό» λέει, αναφερόμενος στον Φ. Γ. Λόρκα: « Θυμάρι και αρμπαρόριζα σου φέρνω απ΄την Ελλάδα την μοιρα σου δεν όριζα στην μακρινή Γρανάδα…».
Τόσο η ρίγανη όσο και το θυμάρι είναι δυό αρωματικά φυτά ταυτισμένα με την Ελλάδα. «Πρωτοξάδελφος» του θυμαριού και της ρίγανης είναι το θρούμπι και η ματζουράνα από τα οικιακά φυτά. Τέλη Ιουνίου και όλο τον Ιούλιο (ανάλογα το υψόμετρο και τις κλιματολογικές συνθήκες) γίνεται η συγκομιδή τους, αφού έχουν «ψηθεί». Οταν λέμε «ψηθεί», το φυτό έχει ανθίσει (άσπρα άνθη για την ρίγανη και μωβ για το θυμάρι και θρούμπι) και έχει αρχίσει να πέφτει το άνθος.
Αν πάτε να τα μαζέψετε, ποτέ μη ξεριζώνετε τα φυτά.Κόψτε τα αθισμένα κλωνάρια τους, περίπου 15-20 εκατοστά για την ρίγανη και 10-15 για τα άλλα.
Το ίδιο το φυτό, την άλλη χρονιά θα βγάλει καινούργια ενώ αν το ξεριζώσετε δεν ξαναβγαίνει. Τα καλύτερα και αρωματικώτατα είναι τα ξερικά, αυτά των ψηλών βουνών.
Πρέπει να ξέρετε ότι αυτά τα φυτά έχουν μια «τοξικότητα». Η καλή ρίγανη -αυτή των ψηλών βουνών- μόλις ακουμπήσει στην γλώσσα, στο σημείο που ακουμπά, η γλώσσα μουδιάζει.
Αφού τα μαζέψετε, κάντε τα μικρά ματσάκια και κρεμάστε τα σε μέρος σκοτεινό και ξερό για είκοσι μέρες. Το πόσο θα μείνουν μπορείτε εύκολα να το δείτε αν τρίψετε ένα κλωνάρι απ’ αυτά. Μετά τρίψτε τα και τοποθετήστε τα σε βάζο. Αν είναι γυάλινο ακόμη καλύτερα.
Η χρήση αυτών των φυτών είναι ευρύτατη. Ολα τα φυτά, η ρίγανη, το θυμάρι και το θρούμπι μπορούν να χρησιμοποιηθούν, σε διάφορες σάλτσες για κρέατα, ψάρια η ζυμαρικά. Επίσης στην επεξεργασία των βρώσιμων ελαιών, ιδιαίτερα το θρούμπι είναι το ιδανικώτερο για τις πράσινες τσακιστές ελιές κλπ. Επίσης στο μαρινάρισμα πουλερικών, κρεάτων, ψαριών.
Μπορούν να αρωματίσουν όλα τα φαγητά της ελληνικής κουζίνας. Από τα «βραστά κολοκύθια με ρίγανη», μέχρι συναγρίδα ψητή. Να μιά συνταγή «αυτόνομης» χρήσης της ρίγανης η του θυμαριού, που δεν θα την βρείτε σε κανένα «γκουρμεδιάρικο»περιοδικό: Παίρνετε μια μεγάλη φέτα χωριάτικο ψωμί, βάζετε επάνω μπόλικο λάδι, ρίγανη και λίγο αλάτι. Αν έχετε ψήσει την φέτα ακόμη καλύτερα. Αν στο άλλο χέρι κρατάτε και ένα κομματι άσπρο τυρί (φέτα η σφέλα), τότε αποκτήσατε επαφή με μια «άλλη» Ελλάδα.
Πηγή:hitandrun
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου